Η κειμένη νομοθεσία δίδει το δικαίωμα σε ένα αλλοδαπό μαθητή να σηκώσει την ελληνική σημαία στις μαθητικές παρελάσεις. Η ίδια νομοθεσία προβλέπει τη διενέργεια κληρώσεως στο Δημοτικό για την επιλογή σημαιοφόρου και παραστάτη. Συνεπώς, αν κάποιος αλλοδαπός από τρίτη – εκτός Ε.Ε., δηλαδή – χώρα κληρωθεί ως σημαιοφόρος ή παραστάτης, η κλήρωση αυτή είναι νόμιμη.
Φαίνεται, όμως, ότι σε κάποιο σχολείο το αποτέλεσμα δεν ήταν αρεστό, διότι ο κληρωθείς μαθητής είναι Αφγανός, σκουρόχρωμος και επιπλέον δεν μιλά καλά ελληνικά, αφού βρίσκεται λίγο καιρό στην Ελλάδα. Έτσι, λοιπόν, η κλήρωση επαναλήφθηκε και ο μικρός Αφγανός βρέθηκε να κρατά τιμητικά την πινακίδα του σχολείου.
Κάποιος σκέφτηκε, ότι αυτή είναι η σολομώντειος λύση, για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Μόνο που η λύση έγινε γνωστή και διαπιστώθηκε, ότι πάσχει. Σφόδρα! Και τότε επιστρατεύτηκαν οι δικαιολογίες, για να καλυφθεί το πρόβλημα.
Πήγε, λέει διερμηνέας στην οικία του μικρού Αφγανού και του είπαν, ότι ο μικρός Αφγανός δεν θέλει να παραστεί στον εκκλησιασμό των παραμονών της 28ης Οκτωβρίου και, συνεπώς, δεν θα μπορούσε να είναι σημαιοφόρος. Και αυτή η δικαιολογία επιστρατεύτηκε εκ των υστέρων!
Έλα, όμως, που ζούμε στην Ελλάδα, όπου κατά διαστήματα έχουν κληρωθεί ή διατελέσει, λόγω βαθμολογίας, σημαιοφόροι και παραστάτες μαθητές αλλόδοξοι και αλλόθρησκοι χωρίς κανένα πρόβλημα!
Έλα, επίσης, που ο εκκλησιασμός δεν θεωρείται προϋπόθεση για να συμμετάσχει ένας μαθητής κατά τις παραπάνω ιδιότητές του σε μια μαθητική παρέλαση!
Άρα και η δικαιολογία πάσχει. Η όλη ιστορία θα μπορούσε να είναι άκρως διδακτική, αν αφορούσε τον τρόπο σκέψης μερίδας εκπαιδευτικών και δη εκπαιδευτικών με καθήκοντα διευθυντού ενός σχολείου.
Δυστυχώς αποβαίνει ιδιαίτερα διδακτική και για το τμήμα εκείνο της κοινωνίας μας, το οποίο όχι μόνο δεν είδε κάτι το επιλήψιμο στον παραγκωνισμό του μικρού Αμίρ αλλά, απεναντίας, έσπευσε να υποστηρίξει την απόφαση του σχολείου του.
Έτσι, κάποιοι συνέλληνες βάφτισαν το μικρό Αφγανό «λαθρομετανάστη», χωρίς να γνωρίζουν τις συνθήκες παραμονής του στη χώρα και με σκοπό να καλύψουν την ελεεινή απόφαση του σχολείου του.
«Δεν γίνεται πόλεμος στο Αφγανιστάν», είπαν κι έγραψαν αγνοώντας ότι ως προϋπόθεση για την αναγνώριση κάποιου ως πρόσφυγα δεν είναι να ζει σε εμπόλεμη χώρα.
«Δεν συνορεύουμε με το Αφγανιστάν για να αναγνωριστεί ο Αμίρ ως πρόσφυγας», είπαν κι έγραψαν άλλοι αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η νομοθεσία για τους πρόσφυγες δεν κάνει πουθενά λόγο για κοινά σύνορα ως προϋπόθεση πάλι της αναγνώρισης κάποιου ως πρόσφυγα.
«Δεν προβλέπεται αλλοδαπός να σηκώνει την ελληνική σημαία», ειπώθηκε ως επιχείρημα από ανθρώπους, που αγνοούν, ότι τέτοια πρόβλεψη δεν υπάρχει στη νομοθεσία μας.
«Κακώς δεν σηκώνει τη σημαία ο άριστος μαθητής» έγραψαν άλλοι αγνοώντας, ότι ο άριστος μαθητής Οδυσσέας Τσενάϊ συνάντησε την ίδια με τον Αμίρ απέχθεια, επειδή ήταν Αλβανός.
Και πολλές άλλες δικαιολογίες που αποκαλύπτουν, ότι ο συνδυασμός της βαθιάς άγνοιας, του ρατσισμού και του μίσους για τον ξένο δημιουργούν ένα απεχθές μίγμα ικανό να εκραγεί με κάθε αφορμή, όπως η υπό σχολιασμό! Άραγε πώς θα ένοιωθαν όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας, αν μάθαιναν, ότι κάποιος πρόγονός τους, ονόματι Μέγας Αλέξανδρος, είχε εκστρατεύσει προς Ανατολάς προ Χριστού, είχε καθυποτάξει πάμπολλους λαούς τσακίζοντας μια πολυπληθή αυτοκρατορία και είχε δώσει το δικαίωμα στους προγόνους του μικρού Αμίρ να είναι ισότιμοι με τους δικούς μας;
Πώς θα τους φαινόταν, αν μάθαιναν, ότι σε κάποιο από τα ελληνιστικά βασίλεια που διαδέχθηκαν την αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου ο βασιλιάς Μένανδρος ο Δίκαιος είχε ασπαστεί και προωθήσει το βουδισμό σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το βασίλειό του; Και, τέλος, πώς θα ένοιωθαν, αν μάθαιναν, ποια ήταν η καταγωγή του φιλοσόφου Μέμνονα, του Λουκιανού και του Ιωάννη του Δαμασκηνού και τι προσέφεραν στον πολιτισμό μας;
Αν ήξεραν για τα παραπάνω πρόσωπα και τις πολιτικές τους, δεν θα ξέσκιζαν τα ρούχα τους στο ενδεχόμενο ο μικρός Αμίρ να σηκώσει την ελληνική σημαία. Διότι δεν θα ήταν ρατσιστές, τραμπούκοι και ανιστόρητοι.
