Ξεχνάμε τον κρατικό τομέα. Για ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ χρόνια δεν πρόκειται να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Αντίθετα θα μειώνει και τις ήδη υπάρχουσες για τουλάχιστον μια δεκαετία. Ξεχνάμε τις μεγάλες διεθνείς επενδύσεις. Έχουμε ελάχιστα έως κανένα συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με όλους τους γείτονές μας.
Ακόμη κι αν κάνουμε άλματα στην ανταγωνιστικότητά μας, θέλουμε μια πενταετία για να φτάσουμε κάπως στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Αν τότε ξεκινήσει μια επένδυση θέλει τουλάχιστον μια τριετία για να φτάσει σε λειτουργικό επίπεδο. Άρα καλή δεκαετία και εδώ.
Δεν υπάρχουν εταιρείες των 1000 εργαζομένων στη Δράμα (και είναι μετρημένες στα δάχτυλα σε όλη την Ελλάδα). Ελάχιστες έχουν προοπτικές επιπλέον ανάπτυξης για τους ίδιους λόγους με παραπάνω. Κι όμως όλο το σύστημα (κράτος, κόμματα, τράπεζες, συνδικάτα), έχει στραμμένη ΟΛΗ την προσοχή του πάνω σ’ αυτούς. Σπαταλάμε πολύτιμους οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους για να κρατήσουμε σε ζωή ταριχευμένους δεινόσαυρους. Από την άλλη οι πραγματικές μας ελπίδες κοιλοπονούν παρατημένες στο σκοτάδι. Ας δούμε ποιες είναι αυτές.
Τοπικοί πρωταθλητές των 100 ατόμων. Για παράδειγμα, στη Δράμα : Λαζαρίδης, Παυλίδης, Κυριακίδης, Νεογάλ, Γουντζίδης, Raycap. Πρέπει να προσεχτούν ως κόρη οφθαλμού και σε αντάλλαγμα να βοηθήσουν τις μικρότερες μονάδες γύρω τους να αναπτυχθούν. Να μεγαλώσουν αλλά να γίνουν και ο πολιορκητικός κριός που θα σύρει και τους άλλους μαζί του. Αντίθετα μ' αυτά όμως, σήμερα αντιμετωπίζονται σαν η μόνη αγελάδα που μπορεί να αρμεχτεί. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Υπηρεσίες, Τράπεζες, συνδικάτα, προμηθευτές πρέπει να κάτσουν μαζί τους και να δουν ΟΛΑ τους τα προβλήματα με ένα νέο μάτι. Πού μπορούν να τους βοηθήσουν και κυρίως ΠΩΣ μπορούν να βοηθηθούν απ’ αυτές.
Δεκάδες υπάρχουσες μικρές επιχειρήσεις των 5 ατόμων που μπορούν να τα κάνουν 20. Υπάρχουν ήδη. Εχουν ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες. Έκαναν ήδη το σημαντικότερο βήμα: προσέλαβαν άτομα. Τώρα χρειάζεται να κάνουν το μεγάλο άλμα και να βγουν στο εξωτερικό. Είναι αυτοί που πρέπει να προσεχτούν περισσότερο σε σχέση με νέες επενδύσεις και χρηματοδοτήσεις. Αντιγράφουν ή πάνε πίσω από τους τοπικούς πρωταθλητές και μπορούν και οι ίδιοι να μεγαλώσουν μαζί τους.
Εκατοντάδες νέες επιχειρήσεις των 2-5 ατόμων. Το μέγεθος που ξελάσπωσε την Αν. Ευρώπη. Καινοτομία, φρέσκια ματιά σε παλιές αγορές, επαγγελματισμός, συνεργασία, μικρές δύσκολες αγορές. Λέξεις που μόνο σε αυτές τις πολύ μικρές ΝΕΕΣ εταιρείες έχουν νόημα. Από όλα αυτά τα νέα παιδιά που δεν μπορούν να ελπίζουν πια σε έναν διορισμό ή δεν θέλουν να δουλέψουν για 500€. Που ανά 2-3 θα ανοίξουν τα δικά τους φτερά, με τη βοήθεια του περιβάλλοντός τους και των υπολοίπων άνεργων φίλων τους. Που θα εκμεταλλευτούν τις γνώσεις και τις γνωριμίες τους στο εξωτερικό. Που δεν χρειάζονται πολλά κεφάλαια καθώς στην πλειοψηφία τους είναι επενδύσεις μικρότερες από 10.000 €.
Εδώ είναι που πρέπει να συζητήσουμε σαν κοινωνία. Καταρχάς για να πείσουμε τη μαμά τους που ελπίζει ακόμη στον ξάδερφο κομματάρχη. Έπειτα για να πείσουμε τη γιαγιά και τον θείο από τη Γερμανία, ότι τα λεφτά τους είναι ασφαλή και έτσι θα αποδώσουν πολύ περισσότερο από το να κάθονται στην τράπεζα. Και έπειτα για να πείσουμε επιμελητήρια και δημόσιο να τους αντιμετωπίσουν σαν τη μόνη μας ελπίδα και όχι σαν ενόχληση.
