Πόσο συχνά ακούμε για αυτήν την ανάπτυξη, την οποία όλοι θέλουν και επιζητούν μα κανείς δεν την πετυχαίνει ; Δεν έχουμε σκεφτεί το γιατί; Γιατί όλοι να θέλουν κάτι και να προσπαθούν για αυτό και αυτό να μην έρχεται; Φυσικά, η φθηνή δικαιολογία δεν μας αφήνει η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και όλοι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της Ευρώπης, είναι το ωραίο υπνωτικό για να απομακρύνουν την προσωπική τους ευθύνη! Η στασιμότητα, όμως, δεν είναι μόνο οικονομική και βρίσκεται στον τρόπο σκέψης και δράσης μας τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο βίο.
Είμαστε μια αριστερόστροφη κοινωνία! Παρά τις δεξιές κυβερνήσεις που πέρασαν από τη χώρα, δεν πρέπει να έχουμε την κίβδηλη εντύπωση ότι έχουμε έναν δεξιό οικονομικά τρόπο σκέψης. Φυσικά δεν έχω σκοπό να διχάσω και το αριστερά και δεξιά δεν μου λέει κάτι, απλά όταν ακούμε αριστερά σκεφτόμαστε κάτι σοσιαλίζον και όταν λέμε δεξιά κάτι νεοφιλελεύθερο. Οπότε χρησιμοποιώ έτσι τους όρους πολύ γενικά.
Είναι γεγονός πως ποτέ δεν νοήσαμε σωστά την πρόοδο, ούτε προσεγγίσαμε σωστά την ανάπτυξη. Ποτέ δεν νοιαστήκαμε να προχωρήσουμε, να προσπαθήσουμε για τον εαυτό μας και τελικά να δρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας. Η ατομική προσπάθεια δεν κατεβλήθη ποτέ. Ανέκαθεν μας ένοιαζαν οι άλλοι! Γιατί να έχει αυτός και να μην έχω εγώ; Γιατί τα παιδιά του να πηγαίνουν σε ιδιωτικό και τα δικά μου όχι. Έτσι, η κρατούσα νοοτροπία, αντίληψη και συνάμα στόχος έγινε το πώς θα τα πάρω από τον άλλο; Πώς θα πετύχω τη φτωχοποίησή του και όχι το πώς θα κερδίσω εγώ ο ίδιος!
Έλεγαν μερικοί "α κωλογιατροί κουφάλες πόσα παίρνετε", αλλά κανείς δεν σκέφτεται πόσο έχει παιδευτεί στη ζωή του ο γιατρός και πως στα χέρια του παίζονται ζωές. Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα το μένος, ο φθόνος και η καχυποψία των δημοσίων για τους ιδιώτες, των οποίων ζητούν την αφαίμαξη μέσω της φορολογίας για να πάρουν αυτοί τους μισθούς και ταυτόχρονα να τους φτωχοποιήσουν. Αυτό, πρέπει να παρατήρησε στους ανθρώπους και η Μάργκαρετ Θάτσερ όταν είπε ότι ο σοσιαλισμός τελειώνει όταν τελειώνουν τα λεφτά των άλλων.
Αυτή η αντίληψη αντικατοπτρίζεται και στον κοινωνικό καθρέπτη. Παρακολουθώ κεχηνώς μια αδικαιολόγητη έχθρα προς καθετί άριστο στον τομέα του. Να θυμηθούμε την Κορακάκη, τη Στεφανίδη, την πρώτη εισαχθείσα της Ιατρικής και πάει λέγοντας ο ατέρμων κοχλίας όσων αριστεύουν. Ποια ήταν η συμπεριφορά απέναντί τους; Αντί να αποτελέσουν πρότυπα για όλους, αποτέλεσαν θέμα απαξίωσης, υποτίμησης και γέλωτα.
Μήπως δεν την θέλουμε τελικά και τόσο αυτήν την ανάπτυξη, αυτήν την πρόοδο; Μήπως απλά φθονούμε λυσσαλέα όποιον αριστεύει και σκοπός δεν είναι να κοπιάσουμε για να τον φτάσουμε, αλλά να τον υποτιμήσουμε με μανία για να τον εξισώσουμε με εμάς και να νιώσουμε καλύτερα, συμβιβασμένοι στο μέτριο; Όπως ακριβώς γίνεται και με το ‘’Άριστα’’ στο πανεπιστήμιο που πέφτει από το 8,3 στο 6,5;
Αυτή η υπερβολική ενασχόληση με το τι κάνει “ο άλλος" αν δεν λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός ώστε,να καταβάλλουμε τη δική μας προσπάθεια για να πετύχουμε και να κερδίσουμε, θα μας κρατά στάσιμους αενάως και θα μας διχάζει. Πρέπει να αντλούμε έμπνευση από όποιον προσπαθεί και διαπρέπει.
