Ανάμεσα στην απώλεια και στην καταιγίδα σχολίων

Ανάμεσα στην απώλεια και στην καταιγίδα σχολίων

Σωρός δημοσιευμάτων, κριτικών, παραπόνων, απειλών για ένα γεγονός που δεν είναι παρά μια οδυνηρή απώλεια, πόνος για μια οικογένεια, για τους σημαντικούς άλλους που αγαπούσαν αυτόν το νέο και ήταν δίπλα του νοερά και μη.

Παρατηρώντας όλα αυτά τα καταιγιστικά σχόλια, κάποιος θα σχολιάσει, κάποιος θα σωπάσει και κάποιος άλλος απλά θα σχολιάσει σιωπηρά! Που πήγε η ουσία σε όλα αυτά; Ένας άνθρωπος χάθηκε, μια ψυχή έπαψε να υπάρχει και όμως όλοι έσπευσαν να ξεχάσουν την ουσία στρέφοντας την κάννη σε αυτόν που φταίει ή που πιστέυουν ότι φταίει... Πόσο εύκολο είναι να πάρει κάποιος ένα όπλο και να αρχίσει να πυροβολεί; Απ' ότι φαίνεται πολύ εύκολο για εκείνους που ανοίγουν και συμμερίζονται τα mass media, τις ειδήσεις και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σίγουρα πιο εύκολο από το να κάτσει κανείς να θρηνήσει με τον τρόπο του για την απώλεια. Φόβος έχει απλωθεί σε όλους μας "μη συμβεί ξανα" και συνεχίζεται να χρησιμοποιείται αυτή η ψυχή για τα νούμερα ή για τις εντυπώσεις. Ποιος θρηνεί για τη ζωή αυτού του παιδιού; Κανείς εκτός από τους ανθρώπους του, από εκείνους που βλέπουν και νιώθουν την απώλεια. Όλοι οι υπόλοιποι απλά σχολιάζουμε, δικάζουμε, βρίζουμε... έτσι θα αποδοθεί δικαιοσύνη, θα αποτραπεί κάτι άλλο ή θα σωθεί η ψυχή του αποθανόντα?

Καταδικάζουμε λοιπόν αυτούς που πιστεύουμε πως φταίνε ή υποθέτουμε, γιατί κανείς δε βρισκόταν μέσα στη σχολή, στις οικογένειες των "θυτών" ή του "θύματος" και εν τέλει μέσα στο μυαλό του αποθανόντα. Βλέπουμε την μια πλευρά αυτού του συμπαθητικού νέου, που κατά τα εύκολα συμπεράσματα έδωσε τέλος στη ζωή του λόγω bullying, και κατηγορούμε ξεδιάντροπα από ανθρώπους μέχρι το πλαίσιο. Αν αυτός ο Άνθρωπος άφησε την τελευταία του πνοή επιλέγοντας να γίνει ο θύτης του εαυτού του δεν εμπλέκονται μόνο οι επονομαζόμενοι φταίχτες αλλά και ο ίδιος και ίσως και κάποιοι σημαντικοί άλλοι αυτού που μπορεί να μην τον ένιωσαν ή να μην του έμαθαν να προστατεύει τον εαυτό του όταν χρειαζόταν (όπως συμβαίνει σε πάρα πολλά κλειστά περιβάλλοντα). Όχι πως είναι ώρα για επίρριψη ευθυνών ή ενοχών άλλωστε προσωπικά το βρίσκω άδικο για όλους και είναι σίγουρο πως ο καθένας ξέρει το μερίδιο της ευθύνης του καλύτερα από εμάς που απλά κάποια στιγμή ακούσαμε για ένα νέο που χάθηκε.

Αν διαβάζαμε για τον κύκλο της κακοποίησης θα βλέπαμε πως πάντα ο θύτης έχει γίνει ή θα γίνει και θύμα και το θύμα έχει γίνει ή θα γίνει και θύτης. Επομένως, ποιος ο λόγος να νιώθουμε λύπηση για έναν νέο που συνειδητά πήρε την ευθύνη της ζωής του (αν και εφόσον έγινε έτσι) και επέλεξε να παραιτηθεί ή να φύγει με αυτόν τον τρόπο. Ποιος ο λόγος να επιβραβεύουμε έμμεσα αυτήν την πράξη και να τη δικαιολογούμε απόλυτα χωρίς το φόβο της μίμησης από ένα άλλο παιδί που θα θαυμάσει τον τρόπο αντιμετώπισης αυτού του νέου.

Με μεγάλο σεβασμό για τον Βαγγέλη, τον οποίο αξίζει περισσότερο από λύπηση και χωρίς να επιδίδω μέσω της έκφρασης της γνώμης μου καμιά ευθύνη και κατηγορία σε κανέναν, προτείνω να κάτσουμε για ένα λεπτό σιωπηλοί με κλειστά τα μάτια και να σκεφτούμε πριν γράψουμε για αυτήν την υπόθεση και πριν αρχίσουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες. Είναι σημαντικό να σπάσουμε αυτόν το κύκλο της κακοποίησης και αυτό θα το κάνουμε όταν σταματήσουμε κι εμείς να καταδικάζουμε και να χρησιμοποιούμε κακοποιητικά το λόγο μας για οποιονδήποτε που υποθέτουμε ότι έπραξε κακοποιητικά προς εκείνον.


Ενός λεπτού σιγή για τον κύκλο της κακοποίησης που βρίσκεται και στην πόρτα μας..και χωρίς να το καταλάβουμε του έχουμε ανοίξει!