Χρήστος Μαυρόγιαννης
Ο Χρήστος Μαυρόγιαννης γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1975 μια σημαδιακή ημερομηνία κατά την οποία έχουν γεννηθεί ο Καποδίστριας, ο Μπρεχτ, η Βέμπο και ο Ραδαμέλ Φαλκάο. Την ίδια ακριβώς μέρα εγκρίθηκε το νεώτερο Σύνταγμα της Ελλάδας. Είναι δηλ. 100% παιδί της Μεταπολίτευσης και όλοι οι οιωνοί τον οδήγησαν νωρίς στην απόφαση ότι δεν θα ασχολείται με τρίχες στη ζωή του, παρά μόνο στο κουρείο του πατέρα του: Ναι, μία από τις δουλειές του είναι κουρέας. Σιγά-σιγά εντρύφησε στους υπολογιστές και έφτιαξε δική του εταιρία web design το 1998. Το διαδίκτυο είναι το δεύτερο σπίτι του καθώς το πρώτο ανήκει στη σύζυγό του και το μοιράζεται με τρία παιδιά και την τοπική εφορία. Ως φιλελεύθερος από την εφηβεία του διατηρεί επίσης τα τελευταία χρόνια ένα μικρό εξοχικό στη Φιλελεύθερη Συμμαχία. Σκακιστής, περιβαλλοντιστής και συνεπής στα ραντεβού του, αλλά εχθρός των κινητών τηλεφώνων, αρθρογραφεί για να σπάει τα νεύρα των επαναστατών και των αντισυστημικών.
Στο εισαγωγικό κεφάλαιο του δυστοπικού εφιάλτη του Orwell «1984» βλέπουμε τον πρωταγωνιστή, Winston Smith, να περιγράφει πως κάθεται σε μια καρέκλα εμπρός από μια γιγαντο-οθόνη ανάμεσα στους συναδέλφους του Υπουργείου Αλήθειας. Παίρνει μέρος σε ένα τελετουργικό που σκοπό έχει να ενισχύσει την πίστη προς το κόμμα. Ακολουθεί η προβολή εχθρικών εικόνων προσεκτικά σχεδιασμένων από το Κόμμα.
Το προσφυγικό στην Ευρώπη μέσα από τις εξελίξεις στη χώρα μας και με βάση τις αποφάσεις που παίρνονται ή τις ιδέες που έρχονται στη δημοσιότητα μάς δίνει την ευκαιρία να δούμε τι έχει πάει στραβά στην ΕΕ.
Θα σας διηγηθώ μια προσωπική ιστορία.
Κάμποσα χρόνια πριν διοργανώθηκε στη Ρόδο η πρώτη συνάντηση της ελληνικής κοινότητας των φίλων ενός συστήματος διαχείρισης περιεχόμενου ανοικτού κώδικα για ιστοσελίδες, του γνωστού σήμερα Joomla!
Οι περισσότεροι από όσους αναρτούν τα βίντεο "πριν-μετά" του σύριζα είναι επίσης εκείνοι οι οποίοι σιωπούσαν στα "πριν-μετά" της ΝΔ των Ζαππείων. Και τώρα προφανώς που πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να ξαναπάρουν τη θέση τους στην εξουσία.
Έχω νέα για όσους ψηφοφόρους παρασύρονται από το εύκολο ψέμα.
Την τελευταία εξαετία δεχτήκαμε ένα βομβαρδισμό από εύηχες φράσεις. Κάποιες από αυτές έμοιαζαν καλές και ως προτάσεις, αλλά δεν άντεξαν στην εκτενή ανάλυση. Η πραγματικότητα διέψευσε τις αυξημένες προσδοκίες που εύγλωττοι δημαγωγοί έσπειραν ανάμεσα στους πολίτες. Ο ωφελιμισμός πίσω από τη ρητορική του «περισσότερο καλό για περισσότερους ανθρώπους» επανέφερε στον πολιτικό λόγο το είδος του λαϊκισμού που αιτιολογεί την εθελοντική σκλαβιά των πολιτών πίσω από τη θεωρία του «τι είναι καλό για την πλειοψηφία».
Αυτές τις μέρες διεξάγεται ένας αγώνας στο επίπεδο των ιδεών. Η ελληνική κοινωνία αγωνίζεται να βρει διέξοδο προς ένα καλύτερο αύριο ομφαλοσκοπώντας και περιστρεφόμενη με ένα μονολιθικό τρόπο γύρω από μια κρατικίστικη αντίληψη διακυβέρνησης, όπως έχει συνηθίσει επί αιώνες εφαρμογής ενός κρατικίστικου μοντέλου, είτε αυτό προέρχεται από τη συντηρητική λαϊκή δεξιά, είτε από τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά.
Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1880, το κίνημα fin-de-siècle ("τέλος του αιώνα") έκανε την εμφάνισή του. Το κίνημα αυτό έβλεπε την έως τότε κοινωνία να βρίσκεται σε κρίση και να χρειάζεται μια ολοκληρωτική λύση. Ταυτοχρόνως αναγνώριζε την κοινωνική και πολιτική συλλογικότητα ως σημαντικότερη από τον ατομικισμό και τον ορθολογισμό.
