Είναι ύποπτη η επέμβαση των ΜΑΤ στις 4 τα ξημερώματα στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ; Όχι. Είναι ξεκάθαρη. Εξέπληξε τους λιγοστούς παρευρισκόμενους, δημιουργώντας προσωρινά μικρή φασαρία και εν τέλει έγινε για τον γνωστό λόγο που αστυνομικές επεμβάσεις τέτοιου είδους γίνονται αυτές τις ώρες. Από 'κει και πέρα όμως, η Κυβέρνηση ερμηνεύει αυτό το «ξεκάθαρο» όπως τη βολεύει, και οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ όπως βολεύει αυτούς.
Το θέμα που προέκυψε με το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι απλό; Όχι πλέον. Θα μπορούσε όμως να είναι εξ αρχής αν είχε γίνει συστηματική και λεπτομερής δουλειά καθώς και οι προβλεπόμενες κυρωτικές ψηφοφορίες από τη Βουλή. Έγινε όμως άλλη μία προχειρότητα. Ενδεχομένως επειδή η Κυβέρνηση θεώρησε καλύτερο να προβεί σε νευρικές κινήσεις ώστε να προκαλέσει απανωτά σοκ, παρά να ακολουθήσει μία σαφή αλλά χρονοβόρα μεθοδικότητα και να δεχθεί την εξίσου χρονοβόρα κριτική.
Έτσι καταλήξαμε στον σημερινό δημόσιο λόγο να μπουρδουκλώνονται μέσα σε ένα ενιαίο συνονθύλευμα το θέμα του κλεισίματος της ΕΡΤ, η επέμβαση των ΜΑΤ, η νομιμότητα της υφιστάμενης ή μη εισαγγελικής εντολής, το δίκαιο των εργαζομένων και το δίκαιο των φορολογούμενων. Τσιμπώντας λίγα στοιχεία από το καθένα, και ακατατεύοντάς τα σε μία ιδεολογική σαλάτα που προσπαθούμε να κάνουμε κατανοητή πρωτίστως στους άλλους και μετά στον εαυτό μας.
Μπλέχτηκε έτσι μέσα σε μία παράγραφο η δημοκρατικότητα των ΜΑΤ, η δημοκρατικότητα της εισαγγελικής εντολής, τα δικαιώματα των εργαζομένων, η περιουσία του δημοσίου, η χρησιμότητα της δημόσιας τηλεόρασης κλπ.. Θέματα που συνεχώς θυμούμαστε να αναφέρουμε, αλλά ποτέ να μην επιλύουμε. Συλλογικά. Ως κοινωνία.
Στην Ελλάδα έχουμε χιλιάδες προβλήματα. Το εξής ένα: μπροστά σε μία κρίση, μικρή ή μεγάλη, ο καθένας δίνει την ερμηνεία του, ενώ κατά βάθος γνωρίζει την πραγματικότητα. Και αυτό γίνεται από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, με πάθος, με φωνή και με αγανάκτηση. Ποτέ με μία στοιχειώδη αυτοκριτική, ή μισό βήμα πίσω, γνωρίζοντας ότι και ο άλλος θα κάνει άλλο μισό πίσω, ώστε να εστιάσουμε τελικά στη λύση.
Αυτό το στοιχείο, αυτό το στοιχειώδες πρόβλημα, αυτή η επαναληψιμότητα στον χειρισμό και την αντίληψη διαφόρων θεμάτων είναι ο λόγος που πάντα στο τέλος θα λαμβάνονται προσωρινά ημίμετρα. Εστιάζοντας πάντα στα συμπτώματα, παραβλέποντας επιδεικτικά το αίτιο. Και πάντα η κοινωνία θα αντιδρά με προσωρινά συναισθήματα. Χωρίς αμοιβαίο κοινό στόχο και πάντα εθελοτυφλώντας στις ξεκάθαρες λύσεις που ως αντικειμενικές από τη φύση τους, έχουν ως τίμημα μερικούς αμοιβαίους συμβιβασμούς.
