Αληθινό περιστατικό

Αληθινό περιστατικό

Ήμουν συνηθισμένος από το πρώτο έτος να απαντάω στην τυπική και κοινότυπη ερώτηση ‘’πώς σου φαίνεται η σχολή;’’. Παρά την υποψία ότι αυτά που θα πω δεν ενδιέφεραν πραγματικά τον ερωτώντα ( προφανώς δεν αναφέρομαι στο στενό μου κύκλο), απαντούσα με όρεξη και αυτός κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι με έναν υφέρποντα θαυμασμό. Όχι γι’ αυτά που έλεγα, αλλά επειδή τα έλεγα με την ιδιότητα του φοιτητή Νομικής, η σχολή και μόνο του αρκούσε. Ας έλεγα και αρλούμπες.

Ένα χρόνο από τον καιρό των προβλέψιμων ερωτήσεων νομίζω ότι έχω ξεμπερδέψει. Κάθομαι σήμερα με ένα φίλο σε ένα παγκάκι στο διάδρομο της σχολής περιμένοντας να μπω στο μάθημα, που εν τέλει δεν μπήκα. Μια κυρία γύρω στα 50 με γυαλιά και ένα καφέ γνωστής αλυσίδας στο χέρι, κοντοστέκεται δίπλα μας, αμφιταλαντευόμενη –όπως μου φαινόταν- να μας μιλήσει ή όχι. Πλησιάζει τελικά διστακτική. Εγώ σκέφτομαι ‘’ τη γραμματεία ή καμιά αίθουσα θα ψάχνει’’.

‘’Είστε από νομική παιδιά;’’.

Απαντάω εγώ θετικά, καθώς ο φίλος μου και η κοπέλα του ήταν από άλλη σχολή. Χαίρεται αυθωρεί, σου λέει θα μάθω αυτό που θέλω. Σημειωτέον, δεν ρώτησε καν τα ονόματά μας χάριν καλύτερης επικοινωνίας . Και… σκάει η ερώτηση που με στοίχειωνε.

‘’Πώς σου φαίνεται η σχολή…; Δύσκολη; Δίνει ο γιος μου τώρα πανελλήνιες και θέλει λέει νομική και εγώ το σκέφτομαι’’.

Προσοχή αυτός θέλει ( έτσι νομίζει χαχα) και αυτή το σκέφτεται. ‘’Όρεξη έχεις πρωινιάτικα’’ είπα μέσα μου και πριν προλάβω να μιλήσω, συνεχίζει με παλμό αγωνίας και μια υποψία θλίψης.

‘’Τα βιβλία και η ύλη είναι μεγάλα ε, πολύ διάβασμα;’’

Άγχωσε κι εμένα τον ίδιο για την επιλογή μου. Κυττάζω  το φίλο μου ψιλοσοκαρισμένος. Τελικά με την άδεια της απαντάω ότι ναι είναι δύσκολη και θέλει να διατηρείς επαφή με αυτή και πως έχει μια ιδιαιτερότητα στον τρόπο που δομεί τη σκέψη σου κτλ,  πολύ λακωνικά, γιατί την έκοψα περίπτωση και δεν άξιζε να της το αναλύσω σε βάθος. Δεν την ένοιαζαν κιόλας αυτά τα ‘’θεωρητικά και αόριστα’’.

‘’ Άσ’ τα αυτά, οι καθηγητές είναι καλοί,  θέλει να πηγαίνεις συνέχεια και να κρατάς σημειώσεις για τα πάντα ε;’’. 

‘’Ε όχι κι έτσι’’ απαντάω γελώντας.

‘’Μήπως να το ξανασκεφτούμε ‘’ ρωτάει εμφανώς απογοητευμένη από αυτά που της είπα εγώ ο κακός.

Συνελόντι ειπείν, σε μια στιγμή, σκεπτόμενος την πιθανότητα το παιδί της να θέλει όντως τη σχολή, και αυτή να τον οδηγήσει αλλού γι’ αλλού, πετάω το γνωστό, ότι το παν είναι να σου αρέσει αυτό με το οποίο θα ασχοληθείς και να μελετάς για τον εαυτό σου. Φυσικά, γνωρίζω ότι στα αυτιά της ήχησε ως μια προοδευτική κοινοτοπία ή  κοινότοπη προοδευτικούρα και πως προφανώς δεν έχεις ιδέα τι εστί η προηγούμενη ακρόαση και η σύμβαση διζήσεως, για να ξέρεις αν σου αρέσει, όσο διαβάζεις κλίσεις αρχαίων και λατινικών. Εν πάση περιπτώσει εννοούσα να έχεις σχετικά ενδιαφέροντα και ερεθίσματα. Το αν πραγματικά σου αρέσει το καταλαβαίνεις με την καθημερινή ενασχόληση ή και ποτέ. Η κυρία ψευτοσυμφώνησε και έπειτα ως είθισται αφηγήθηκε λίγες δικές της εμπειρίες από τη φοίτησή της σε μια σχολή και όταν πια κατάλαβε ότι ήταν ανυπόφορη , μας ευχαρίστησε κι έφυγε.

Γυρνάω ενεός και κεχηνώς με γουρλωμένα τα μάτια στο φίλο μου. ‘’ Δεν το έκανε αυτό ρε μαλάκα, δεν το έκανε’’, εξίσου σοκαρισμένος κι εκείνος… ‘’αλλαγή κατεύθυνσης στο παιδί αυρίο’’.

Το γράφω όλο αυτό όχι επειδή είμαι κανένας κράχτης, αλλά επειδή είδα το πρόσωπο και το βλέμμα της. Ήταν τρελά αγχωμένη και σε σύγχυση, γι’ αυτό και σκέφτομαι το παιδί , το οποίο έχει τον αγώνα των πανελλαδικών έχει και αυτή τη μητέρα πάνω από το κεφάλι του, η οποία δεν ξέρει τα θέλω της για τα θέλω του. Σκεφτείτε δηλαδή τι έγινε. Αυτή η κυρία ξύπνησε, ντύθηκε, πήρε τον καφέ της και ήρθε στη νομική -ίσως πήγε και σε άλλες σχολές-να ρωτήσει τον πρώτο τυχόντα χωρίς ίχνος ντροπής αν πρέπει, με κριτήριο τη δυσκολία των σπουδών , να ‘’παροτρύνει’’ το γιο της να περάσει στην τάδε ή τη δείνα σχολή. Αντιμετώπισε, με άλλα λόγια, το παιδί της ως ένα όν μερικώς ικανό για αυτόβουλες αποφάσεις. Αυτή η καταπίεση μόνο κακό κάνει και περιορίζει καταστροφικά τη συνείδηση, την κρίση και εν τέλει το ίδιο το παιδί . Η ελευθερία λήψης αποφάσεων, που επιβάλλεται να είναι ελεύθερες, ακόμη και αν επιφέρει κάποια συνέπεια, καλλιεργεί την ευθύνη στο παιδί και του πιστώνει τελικά τη διαδικασία και την έννοια της επιλογής και αυτό είναι που μετράει. Πάρτε το χαμπάρι!

Την κυρία δεν την επέπληξα. Όχι από ευγένεια, αλλά επειδή το θεώρησα μάταιο. Αυτή είναι και δεν αλλάζει, εναπέθεσα τις ελπίδες μου στο παιδί.