Τρανσφοβία, είναι το σύνολο των αρνητικών αντιλήψεων και προκαταλήψεων, ο φόβος και η εχθρικότητα απέναντι σε τρανς άνδρες και γυναίκες, απέναντι σε ανθρώπους που η έκφραση του φύλου τους δεν είναι η κοινωνικώς αποδεκτή. Η τρανφοβία μπορεί να εκφραστεί με πράξεις λεκτικής ή σωματικής βίας, απειλής, χλευασμού, μίσους.
Είναι η βία της ετεροκανονικότητας, της “ηθικής”, του σεξισμού, της μισαλλοδοξίας.
Όπως και η ομοφοβία και κάθε είδος ρατσισμού συνήθως έχει σκοπό να μας κάνει αόρατους και αόρατες, να μας περιορίσει, να μας οδηγήσει στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Να μας “τιμωρήσει” παραδειγματικά που τολμάμε να υπάρχουμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα.
Είναι με δυό λόγια ένας παράλογος φόβος που καταστρέφει ζωές. Και την συναντάμε παντού, ακόμη και σε μέρη που παραδοσιακά θεωρούνται πιο “φιλικά” προς εμάς όπως τα Εξάρχεια, ακόμα και σε αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές πορείες και συνελεύσεις. Γιατί ο σεξισμός, η ομοφοβία και η τρανφοβία, ο φόβος του “διαφορετικού” είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που γινόμαστε συχνά μάρτυρες τέτοιων συμπεριφορών ακόμα και ανάμεσα σε “συναγωνιστές” και υποτιθέμενους “συμμάχους”.
Δύο τέτοια τρανσφοβικά περιστατικά έγιναν την περασμένη εβδομάδα, όπως αναφέρεται και στο σχετικό κείμενο της ομάδας QueerTrans:
“Την προηγούμενη Παρασκευή αργά τη νύχτα στην πλατεία Εξαρχείων δύο τρανς γυναίκες (μέλη του queer trans ) δέχτηκαν λεκτικές επιθέσεις κι απειλές από άντρες. Η σιωπή τους ήταν χρυσός; Μάλλον ,γιατί αν απαντούσαν ή αντιδρούσαν θα είχαμε άλλον ένα ξυλοδαρμό μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θαμώνων της πλατείας. Πόσ@ απο μας θα αντιδρούσαμε; Πόσ@ θα παίρναμε θέση σε αυτό που συμβαίνει; Αυτό το περιστατικό είναι απλά μια αφορμή για να ξαναθυμηθούμε όλ@ πως το να είμαστε τρανς είναι κάτι για το οποίο πρέπει συνεχώς να λογοδοτούμε , να αμυνόμαστε , να τιμωρούμαστε ,να έχουμε ένα καλό άλλοθι , να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα , να μην κυκλοφορούμε ποτέ μόν@ και γενικά να προσέχουμε πολύ. Και αυτό δείχνει πράγματα και για τη θέση της γυναίκας γενικά στην κοινωνία μας, και την ανάγκη για φεμινιστική και αντιφασιστική παιδεία.
Την ακριβώς επόμενη μέρα, στη στάση Πανεπιστήμιο του μετρό, στις 6 το απόγευμα, μέσα στο βαγόνι, μια τρανς γυναίκα που δεν σιώπησε στην τρανσφοβική επίθεση που δέχτηκε, ξυλοκοπήθηκε και διασύρθηκε δημόσια από ομάδα ατόμων. Τέτοια περιστατικά μας αναγκάζουν να προσέχουμε πάρα μα πάρα πολύ.
Και όσο κάποια μη τρανς ή εκτός λοατ (λεσβίες, αδερφές, μπάι) άτομα θα πουν σε κάθε αναφορά τρανσφοβικής η ομοφοβικής επίθεσης ότι ''εντάξει ,η κοινωνία είναι πολύ πιο ανεκτική σε σχέση με πριν 20 χρόνια'' , εμείς ξέρουμε καλά ότι και μόνο που υπάρχουμε κινδυνεύουμε."
Χθες λοιπόν, το Σάββατο 25 Ιανουαρίου, μετά από κάλεσμα των QueerTrans πραγματοποιήθηκε διαμαρτυρία ενάντια στην τρανσφοβία, στην Πλατεία Εξαρχείων με πανό, μικροφωνική απ' όπου ακούγονταν συνθήματα, κείμενα ομάδων που υποστήριζαν την διαμαρτυρία και μουσική.
Ήμουν εκεί και με μεγάλη μου χαρά είδα πως η προσέλευση ήταν μεγάλη. Με συμμετοχές από lgbtq και άλλες ομάδες και συλλογικότητες. Από ανθρώπους που θελήσαμε να πούμε ένα ηχηρό όχι σε τέτοια φαινόμενα, να δηλώσουμε την συμπαράσταση μας στην τρανς κοινότητα, να πούμε πως ο σεξισμός, η τρανσφοβία, η μισαλλοδοξία, για κάποιες και κάποιους τουλάχιστον από εμάς δεν είναι εντάξει, δεν μας αφήνει αδιάφορους και αδιάφορες.
Ότι δεν θα σωπάσουμε, δεν θα υποκύψουμε στον φόβο, δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι.
Και αυτό, μέσα σε όλο το κλίμα του ρατσισμού που ζούμε, σε μια κοινωνία όλο και περισσότερο φασίζουσα, δίνει ελπίδα. Ελπίδα ότι με την αλληλεγγύη, τον σεβασμό, την διεκδίκηση της ισότητας μπορούμε αν όχι να απαλείψουμε εντελώς τέτοια φαινόμενα, να τα περιορίσουμε. Να δείξουμε πως οι άνθρωποι που δεχόμαστε βία επειδή απλά είμαστε αυτό που είμαστε, επειδή απλά υπάρχουμε, δεν είμαστε μόνες και μόνοι.
Ότι δεν θα το βάλουμε κάτω.
