Λίγη ψυχραιμία δεν βλάπτει

Λίγη ψυχραιμία δεν βλάπτει

3 σπουδαστές της Σχολής Ευελπίδων δέχθηκαν επίθεση από πολλαπλάσιους αγνώστους και, αντί να κάτσουν να πολεμήσουν, το έβαλαν στα πόδια. Το ελληνόφωνο διαδίκτυο πήρε φωτιά. Έπρεπε να τιμήσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Πώς θα πολεμήσουν αύριο τους Τούρκους; Είχαν δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Αν είχαν ρίξει ξύλο στους «αναρχοάπλυτους», θα είχε καεί η Αθήνα. Φταίει ο Τόσκας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Φταίει η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Φταίει το κακό το ριζικό μας.

Μπάστα ρε παιδιά, που πήρατε φόρα και μεσ’ τη θολούρα σας νομίζετε, ότι ο εύελπις είναι ένα υβρίδιο Μπρους Λι και Ζαν-Κλωντ Βαντάμ και μπορεί με ένα χτύπημα ν’ αφήσει σέκους δέκα «κουκουλοφόρους» χωρίς συνέπειες!

Μιλάμε για πρωτοετείς σπουδαστές, που ίσως δεν έχουν καν διδαχθεί, ακόμα, πώς να πιάνουν ένα όπλο πολλώ δε μάλλον δεν φέρουν όπλο εκτός Σχολής. Παιδιά 18 χρονών, ίσως 19 που μόλις έφυγαν από τα σπίτια τους, κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν κάτι άγνωστο γι’ αυτά, δηλαδή την επίθεση πολλών μαζεμένων αγνώστων, και επέλεξαν σωστότατα να μη δώσουν μάχη και να φύγουν! Μιλάμε άραγε για απλούς πολίτες;

Χμ, όχι, είναι σπουδαστές μιας στρατιωτικής σχολής. Και υπάγονται στον κανονισμό της σχολής τους, ο οποίος επιτάσσει οι σπουδαστές να μην εμπλέκονται σε καβγάδες και πάσης φύσεως φασαρίες εκτός Σχολής. Αυστηρός κανονισμός; Παράλογος μπροστά στο ενδεχόμενο ένας σπουδαστής να πέσει θύμα επίθεσης; Πείτε το όπως επιθυμείτε! Μιλάμε για σπουδαστές, οι οποίοι αύριο μεθαύριο θα κληθούν να υπερασπιστούν την Ελλάδα.

Για να το κάνουν αυτό επιτυχώς, θα πρέπει να έχουν διδαχθεί προς τούτο. Για να έχουν διδαχθεί προς τούτο, θα πρέπει να έχουν υπαχθεί σε κάποια συγκεκριμένη διαδικασία εκπαίδευσης. Και αυτή η ρημάδα η διαδικασία περιλαμβάνει κάτι πάρα πολύ θεμελιώδες και απαραίτητο. Την πειθαρχία στους κανόνες!

Έτσι είναι ο στρατός από καταβολής ανθρωπίνου πολιτισμού. Δεν ζαλώνεται, δηλαδή, κάποιος όπλα και μπαλάσκες, για να πάει να πολεμήσει, αλλά περνά από μια μακροχρόνια εκπαίδευση, ώστε να είναι προετοιμασμένος, αν ποτέ έλθει η ώρα, να πολεμήσει. Αυτή η έρμη η προετοιμασία, όμως, επιβάλλει ο στρατός να υπακούει σε κάποιους κανόνες. Και ένας βασικός κανόνας του στρατού είναι, ότι ποτέ μα ποτέ ο στρατιωτικός δεν συμμετέχει σε τσαμπουκάδες, ακόμα και αν ο Θεός ο ίδιος παρουσιαστεί μπροστά του και τον αρχίσει στις χριστοπαναγίες.

Διότι, αν ο στρατιωτικός δεν μπορέσει να συγκρατήσει τα νεύρα του, δεν θα το κάνει ούτε απέναντι στον πραγματικό εχθρό, την ώρα του πολέμου, όταν θα πρέπει να υπακούσει στις εντολές των ανωτέρων του και να λειτουργήσει συγκροτημένα.

Δηλαδή ο στρατιωτικός δεν έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα; Κατ’ αρχάς, η έννοια της αυτοάμυνας είναι μεν προκαθορισμένη από τον Ποινικό μας Κώδικα και τη νομολογία των Δικαστηρίων μας αλλά στην πράξη είναι πολύ εύκολο ένα πρόσωπο να υπερβεί τα όριά της και να διαπράξει αυτοτελές αδίκημα, που διώκεται και τιμωρείται από τη νομοθεσία μας. Στ’ αλήθεια, ποίος ο λόγος να ρισκάρει τις σπουδές του ένας άνθρωπος και, επιπλέον, να τον συνοδεύει εφ’ όρου ζωής μια ατιμωτική εκδίωξη από ένα σώμα, επειδή δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και παρεβίασε τον κανονισμό της σχολής του;

Έπειτα, οι τρεις ευέλπιδες δέχθηκαν επίθεση από περισσότερα πρόσωπα ,τα οποία, σε αντίθεση με όσα βλέπουμε στις ταινίες, όπου 30 πρόσωπα περικυκλώνουν ένα άλλο πρόσωπο και, αντί να τον αρχίσουν όλοι μαζί στις γρήγορες, του επιτίθενται ένας-ένας, με αποτέλεσμα αυτό το μόνο πρόσωπο να τους τσακίζει, είχαν προφανώς σκοπό να ρίξουν όλα μαζί ξύλο.

Δεν βρισκόμαστε, ευτυχώς, σε εμπόλεμη περίοδο, όπου ένας στρατιωτικός μπορεί να προτάξει την αυταπάρνηση και το ενδεχόμενο της αυτοθυσίας, για να αντιμετωπίσει μόνος ένα λόχο αντιπάλων. Είμαστε σε ειρηνική περίοδο και ο σπουδαστής μιας στρατιωτικής σχολής δεν έχει κανένα λόγο να παίξει τη ζωή του κορώνα γράμματα, για να ικανοποιηθεί το καπρίτσιο κάποιων συμπολιτών μας. Δεν εκπαιδεύεται, για να συμμετάσχει σε καθημερινές αψιμαχίες. Εκπαιδεύεται, για να πράξει το καθήκον του, όταν χρειαστεί και μόνο τότε.

Ψυχραιμία, λοιπόν! Αντί να κράξουμε τους 3 σπουδαστές, που το έβαλαν στα πόδια στη θέα των πολλαπλασίων επιτιθεμένων αγνώστων, είναι προτιμότερο να τους συγχαρούμε, επειδή έπραξαν αυτό, που επιτάσσει η σχολή τους. Έτσι υπάρχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες αύριο, αν κληθούν να ανταποκριθούν στο καθήκον τους, να το πράξουν σωστά.