Ο λόγος για το γραφικό Καλοχώρι Θεσσαλονίκης και τη λιμνοθάλασσα Καλοχωρίου, μια περίπτωση μοναδική στην Ελλάδα, καθώς πρόκειται για έναν «νέο» υγρότοπο που δημιουργήθηκε σταδιακά από τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 ως αποτέλεσμα καθίζησης του εδάφους.
Ανάμεσα στα μπάζα, τα σκουπίδια, τα πεταμένα λάστιχα, τα υλικά οικοδομών και τη γενικότερη επιβάρυνση που υφίσταται η περιοχή αφού βρίσκεται στις παρυφές ενός αστικού κέντρου, βάζει τα δυνατά της να επιβιώσει και παραμένει μία από τις πιο σημαντικές περιοχές μέσα στην προστατευόμενη περιοχή, καθώς φιλοξενεί ένα μεγάλο αριθμό σπάνιων πουλιών και άλλων οργανισμών όλες τις εποχές του χρόνου.
Η φύση και η άγρια ζωή δηλώνουν σθεναρά την παρουσία τους και προσφέρουν την πιο κοντινή στην πόλη της Θεσσαλονίκης απόδραση στη φύση, διεκδικώντας το ζωτικό χώρο που δικαιούνται. Εδώ, λοιπόν, στη δυτική πλευρά του Θερμαϊκού κόλπου, όπου εκβάλλουν τέσσερα ποτάμια (ο Γαλλικός, ο Αξιός, ο Λουδίας και ο Αλιάκμονας) υπάρχει ένας ανεξερεύνητος οικολογικός θησαυρός! Η λιμνοθάλασσα Καλοχωρίου αποτελεί τη βόρεια «πύλη» του Εθνικού Πάρκου που σχηματίζεται στις εκβολές του Γαλλικού ποταμού.
Ο μικρός πλην θαυματουργός ποταμός που δώρισε η φύση στην περιοχή αποτελεί ένα φυσικό στολίδι, έναν πνεύμονα δροσιάς και οξυγόνου και παράλληλα ένα τεράστιο παρατηρητήριο για τη μελέτη πουλιών και ζώων.
Η περιοχή αποτελεί παράδεισο για φίλους των πουλιών αφού η λιμονοθάλασσα γίνεται ενδιάμεσος σταθμός δεκάδων παρυδάτιων μεταναστευτικών πουλιών και δίνει τη δυνατότητα σε όσους την επισκεφθούν να θαυμάσουν μεγάλα κοπάδια από φοινικόπτερα, γνωστότερα ως φλαμίνγκο και άλλα σπάνια και απειλούμενα είδη. Παράλληλα, στις απέραντες, σχεδόν γυμνές από υψηλή βλάστηση, οριζόντιες εκτάσεις του υγρότοπου βόσκουν ένα από τα τελευταία κοπάδια νεροβούβαλων που ζουν στην Ελλάδα.
Δε θα μπορούσα, τέλος, να αφήσω απ’ έξω τις ταβέρνες-παράγκες, ακριβώς πάνω στο φράγμα, στις εκβολές του ποταμού, γνωστές και ως «Μπαγκλαντές». Εκεί παλιότερα, οι παρέες έφταναν με δυσκολία, με αυτοκίνητα ταλαιπωρημένα από τη λάσπη και τις λακκούβες, και άραζαν με τις ώρες τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου σε ταβερνάκια που όταν είχε φουσκοθαλασσιά το κύμα έσκαγε πάνω στο τοιχάκι, δίνοντας την αίσθηση της βάρκας!
Σήμερα μπορεί οι ταβέρνες να έχουν μεταφερθεί εντός του οικισμού, εξακολουθούν ωστόσο να σερβίρουν εκλεκτά ψάρια και θαλασσινούς μεζέδες, με την απαραίτητη συνοδεία σπιτικού τσίπουρου.
Η περιοχή δίνει μια μοναδική ευκαιρία σε όλους εμάς για μικρές αποδράσεις-εξορμήσεις από την «ασφυξία» της πόλης μας, για πεζοπορία, ποδηλατικές εκδρομές, πικ-νικ, παρατήρηση ή -γιατί όχι- για χαλάρωση και ξεκούραση με τσιπουράκι, άφθονα θαλασσινά και καλή παρέα στον πιο κοντινό-κρυμμένο παράδεισο που διαθέτουμε!
Δεν έχουμε παρά να τον εκμεταλλευτούμε!
κείμενο | φωτεινή σιδηροπούλου
φωτογραφίες | λευτέρης τσότσος
επιμέλεια | τάσος θώμογλου + αλέξανδρος κόγκας
Πηγή: rejected.gr
