Ένα Νάζγκουλ στο κρεβάτι μου.

Ένα Νάζγκουλ στο κρεβάτι μου.

Δε θα μπορούσα να βρω λοιπόν κάτι πιο δυναμικό για πρώτο άρθρο απο τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Για όποιον ΑΚΟΜΑ δε το έχει δει και θα διαβάζει το κείμενο σα χαμένος ας τηρήσουμε 1 λεπτού σιγή. Lord of the Rings λοιπόν, αλλά πώς να το χώσω στη θεματολογία των ημερών; Μα φυσικά κάνοντας παραλληλισμό με τη μεγάλη είδηση των ημερών που δεν είναι άλλη απο τη σύλληψη στελεχών της Χρυσής Αυγής.

Και είναι οι ρημάδες οι ομοιότητες τόσο πόλλες απο το best seller του Τόλκιν με αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Ναί, τελευταία χρόνια φίλε αναγνώστη. Όχι τελευταίο χρόνο. Γιατί κάποιοι από μας ούτε μελετάγαμε την ώρα που το φίδι ξαναζωντάνευε ούτε ζούσαμε στον μαγικό πλανήτη του Πρετεντέρη και λοιπών που ‘’δε τους γνώριζαν’’. Κάποιοι από μας δε μπορούσαν να περιμένουν τη ‘’σοβαρή έκδοση’’ αυτής της οργάνωσης ούτε είχαμε βλέψεις στους ψηφοφόρους της για να κάνουμε χαριτωμενιές και να μας φέρονται με το ‘’σεις και με το σας’’.

Στο ίδιο έργο θεαταί λοιπόν, οπότε ας πιάσουμε τις συγκρίσεις μία μία και ας αποδώσουμε τα του Άραγκορν τω  Άραγκορν.

Στο ρόλο του ίδιου του άρχοντα των δαχτυλιδιών, του φοβερού Σάουρον είναι το ίδιο το πνεύμα του Αδόλφου.

Η ‘’ψυχή’’ του απόλυτου κακού που δυστυχώς δε πεθαίνει ποτέ και πρέπει ξανά και ξανά να έχουμε τον νού μας για να δώσουμε τη μάχη.

Βασιλάς-Μάγος της Ανγκμάρ, ο Νίκος ο Μιχαλολιάκος. Μαύρος όσο δε πάει, έσπερνε τον τρόμο με τα ουρλιαχτά του.

Σάρουμαν ο λευκός, η εκκλησία της Ελλάδος. Έχει το χάρισμα να φαίνεται σοφή και αγαθή αλλα λίγοι μπορούν να δούν τη διεφθαρμένη της ‘’ψυχή’’. Το τέρας πίσω απο το ευγενικό χαμόγελο και το πάθος για εξουσία ακόμα κι αν αυτό σημαίνει συμμαχία με τον ίδιο το Διαβ... τον ίδιο τον Σάουρον.

Ορκς; Ε θέλει και ρώτημα; Μηδενική ευφυϊα, υπάρξεις μιζέριας και μίσους. Δεν ειναι τυχαίο που ο χαρακτηρισμός ''χρυσαυγίτης'' έχει γίνει συνώνυμο της χαμηλής ευφυίας. Τους βλέπαμε για χρόνια στη TV να ''λεκιάζουν'' τον πολιτισμό των ανθρώπων, απλά το τελευταίο 15μηνο έγινε καθημερινότητα.

Ούρουκ-Χάι. Στη πάνω κατηγορία υπήρχαν και άτομα που ειχαν σα χόμπι εκτός απο το παρατεταμένο χέρι στα όρια του ψυχαναγκασμού και το να κατεβάζουν αναβολικά σα καραμέλες. Αυτοί μπαινουν στη κατηγορία των Ούρουκ-Χάι.

Νάζγκουλ φυσικά η κομπανία των υπολοίπων βουλευτών. Χαστούκιζαν, ουρούσαν, σπάγαν, κοπανούσαν, κατεβάζαν θεατρικές παραστάσεις και ήταν και αυτοί εκπρόσωποι του λαού στα ανώτερα αξιώματα.

Τρολ φυσικά οι κάθε λογής ‘’κρυφοί’’ υποστηρικτές της. Αυτοί που ενώ δε στηρίζαν φανερά ήταν από τα καλύτερα και πιο δυνατα εργαλεία της. Ο Θέμος, ο Μπάμπης, ο Άρης, ηταν μερικά από τα πιό εξέχοντα τρολ. Τρολ με την έννοια και του Τόλκιν και του διαδικτύου.

Ο Ντένεθορ, ο επίτροπος της Γκόντορ καθρεφτίζει όλους αυτούς που ήταν μεν ενάντια στη Χρυσή Αυγή, ξέρανε τι είναι και παρ’ ολ’ αυτά δεν κάνανε τίποτα. Ούτε καν σε απλές συζητήσεις δεν εναντιώνονταν.

Όσο για τον ρόλο του Φιδόγλωσσου δε βρίσκω πιο ταιριαστούς από τους φημισμένους τροβαδούρους όπως ο... Νότης και ο Γονίδης, που τρέξαν να δηλώσουν τη στήριξη τους (ο Νότης έτρεξε με το αστρόπλοιο του, γιατί ως γνωστόν προέρχεται από εξωγήινους). Το καλύτερο παιδί,  ο Γιάννης ο Πλούταρχος, και ο ‘’έχω πάρει εργολαβία το Πασχαλινό πανηγυράκι’’ Πέτρος Γαϊτάνος.

Ευτυχώς σε αυτη τη θλιβερή ιστορία υπάρχουν και οι θετικοί χαρακτήρες.

Μπόρομιρ. Ο ρόλος του Μπόρομιρ νομιζω οτι ταιριάζει στον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα. Ηρωϊκός, χωρις τα αρνητικά ‘’πάθη’’ του ήρωα της τριλογίας βγήκε μόνος του να προστατέψει τους φίλους του μπροστά στην ορδή των ορκ (εδώ δε ξέρω αν μιλώ μεταφορικά ή κυριολεκτικά).  Και ήταν επίσης αυτός που δε δήλωσε άγνοια, αλλα ήξερε το κακό από παλιά και προσπαθούσε με ό,τι μέσα είχε να το πολεμήσει.

Ηρωϊκά χόμπιτ ήταν όλοι αυτοί που ενώ δεν είχαν ούτε τις πλάτες, ούτε τη δύναμη εναντιώθηκαν σε αυτή τη νέα σκοτεινή παράνοια. Η κατακεραύνωση της Μποφίλιου, η συγκέντρωση απλού κόσμου εξω από το ‘’ΧΥΤΗΡΙΟ’’, οι δήμαρχοι των δύο μεγάλυτερων πόλεων της χώρας, αλλα και μερικοί δημοσιογράφοι που δεν ξεχνούσαν καθημερινάνα επιτίθενται, όχι τώρα πού είναι της μόδας αλλα τότε που τα πράγματα ήταν άγρια και επικίνδυνα.

Άραγκορν και Γκάνταλφ όμως; Πολύ θα θελα να υπήρχε κάποιος που να ήταν άξιος να συγκριθεί. Αλλά δε μου ρχεται κάτι. Μήπως ο Πρωθυπουργός μας; Ο Άντώνης ο Σαμαράς; Στο κάτω κάτω της γραφής  έδειξε μεγάλη βούληση και πείσμα. Μπά. Το καλύτερο που θα μπορούσα να του δώσω είναι Θέοντεν. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί έχει το ‘’Θεό’’ μέσα και τόσες φορές που τον επικαλείται στις Ιρανικού τύπου ομιλίες του είμαι σίγουρος οτι θα πάθαινε κατάθλιψη με οτιδήποτε άλλο. Και δεύτερον γιατί μέχρι να πάρει το ξίφος του και να ηγηθεί της μεγάλης επίθεσης... κοιμόοοοοτανεεεε. Τον ύπνο του δικαίου. Και ίσως η λαϊκή κατακραυγή και αγανάκτηση για την επέλαση του ναζισμού είναι ο πραγματικός Γκάνταλφ. Αυτος που ξύπνησε τον ωραίο κοιμώμενο.

Και δυστυχώς και μακάρι να βγώ ψεύτης αλλά η μέχρι τώρα παρουσία του δείχνει οτι δε θα ‘’φορέσει’’ εύκολα τον ρόλο του Θέοντεν αλλα θα ‘’κυνηγήσει’’ το ρόλο του Ισίλντουρ. Του βασιλιά που στη τριλογία είχε την ευκαιρία να αποτελειώσει μιά για πάντα, αλλά στο τέλος προτίμησε απλά να καρπωθεί τα οφέλη. Και με συμβούλους τύπου Φαήλου, νομίζω οτι ο ηγέτης μας ...παραΙσιλντουρίζει.

Τέλος, ο κυριότερος λόγος που έκανα όλο αυτόν τον παραλληλισμό μεσα στο ταραγμένο μου μυαλό ειναι το όλο στόρυ. Που ξεκινά απο μια μεγάλη μάχη που κερδήθηκε στο παρελθόν, συνεχίζει στο ήρεμο πριν τη καταιγίδα κοντινό παρελθόν και καταλήγει στην αναβίωση του σκότους. Και σε όλο αυτό και στον Άρχοντα καί στην Έλλαδα κυριαρχησε το ίδιο ακριβώς πράγμα. Η εκνευριστική αδιαφορία και ανεμελιά. Το εθνικό μας σύμβολο, το ‘’δε βαριέσαι’’ εκανε και πάλι ηχηρή την εμφάνισή του. Και έδειξε μία ακόμη φορά οτι ειναι ο χειρότερος εχθρός μας.