Σεβασμός στην ελπίδα του παιδιού

Σεβασμός στην ελπίδα του παιδιού

Δύο μέρες τώρα παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη χώρα μας. Πραγματικά όπως ευρέως λέγεται, ξημέρωσε μέρα  ελπίδας, μέρα ξεβολέματος από τα συνηθισμένα και θράσος του ατόμου απέναντι  στην τρομολαγνεία.

Είδα τα παιδιά μας να χαίρονται και να παίρνουν ανάσες ελπίδας για το επικείμενο μέλλον τους. Παιδιά τα οποία το μόνο που συζητούσαν, ήταν η διαφυγή τους στο εξωτερικό. Παιδιά τα  οποία βομβαρδίστηκαν τα τελευταία χρόνια με καταστροφολογία και μας είδαν να υποφέρουμε. Βίωσαν στο πετσί τους την ματαίωση και ένιωσαν ότι όλες οι προσπάθειές τους, δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα. Μας άκουγαν συνεχώς να λέμε περί μιάς αλλαγής στα δεδομένα, που ήταν αναγκαία. Άκουσαν για αδικία, βίωσαν τη στέρηση, ένιωσαν τη σαθρότητα όλου του οικοδομήματος.

Από την άλλη φωνάζαμε και εμείς, ζητούσαμε κάτι να μας αναπτερώσει και να αποδώσει δικαιοσύνη. Σχεδόν εκλιπαρούσαμε και κάθε μέρα που περνούσε, ακουγόταν και  μια δυσκολία. Οι συνέπειες όλων αυτών των καταστάσεων οδυνηρές και τα κλινικά δεδομένα δεν άργησαν να πάρουν σειρά. Ακούσαμε για αυτοκτονίες και η κατάθλιψη φώλιασε σε κάθε σπίτι. Δίπλα μας ο άνεργος και ο νεοάστεγος, μα ίσως να είμασταν και εμείς αυτοί..

Και ήρθε λοιπόν μια  μετακίνηση. Η μετακίνηση αυτή, είναι από μόνη της ελπίδα. Έδειξε ότι υπάρχει κάπου φως. Φως που πηγάζει πρωτίστως από εμάς.  Έγινε ένα κλικ μέσα μας. Άρχισε να φαίνεται ότι υπάρχει έστω μια μικρή μεταβολή στον τρόπο σκέψης και κουλτούρας.

Μόνο που δεν προλάβαμε να το ζήσουμε αυτό και να του δώσουμε την ευκαιρία. Άρχισε και πάλι η καταστροφολογία. Γίναμε ξαφνικά μελλοντολόγοι των επερχόμενων δεινών. Γίναμε αυτοί που τα ξέρουμε όλα. Αυτοί που πριν καλά ξημερώσει, ρίξαμε τα δηλητηριασμένα μας ξίφη. Αυτοί που άπραγοι παρακολουθούμε τα πάντα να ξαναβουλιάζουν, πριν καν δούμε το αποτέλεσμα. Ίσως  διότι δεν κρίνεται τίποτα από εμάς;  Ίσως διότι περιμένουμε το θαύμα, ενώ εμείς θέλουμε να παραμείνουμε στην πνευματική μας βολή;  Ίσως πάλι διότι δεν θεραπεύσαμε τον βάρβαρο που κρύβουμε μέσα μας και εναγωνίως ψάχνει  τη λύτρωση κάπου από έξω;

Και τελικά που είσαι εσύ, βρε άνθρωπε;  Ποιος  περιμένεις να φέρει την άνοιξη;  Που είσαι εσύ στην αλλαγή που διακαώς ζητάς;  Και που αλήθεια, βρίσκεται ο σεβασμός σου στις παιδικές ψυχες;   Ένα έχω να σου πω. Τα παιδιά μας μαθαίνουν τι σημαίνει ταπεινότητα.  Το είπε και ο Μινούτσι. Ταπεινότητα  λόγω θέσης και άγνοιας και κρέμονται απ’ τα χείλη μας για να μάθουν. Τουλάχιστον αυτά το παραδέχονται χωρίς την έπαρση τη δική μας, που όλα τα σφάζουμε στο γόνατο. Ναι, έπαρση του τέλειου, που ποτέ δε θα κριθούμε.

Και τι λοιπόν θα διδάξεις στο νέο αίμα, παραδίδοντας τη σκυτάλη;  Παθητικότητα μετά της γκρίνιας σου; Το διακύβευμά σου θα είναι το αλλάξτε εσείς, για να σωθούμε;  Η λεζάντα σου θα είναι το ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΙΛΑ;

Και ξαναρωτώ..

Σέβεσαι τους νέους σήμερα; Αναρωτήθηκες ποτέ τα αποτελέσματα των όσων λες στις ψυχές τους; Αναρωτήθηκες τι πρότυπο αποτελείς;  Σκέφτηκες ποτέ το πνευματικό σου κληροδότημα;

Τι ψυχή θα παραδώσεις;