Michel Onfray - "Να ξεμπερδεύουμε με τις γυναίκες..."

16.09.2015
Michel Onfray - "Να ξεμπερδεύουμε με τις γυναίκες..."

Μήπως θα πρέπει να δούμε στο μίσος για τις γυναίκες, που είναι κοινό στον ιουδαϊσμό, το χριστιανισμό και τον ισλαμισμό, τη λογική συνέπεια του μίσους για την ευφυΐα;

Επιστροφή στα κείμενα: το προπατορικό αμάρτημα, το σφάλμα, αυτή η θέληση για γνώση, περνά κατ' αρχάς από την απόφαση μιας γυναίκας, της Εύας. Ο Αδάμ, ο ηλίθιος, ικανοποιείται πλήρως με το να υπακούει και να υποτάσσεται.

Όταν ο όφις (Ιμπλίς στο Κοράνιο, πετροβολούμενος εδώ και αιώνες από εκατομμύρια προσκυνητές στη Μέκκα με την πρωτόγονη μορφή ενός βαιτύλου...) μιλάει-φυσικό αυτό, όλα τα φίδια μιλάνε...- απευθύνεται στη γυναίκα και αρχίζει μαζί της ένα διάλογο. Φίδι πειρασμός, γυναίκα σε πειρασμό, άρα γυναίκα πειρασμός στον αιώνα τον άπαντα, το βήμα γίνεται εύκολα...

womengl1.jpg

Το μίσος για τις γυναίκες μοιάζει με παραλλαγή πάνω στο θέμα του μίσους για την ευφυΐα. Κάτι στο οποίο προστίθεται το μίσος για όλα όσα αυτές αντιπροσωπεύουν για τους άντρες: τον πόθο, την ηδονή, τη ζωή. Και την περιέργεια επίσης – κάθε περίεργη γυναίκα την αποκαλούμε «κόρη της Εύας». Δίνει επιθυμία, δίνει ζωή επίσης: με αυτή διαιωνίζεται το προπατορικό αμάρτημα, περί του οποίου ο Αυγουστίνος βε βαιώνει ότι μεταδίδεται με τη γέννηση, μέσα από την κοιλιά της μάνας, μέσω του σπέρματος του πατέρα. Σεξουαλικοποίηση του σφάλματος.

Οι μονοθεϊστικές θρησκείες προτιμούν χίλιες φορές τον Άγγελο από τη Γυναίκα. Καλύτερα ένας κόσμος με σεραφείμ, θρόνους και αρχαγγέλους παρά ένα σύμπαν θηλυκό, ή τουλάχιστον μικτό! Προπαντός όχι φύλο. Η σάρκα, το αίμα, η λίμπιντο, συνδεδεμένα φυσικά με τις γυναίκες, παρέχουν στον ιουδαϊσμό, το χριστιανισμό και τον ισλαμισμό ισάριθμες ευκαιρίες να διακηρύξουν το αθέμιτο, το ακάθαρτο, άρα να εξαπολύσουν μάχες κατά του επιθυμητού σώματος, του αίματος των γυναικών που είναι ελεύθερες από μητρότητα, της ηδονιστικής ενέργειας. Βίβλος και Κοράνιο ευχαριστιούνται με την ψυχή τους τα αναθέματα γύρω από αυτά τα ζητήματα.

Οι θρησκείες του Βιβλίου σιχαίνονται τις γυναίκες: αγαπούν μόνο τις μητέρες και τις συζύγους. Προκειμένου να σωθούν από τη συμφυή τους αρνητικότητα, αυτές δεν έχουν παρά μόνο δύο λύσεις – στην πραγματικότητα μία σε δύο χρόνους: να παντρευτούν έναν άντρα, ύστερα να του κάνουν παιδιά. Όταν ασχολούνται με τον άντρα τους, του μαγειρεύουν, διευθετούν τα προβλήματα του σπιτιού, όταν σε αυτά προσθέτουν το φαγητό των παιδιών, τη φροντίδα τους, την αγωγή τους, δεν μένει πλέον θέση για θηλυκότητα σε αυτές: η σύζυγος και η μητέρα σκοτώνουν τη γυναίκα, κάτι στο οποίο υπολογίζουν οι ραβίνοι, οι ιερείς και οι ιμάμηδες εν όψει της ηρεμίας του αρσενικού.

Ο ιουδαιοχριστιανισμός υπερασπίζεται την ιδέα ότι η Εύα -υπάρχει και στο Κοράνιο ως γυναίκα του Αδάμ, βεβαίως, αλλά ποτέ δεν κατονομάζεται, ένα σημείο... η ανώνυμη είναι ακατονόμαστη!- δημιουργήθηκε δευτερευόντως (σούρα 4,1), παρεμπιπτόντως, από το πλευρό του Αδάμ (Γένεσις, β' 22)! Ένας κατιμάς που αποσπάστηκε από το εν αρχή σώμα. Πρώτα το αρσενικό, υστέρα, σαν κομμάτι αποκομμένο, απομεινάρι, ψίχουλο: η θηλυκιά. Η σειρά άφιξης, ο συμμετοχικός υπαρξιακός τρόπος, η ευθύνη του σφάλματος, τα πάντα επιβαρύνουν την Εύα. Έκτοτε πληρώνει το βαρύ τίμημα.

polls-womens-rights.jpeg

Το σώμα της είναι καταραμένο, όπως και αυτή η ίδια συνολικά. Το μη γονιμοποιημένο ωάριο παροξύνει το θηλυκό από τα μέσα, λόγω άρνησης της μητέρας. Εξ ου και το ακάθαρτο της περιόδου. Το αίμα των εμμήνων παρουσιάζει επίσης τον κίνδυνο των μη γόνιμων περιόδων. Μια γυναίκα στείρα, άγονη, ιδού το χειρότερο οξύμωρο για ένα μονοθεϊστή! Και ύστερα η εν λόγω περίοδος είναι ακίνδυνη για μητρότητα, δεν διακινδυνεύεις μια εγκυμοσύνη, η σεξουαλικότητα μπορεί λοιπόν να διαχωριστεί από το φόβο και να γίνει πράξη ως αυτοσκοπός. Η δυνατότητα μιας σεξουαλικότητας ξέχωρης από την τεκνοποίηση, άρα μιας καθαρής σεξουαλικότητας, μιας αμιγούς σεξουαλικότητας, ιδού το απόλυτο κακό.

Στο όνομα της ίδιας αυτής αρχής οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες καταδικάζουν σε θάνατο τους ομοφυλόφιλους. Για ποιους λόγους; Διότι η σεξουαλικότητά τους απαγορεύει -ως τώρα...- τη μοίρα του πατέρα, της μητέρας, του συζύγου και της συζύγου και διαδηλώνει ξεκάθαρα την πρωτοκαθεδρία και την απόλυτη αξία του ελεύθερου ατόμου. Ο άγαμος, λέει τό Ταλμούδ, είναι μισός άντρας (!), κάτι στο οποίο το Κοράνιο απαντά με τους ίδιους όρους (24, 32), ενώ ο Παύλος από την Ταρσό βλέπει στον ανύπαντρο έναν κίνδυνο φιληδονίας, μοιχείας, ελεύθερης σεξουαλικότητας. Εξ ου και η προτροπή του, ελλείψει πιθανής αγνείας, στο γάμο, την καλύτερη συγκράτηση της λίμπιντο.

Ομοίως, παρόμοια κριτική βρίσκουμε και όσον αφορά την άμβλωση και στις τρεις θρησκείες. Η οικογένεια λειτουργεί ως αδιαπέραστος ορίζοντας, ως βασικό κύτταρο της κοινότητας. Συνεπάγεται παιδιά, που ο ιουδαϊσμός τα θεωρεί προϋ πόθεση της επιβίωσης του Λαού του, που η Εκκλησία θέλει να βλέπει να αυξάνονται και να πληθύνονται, που οι μουσουλμάνοι τα βλέπουν σαν ένα σημάδι ευλογίας του Προφήτη. Οτιδήποτε παρεμποδίζει αυτή τη μεταφυσική δημογραφία προκαλεί την οργή των μονοθεϊστών. Ο οικογενειακός προγραμματισμός δεν αρέσει στο Θεό.

Συνεπώς, μόλις γεννήσει, η Εβραία μητέρα μπαίνει σε έναν ακάθαρτο κύκλο. Το αίμα, πάντα το αίμα. Σε περίπτωση που έκανε γιο, η απαγόρευση εισόδου στο ναό είναι σαράντα ημέρες· για τις κόρες εξήντα! Τάδε έφη Λευιτικόν... Γνωρίζουμε την εβραϊκή πρωινή προσευχή που καλεί τον κάθε άνθρωπο να ευλογεί το Θεό όλη τη μέρα που τον έκανε Εβραίο, όχι σκλάβο και... ούτε γυναίκα (Μεν. 43 β)! Ούτε αγνοούμε ότι το Κοράνιο δεν καταδικάζει ρητώς την προϊσλαμική παράδοση των φυλών η οποία δικαιολογεί τη ντροπή να γίνει κανείς πατέρας μιας κόρης και νομιμοποιεί το ερώτημα: Να κρατήσει το παιδί ή να το θάψει στο χώμα; (16, 61).

Από την πλευρά τους, σαν παλιάτσοι, οι χριστιανοί θέτουν προς συζήτηση στη Σύνοδο της Μακόν, το 585, το βιβλίο του Αλσιντάλους Βαλέους με τίτλο Παράδοξος διατριβή όπου επιχειρείται όπως αποδειχθή ότι αι γυναίκες δεν είναι ανθρώπινα πλάσματα... Δεν ξέρουμε πού είναι το παράδοξο (!) ούτε εάν το δοκίμιο μεταβλήθηκε, ούτε και αν ο Αλσιντάλους κατέκτησε το κοινό του από χριστιανούς ιεράρχες που ήταν ήδη ταγμένο στην υπόθεσή του -αρκεί κανείς να προσυπογράψει τις αναρίθμητες κατάρες του μισογύνη Παύλου από την Ταρσό-αλλά η προκατάληψη της Εκκλησίας απέναντι στις γυναίκες παραμένει ανατριχιαστικά επίκαιρη.

 women-religion.gif

 

Μισέλ Ονφρέ – Πραγματεία περί αθεολογίας

by antichainletter

O Michel Onfray (Μισέλ Ονφρέ), γεννήθηκε το 1959 και είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας, έχει δημοσιεύσει πάνω από πενήντα βιβλία (Cyniques, Theorie de voyage, La philosophie feeroce – exercices anarchistes, Politique du rebelle, Traite d'atheologie, Le Recours aux forets, κλπ.) που έχουν μεταφραστεί σε τριάντα σχεδόν χώρες. Μετά την παραίτησή του από την δημόσια εκπαίδευση, ύστερα από είκοσι χρόνια ως καθηγητής φιλοσοφίας των τελειοφοίτων, ίδρυσε το Λαϊκό Πανεπιστήμιο της Καέν το 2002 και το Λαϊκό Πανεπιστήμιο της γεύσης του Αρζαντάν το 2005.