Taboo: όταν η απαγόρευση γίνεται ιερή

 Εδώ έχουμε ίσως την πιο πρωτόγονη μορφή του ταμπού, αυτή της θρησκευτικής επιβολής: δεν το λες ο... αμφισβητήσιμος εσύ, το είπε ο Ουράνιος Μπάρμπας που γνωρίζει καλύτερα από εσένα, αυτός που βλέπει όταν δεν βλέπει κανείς και που γνωρίζει τι σκέφτεσαι χωρίς να το έχεις πει σε κανέναν. Τρίψε το αρκετό καιρό πάνω τους, και ο μπάτσος θα μπει μέσα τους με την μορφή ενοχών και "πρέπει", ίσως χάσει την άμεση "θρησκευτική προέλευση" και καταλήξει "μέρος της παράδοσης" και "κοινή λογική" απαρτίζοντας μέρος αυτού που διαμορφώνει την "κοινή γνώμη". Δεν χρειάζεσαι επίσης πολλά άτομα να ενστερνιστούν τον κανόνα, αρκεί μια "ελάχιστη πλειοψηφία" και μετά τα πράγματα θα πάνε ντόμινο - διότι διαδίδεται μέσω "επικλήσεων στην αυθεντία" και "επικλήσεων στην ορθότητα της γνώμης των πολλών" και εδραιώνεται μέσω της κοινωνικής ταύτισης και συνοχής - τις οποίες ενισχύει.

Στις δυο τελευταίες -πλην της "προστατευτικής" δράσης των ταμπού- πιθανό είναι να οφείλεται και η εξελικτική τους χρησιμότητα, μιας και είναι οι ποιότητες που δρουν σαν κόλλα του κοινωνικού ιστού. Αν δεν τα πας πολύ αυτά τα "αφηρημένα", μια πιο "καθημερινή" εκδοχή είναι η εξής: δεν κάνεις ή δεν μιλάς για ορισμένα πράματα που κάνουν τζιζ γιατί αλλιώς παίρνεις πούλο από το "κοινωνικό σύνολο". Έτσι ή φαινομενικά προσαρμόζεσαι με τις πεποιθήσεις του συνόλου, οπότε αποτελείς "υποστηρικτή" του δημόσια, πράμα που "δεν τους χάλασε" ή όντως προσαρμόζεσαι, οπότε αποτελείς ενεργό μέλος στην διάδοση και την εφαρμογή του ταμπού. Όλο αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι μέλος μιας ομάδας (Έλληνας, Χριστιανός, ΠΑΟΚτσής, οτιδήποτε), την οποία θα βρεθείς να την υποστηρίζεις και εξασφαλίζει νέα μέλη αλλά και αλληλεγγύη ανάμεσά τους.

Χμ, πού μπορούμε να βρούμε και εμείς μερικούς "τέτοιους" να μας κολλάνε αφίσες τζαμπαντάν;

Τα ταμπού όμως -ιδίως τα νεότερα και τα "μη-θρησκευτικά", ας τα πούμε "κοινωνικά"- σπάνε, είτε από τυπάκια που γουστάρουν να σπάνε ταμπού έτσι για την πορδοανατριχίλα του "εγώ φιλαράκι, ξες, κάνω πράματα που ανατριχιάζουν την μαμά μου" είτε διότι φτάνει μια "κρίσιμη μάζα" ατόμων που "δεν τα σέβονται" και δεν τα αναπαραγάγουν, πράγμα στο οποίο πολλές φορές βοηθάνε οι "σπάστες για ανατριχίλα της μαμάς". Κουρασμένο παραδειγματάκι εδώ: η μόδα με τα τατουάζ και τα piercings. Τα τατουάζ πλέον περιλαμβάνουν από "μανίκι" δημοσίου υπαλλήλου έως trampstamp υψηλόβαθμου πανεπιστημιακού χωρίς να είναι ναύτες τίγκα στο αφροδίσιο και την ντρόγκα ή "αλήτες" -άντε το πολύ πολύ να είναι σεφ- και το "να μου τρυπήσεις την μύτη" από απευχή έγινε μανιώδες αίτημα στο τοπικό tatoo parlor. Σήμερα μπορείς να πληρώσεις για να κάνεις κάτι που παλαιότερα ίσως πλήρωνες για να αποφύγεις. Πλέον είναι σαν να αγοράζεις καινούργιο t-shirt και δεν απολαμβάνεις την χλεύη και την κοινωνική απομόνωση του κόσμου - και μην το πας μακριά, 50 χρόνια πίσω αρκούν για να έβλεπες δραστική αλλαγή στην αντιμετώπιση των τριγύρω επειδή έχεις εκείνο το "χαριτωμένο" χαλκαδάκι στη μύτη.

Αν δεις ψύχραιμα την όλη φάση, ίσως ανακαλύψεις πως πίσω από αρκετά ταμπού κοινωνικής φύσεως δεν υπάρχει -ή δεν υπάρχει πλέον- κάποιος λόγος να υφίστανται με την μορφή "άγραφης καθολικής απαγόρευσης" ή "εξοστρακισμού των αντιφρονούντων". Σε μια εξέταση αυτών που τα φέρουν ίσως δεις επίσης πως η επιχειρηματολογία τους υστερεί αντικειμενικά ή απλά είναι φορτισμένη με μπόλικο συναίσθημα και καλύτερα θα ήταν να καταλήξουν στο "εγώ έτσι πιστεύω" ή στο "ε, μα πώς!" του χουριάτ' που μόλις ξεπέρασες το comfort zone του παρά να συνεχίζουν να προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν για κάτι το οποίο απλά... είναι ταμπού για αυτούς, ΤΕΛΟΣ.

Αν θεωρείς πως "δεν έχεις ταμπού", πως "σε περιβάλει τόσος νεωτερισμός διότι ντεν ζεις Ελλάντα και έχει ξεπλυθεί από πάνω σου η σχετική λάσπη", ετοιμάσου να εκπλαγείς: πιθανότατα έχεις ταμπού, είναι απλά θέμα χρόνου και τεχνικής να τα εντοπίσει κάποιος και όταν τα θίξει να γίνεις πύραυλος ή να "χαλαστείς άσχημα". Καθώς κάνεις όμως αυτά, πάρε μερικά λεπτά μόνος σου -όταν δεν έχεις "αντίπαλο" απέναντι που πρέπει να απαντήσεις για να μην σου πέσει η μούρη- και σκέψου. Τι πραγματικά σε τσιτώνει; Τι σε κάνει να απαιτείς "σεβασμό" απέναντι σε αυτό που πρεσβεύεις; Και πόσο μπορείς να ξεδιπλώσεις την επιχειρηματολογία σου προτού αναγκαστείς να επικαλεστείς "αξιωματικές παραδοχές";

Καιρό είχα να σου πρήξω τις γονάδες με μια εισαγωγή τίγκα στην λογοδιάρροια, οπότε τώρα που ήρθα σε οργασμό στα μούτρα σου και χαλάρωσα το κορμάκι μου ας δούμε μερικά ταμπού - που άλλα όντως έχουν αντικειμενικά σοβαρό λόγο ύπαρξης και άλλα θα μπορούσαν να μας αφήσουν χρόνους χωρίς να κλάψει δα και κανείς που ψόφησαν μόνα τους σε μια γωνία, ξεχασμένα και παραγκωνισμένα.

Ταμπού απέναντι στο αλκοόλ

 
Αλκοόλ, ξύδια, μπυρόνια, κράσοι! Ένα από τα αρχαιότερα ψυχοτρόπα, εύκολο στην παραγωγή, αποτελεσματικό όσον αφορά το πώς μπορεί να σε κάνει να νιώσεις και αρκετά ευχάριστο κατά γενική ομολογία. Ίσως δεν θα το κατέτασσες ανάμεσα στα τρομερά και φοβερά ναρκωτικά, απέναντι στα οποία είσαι "κατά", αλλά δεν είναι δα η πρώτη φορά που η αντικειμενική πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις δικές σου πεποιθήσεις ή την "γνώμη της πλειοψηφίας" - άσε λίγο στην άκρη το "όλοι το λένε", και διασκέδασε λίγο στο κεφαλάκι σου πως το αλκοόλ είναι και αυτό ναρκωτικό - με την έννοια του ψυχοτρόπου.

Και τι ψυχοτρόπο! Πιθανότατα το ισχυρότερο από τα νόμιμα και κοινωνικά αποδεκτά, δεδομένου πως προσφέρει τροποποίηση της συνείδησής σου με τρόπο που δεν το κάνουν τα άλλα δυο νόμιμα, η καφεΐνη και η νικοτίνη (εδώ σκέψου πόσα πράματα δεν θα ήταν "αποδεκτό" -και θα έβγαινες κάρτα ίσως και ως ανίκανος- να τα κάνεις "μεθυσμένος" ενώ θα ήταν μια χαρά να τα κάνεις καφεϊνιασμένος ή νικοτινιασμένος).

Αν και το αλκοόλ έχει "ενσωματωμένο" σύστημα κατά της κατάχρησης (βλέπε "επόμενη μέρα" και hangover) η ύπαρξη αλκοολικών δείχνει πως αυτός ως ένα σημείο μπορεί να παρακαμφθεί τόσο ώστε τέτοιες καταστάσεις να είναι κάθε άλλο παρά ανήκουστες. Πώς λοιπόν σε μια πολύ παλαιότερη εποχή, με πολύ χαμηλότερο -έως ανύπαρκτο- μορφωτικό επίπεδο θα έπειθες όλους τους βοομάτηδες και τους γκατζομύτες της φυλής σου να μην γίνονται στουπί ολημερίς έτσι ώστε να έχεις έναν μίνιμουμ κοινωνικής λειτουργικότητας; Θα τους μιλούσες όμορφα και έξυπνα με επιχειρήματα και παραδείγματα, τα οποία θα μάθαιναν και αυτοί να επαναλαμβάνουν στους συνανθρώπους τους, και μετά... ΣΚΑΣΕ ΒΛΑΚΑ! Όχι, δεν το είπα εγώ τούτο, ο θεούλης το είπε - εξάλλου ποιος ο λόγος να ακούσεις εμένα που σου στερώ την καλοπέρασή σου; Και έτσι, σε ορισμένα κοινωνικά γκρουπ, έγινε το αλκοόλ "απαγορευμένο" μέσω ενός πολύ αποτελεσματικού μέσου, της θεόσταλτης εντολής. Μην σου κάνει εντύπωση, ακόμα μασάς με τέτοια τρικ!

Το ταμπού αυτό δεν υπάρχει σε αρκετές κοινωνίες, όπως π.χ., την ελληνική, αντιθέτως μια εναλλακτική αντιμετώπιση που κάνει πολλούς συνανθρώπους σου να μην έχουν πρόβλημα με το αλκοόλ είναι η ανάπτυξη/ύπαρξη ενός κοινωνικού πλαισίου ένταξης του αλκοόλ στην κουλτούρα μας, κοινώς "γνωρίζουμε" ως κοινωνία πώς να το χρησιμοποιήσουμε και τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας θα φροντίσουν να σε "επαναφέρουν" στην τάξη αν αγνοήσεις τις άρρητες οδηγίες χρήσης του - εφαρμόζοντας πάνω σου από αποδοκιμασία έως κοινωνικό αποκλεισμό.

Εδώ θα μπορούσαμε να προεκτείνουμε το "ταμπού του αλκοόλ" για να περιλάβει γενικότερα το ταμπού χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών -πράγμα το οποίο έχει σιγουρευτεί και από νομικής πλευράς- και υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσε κάποιος να πει πως μέρος του προβλήματος ορισμένων "κακών ναρκωτικών" είναι και η ανυπαρξία κοινωνικού πλαισίου ένταξής τους, λείπουν δηλαδή οι "οδηγίες χρήσης". Ως παράδειγμα, πολιτισμοί που δεν είχαν πρόβλημα με πολύ ισχυρά ψυχοτρόπα (βλέπε μεσκαλίνη, ψάξε να δεις τι είναι τούτη και τι τη θεωρεί ο ευρωπαϊκός/αμερικάνικος νόμος) τα οποία τρέμει η σημερινή κοινωνία, φάνηκαν να είχαν πρόβλημα με ψυχοτρόπα όπως το αλκοόλ.

Halal, Kosher και απαγορευμένες τροφές

 
Οποιαδήποτε τροφή μπορείς να σκεφτείς θα έχει υπάρξει ένας πολιτισμός ή μια θρησκεία που να την θεωρεί "ανίερη", βρώμικη, απαγορευμένη - ή τουλάχιστον θα θεωρούταν πολύ παράξενο ή αντικείμενο κοροϊδίας να την καταναλώσεις ενώ άλλη κουλτούρα το κάνει χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Δοκίμασε να κάνεις μια βολτούλα στη γειτονία σου ή στον περίγυρό σου προσφέροντας "ζαχαρωμένα μυρμήγκια" και έλα να τα ξαναπούμε. Μέσα στις λίστες των "απαγορευμένων" θα βρεις κουνέλια, λαχανικά, άλογα, πουλιά, ψάρια, θαλασσινά , γενικά πράγματα που αν τα αφαιρέσεις όλα μαζί από το διαιτολόγιο του ανθρώπου θα μείνεις να φωτοσυνθέτεις για να τραφείς.

Αν και ορισμένα από τα διατροφικά ταμπού θα μπορούσαν να θεωρηθούν "χωρίς προφανή αιτία", ορισμένα άλλα έχουν λόγο ύπαρξης. Εδώ κοιτάμε κατά απαγορεύσεις κατά του χοιρινού, του αίματος , του κρέατος κτλ. . Το σκηνικό είναι ίδιο με αυτού του αλκοόλ, όσον αφορά το τι προσπαθούσε να επιτύχει ο απαγορευτής: να αναγκάσει ένα πλήθος από ανθρώπους "ζωάκια" να αποφύγουν κάτι πιθανότατα επιζήμιο. Άσε εδώ το μυαλό σου να πάει σε ζωονόσους, δηλαδή αρρώστιες που μπορείς να κολλήσεις από τα ζώα και όσο πιο πίσω στον χρόνο πας τόσο πιο δύσκολο ήταν να τις αντιμετωπίσεις - και στο ζώο αλλά και σε εσένα.

Για αρχή, το πρώτο που θα μπορούσε να κάνει ο επίδοξος απαγορευτής ήταν να αφαιρέσει από το διατροφολόγιο οποιοδήποτε ζώο εμπλεκόταν σε "κακά προηγούμενα", πράγμα που μπορεί να συνδεόταν με ενδημική εμφάνιση νόσου ή ακόμα και παλαιότερες δοξασίες. Στις περιγραφές απαγορευμένων ζώων μην σου κάνει εντύπωση αν δεις τα χαρακτηριστικά καταλληλότητας περιλαμβάνουν αν είναι μυρηκαστικό ή τον τύπο των οπλών που φέρει στα πόδια του! Στη συνέχεια, θα συναντήσεις τις πρώτες μορφές "εξασφάλισης ποιότητας" όπου ένα ζώο για να κριθεί κατάλληλο για κατανάλωση δεν αρκεί να μην είναι στη λίστα με τα τζιζ πλασματάκια (που μέσα τους ίσως κατοικεί η γιαγιά σου ή κάποιο παράσιτο) αλλά θα πρέπει να έχει σφαγιαστεί ή επεξεργαστεί με συγκεκριμένο τρόπο. Αυτές οι πρακτικές περιλαμβάνουν για αρχή να "ευλογήσει" τα ζώα ο "σημαντικός μπάρμπας" της τοπικής κοινότητας που και ίσως παραπάνω ήξερε από άρρωστα ζώα από τον λιγδιάρη που απλά "εγώ σφάξει κατσίκα μου, θέλει κρέα" και σε περίπτωση εμπορίου θα είχε τα μάτια του ανοιχτά μην ο εμποράκος σπρώξει εν γνώσει του άρρωστο ζώο στις κιμαδούρες. Ενδιαφέρον επίσης έχουν οι οδηγίες για την αποστράγγιση του αίματος (σταντέ πρακτική και σε σημερινούς σφαγείς-κρεοπώλες "άνευ ταμπού") όπως επίσης και τυχόν οδηγίες για όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο θάνατο του ζώου.

Ταμπού απέναντι σε σεξουαλικές πρακτικές

 
Ας γυμνωθούμε, ας αγκαλιαστούμε όλοι μαζί και ας φωνάξουμε: αιμομιξία, κτηνοβασία, νεκροφιλία, παιδοφιλία! Είναι ωραίο το γαμησάκι και ως Homo sapiens είσαι ικανό να πηδηχθείς με τα πάντα, οπότε κάποιος εδώ έρχεται να σου βάλει φρένο χάριν υγείας δικιάς σου ή του... θύματός σου. Υπάρχει πολύ καλός λόγος που δεν πηδιέσαι -sorry, "κάνεις έρωτα"- με την hot ultraMILF μητέρα σου, τον τζόβενο αδερφό σου, τον αρρενωπό μπαμπά σου ή άλλα κοντινά σου άτομα: τον λόγο τον ξέρει και ο τελευταίος χαρτοπαίκτης που επιμένει στο καλό ανακάτεμα της τράπουλας προτού μοιραστούν τα φύλλα.

Στην περίπτωση της αιμομιξίας κινδυνεύεις να σου κάτσει "πολύ άσχημο χαρτί", με τη μορφή υπολειπόμενων νοσογόνων αλληλόμορφων γονιδίων - δηλαδή, πολύ απλοϊκά, "μεταλλαγμένων γονιδίων" που για να εκδηλωθεί η ασθένεια πρέπει να έχεις "δυο χαλασμένες" κόπιες από κάποιο, ενώ μπορείς να την παλέψεις ως "φορέας" (ορισμένες φορές χωρίς επιπτώσεις στην υγεία σου) με ένα "χαλασμένο" και ένα "κανονικό". Το αλληλόμορφο αυτό όμως από κάπου το κληρονόμησες, και αν γουστάρεις να "το κρατάς στην οικογένεια" ψάχνεις να βρεις έμπρακτα από πού το κληρονόμησες. Αν διαλέξεις ως αναπαραγωγικό σύντροφο κάποιον που δεν συγγενεύει μαζί του, μικραίνεις την πιθανότητα να πέσεις πάνω στο ίδιο μεταλλαγμένο αλληλόμορφο. Για το τι μπορεί να συμβεί αν κάνεις την αιμομιξία χόμπι, δες βασιλικές οικογένειες, πολύ κλειστά χωριά ή πολύ κλειστά εθνικά γκρουπ - ή πολύ απλά πολύ "καθαρές" ράτσες σκύλων/γατιών. Να κάτι που πρέπει να σκεφτούν οι Χρυσαυγίτες φίλοι μας.

Η κτηνοβασία είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, εδώ παίζει από φοβία -των παλαιών- μην γεννηθούν... τέρατα, αίσθημα ενοχής λόγω έλλειψης συγκατάθεσης του ζώου (πώς το σφάζεις τότε μπρε μεμέτη;), αλλά και λόγοι υγείας. Ζωονόσοι ακόμα μια φορά στο προσκήνιο, δυνατότητα τραυματισμού διότι το πέος του ζώου μπορεί να έχει μέγεθος ή μορφή που όταν τελειώσει μαζί σου οι φίλοι να σε φωνάζουν Αθανάσιο Διάκο ή ακόμα και... αλλεργία στο σπέρμα τους που μπορεί να αποβεί μοιραία - κάνεις άνετα πρωτοσέλιδο "Φοιτήτρια ζωϊκής παραγωγής βρήκε τραγικό θάνατο μετά από εκσπερμάτωση χοίρου στα γλυκά γυαλάκια της". Οι νεκροί, από την άλλη, μπορεί να μην έχουν ζωονόσους, μπορεί το ζήτημα της συγκατάθεσής τους να μην αποτελεί καν αντικείμενο συζήτησης (ίσως χαρίσεις στην γιαγιά χαρά που είχε να τη δει 20ετία, τι κρίμα που "το δίνεις post mortem") αλλά πάλι υπάρχουν τρεις βασικοί παράγοντες που κάνουν το εγχείρημα ταμπού: παθογόνοι μικροοργανισμοί που αναπτύσσονται στα πτώματα, το "δέος" και ο "σεβασμός" -ας πούμε απλά τρόμος- των ανθρώπων απέναντι στον θάνατο και τον πεθαμένο και οι εξοργισμένοι συγγενείς. Δοκίμασε να το αποφύγεις αν μπορείς!

Για το τέλος αφήσαμε το καλύτερο, αυτό που ούτε το συζητάμε, ούτε το μιλάμε: την παιδοφιλία - του να ανοίγεις με το ζόρι άγουρα, τρυφερά, λαχταριστά μπουμπουκάκια. Αν σε πιάσουν για τούτο, στην φυλακή θα σε έχουν βασίλισσα μια που τούτο το ταμπού έχει και την ανάλογη νομοθεσία από πίσω. Αρχίζει να ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι σου; Υπέροχα - κάτσε να το συζητήσουμε! Εδώ οι λόγοι που πιθανότατα οδήγησαν στην δημιουργία αυτού του ταμπού είναι πως για αρχή παίζει πρόβλημα με το αν μπορείς να έχεις πραγματικά την συναίνεση για σεξ ενός ανήλικου, την στιγμή που πιθανότατα δεν πολυξέρει τι έχει μέσα στο βρακάκι του και που μπορείς να ασκήσεις πάνω του πιέσεις με πολύ άσχημους μα πειστικούς τρόπους - συνορεύει δηλαδή με τον βιασμό κάποιου (συνήθως) πιο ανυπεράσπιστου από εσένα.

Στην συνέχεια, το ότι το σώμα δεν έχει φτάσει ακόμα την ήβη μπορεί να αποτελέσει παράγοντα σοβαρού τραυματισμού, ιδίως αν μιλάμε για διείσδυση, και εδώ θα δεις πως το ρητό "με σάλιο και υπομονή" ίσως να μην δουλεύει τόσο καλά. Θα μιλήσουν αρκετοί και για ψυχικό τραύμα - αλλά ήδη αρχίζουν να τείθονται πολλά ζητήματα, που θα άξιζε να τα σκεφτείς. Σκέψου πως όταν μιλάμε για παιδοφιλία συνήθως μιλάμε για μια ηλικιακή σύμβαση η οποία κάθε άλλο παρά οικουμενική είναι, το ηλικιακό μίνιμουμ σεξουαλικής ωριμότητας διαφέρει ανά χώρα και... ίσως ανακαλύψεις πως σε ορισμένες κοινωνίες είναι πολύ πιο χαμηλό από το σημείο που θα έλεγες "βολικό για τα αυτιά μου". Επίσης σε αυτές τις κουλτούρες, αυτή η πράξη δεν συνδυάζεται σώνει και καλά με εξαπάτηση ή άσκηση βίας.

Στο θέμα της συναίνεσης, θα μπορούσαμε να τραβήξουμε παράλληλες με το σεξ με καθυστερημένους -sorry ξανά, νοητικά υστερημένους εννοούσα- ή με την εκμετάλλευση μιας συναισθηματικής κατάστασης ενός ανθρώπου όπου θα μπορούσε κάποιος να πει πως η κριτική του ικανότητα δεν είναι ακέραιη για να αποφασίσει αν πραγματικά το θέλει; Αν ναι, πού βάζεις το όριο πέραν του οποίου νιώθεις άβολα; Θα είχε επίσης αρκετό ενδιαφέρον να δούμε και τα αποτελέσματα της παιδεραστίας όσον αφορά το φύλο, αν δηλαδή ένας 13άρης "αποπλανημένος" από την 30άρα θεωρείς πως "θα έχει περισσότερα ψυχολογικά τραύματα το καημένο" από την 13άρα με τον 30άρη και αν ναι/όχι, γιατί το θεωρείς τούτο; Σαν παράξενα στα λέω και είσαι έτοιμο να πάρεις την δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος. Προσπαθώ να "απενοχοποιήσω" την παιδοφιλία στο κοινωνικώς καψαλισμένο τσερβέλο σου; Όχι, απλά θέλω να σου δώσω ένα σκούντημα να σκεφτείς πόσο "αληθινές", "οικουμενικές" και "αδιάσειστες" είναι οι... αλήθειες σου.

Βλασφημία

 
Πιθανότατα το καλύτερο και το λιγότερο αντικειμενικό. Όλοι μας ξέρουμε τι σημαίνει: βλασφημία είναι το να βρίσεις τα "θεία και σεβάσμια" και, αν το τραβήξουμε λίγο, μπορούμε να συμπεριλάβουμε μέσα και άλλες έννοιες "κοινωνικά ιερές" όπως η πατρίδα, η σημαία κτλ. . Ορισμένες φορές υπάρχει και νομική κάλυψη του γεγονότος, βλέπε τις φάσεις με τα γεροντικά παστίτσια που "όλο το διαδίκτυο" ούρλιαζε για τούτα και έκαναν σταρλετίτσα τον ιδιοκτήτη του επίμαχου προφίλ. Αυτό το ταμπού είναι μια πολύ καλή δικλείδα ασφαλείας απέναντι στην αμφισβήτηση εννοιών με αρκετά μεγάλη ενοποιητική ισχύ σε κοινωνικό επίπεδο. Έχουν περάσει για τα καλά μέσα μας, σε πρώιμη στάδιο με την έννοια του "θεοφοβούμενου" (βλέπε: θα τιμωρηθώ από "υπερφυσική" δύναμη) και σε μεταγενέστερο στάδιο με κρίσεις ίσως "πολιτικής ορθότητας", "ελευθερίας του άλλου" και "σεβασμού απέναντι στην πίστη".

Ναι, ξέρουμε, είσαι "προχώ", ζεις Νιου Γιορκ και έχεις δει πολλά αλλά, να, χαλιέσαι άσχημα όταν "κοροϊδεύουν τα πιστεύω του άλλου". Να δεις πως το είπαμε... Α ναι, "με κάποια πράγματα δεν αστειευόμαστε" - και αυτό πλέον δεν περιλαμβάνει μόνο θρησκευτικές έννοιες αλλά και προσωπικές αντιλήψεις.

Αν είσαι όντως "προχώ", πιθανότατα θα μπορείς να αντιληφθείς το αστείο στο παρακάτω: η βλασφημία ουσιαστικά αποτρέπει τον δυσμενή/αρνητικό σχολιασμό απέναντι σε μια άποψη που ο φέρων της (άτομο ή μεγάλο πληθυσμιακό μέρος) "νιώθει πολύ έντονα συναισθήματα για αυτή". Η ένταση των συναισθημάτων σου απέναντι σε μια ιδέα είναι λοιπόν ικανοποιητικό κριτήριο για να της χορηγηθεί "ασυλία", να κατοχυρωθεί η προστασία της "νομικά" και να απολαμβάνει σοβαρά "κομφόρ" - και αυτά συνήθως απονέμονται σε συγκεκριμένα σετ "ιδεών που κάποιος νιώθει έντονα για τούτες". Αρκεί λοιπόν να συμπαθείς κάτι πολύ, να νιώθεις να βράζει το συναίσθημα μέσα σου για να ασκηθεί λογοκρισία απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική του; Αν ναι, γιατί δεν συμβαίνει για όλες τις ιδέες για τις οποίες κάποιος μπορεί "να νιώσει έντονα"; Γιατί επίσης δεν απολαμβάνουν ασυλία ιδέες για τις οποίες κάποιος... "σκέφτεται έντονα" ή "επιχειρηματολογεί έντονα" και αν τις ψάξεις μπορείς να δεις πως δεν οφείλουν την "εγκυρότητά" τους απλά σε "αξιωματικές παραδοχές" ; Δύο μέτρα και δύο σταθμά, παλιό μας κόσκινο ως είδος!

Για το μικρό Ζαϊκλόνι, το πόσο έντονα νιώθεις απέναντι σε κάτι δεν είναι κριτήριο ορθότητάς του, πόσο μάλλον διατήρησής του στο απυρόβλητο - μπορεί να μην ανεχθείς πάνω του κριτική ή "αστειάκια" στο "έτσι", θα την ανεχόσουν όμως αν... τα κάνω διότι "νιώθω έντονα για αυτά"; Silver Αlert: μόλις χάσαμε εκείνον τον "αυτόματο σεβασμό" που απαιτείς ως αυτονόητο από τους άλλους για θέματα με τα οποία έχεις "θέμα", τελευταία φορά εθεάθει να τριγυρνά ξεχειλωμένος από τις τόσες φορές που τον τράβηξες να χωράει στις δικές σου απόψεις και δικαιώματα, μα ουδέποτε των "αντιφρονούντων".

Ως την επόμενη φορά, ψάξου πατόκορφα - όλο και κάπου θα έχεις ένα ταμπού που θα έχει πλάκα να σου το πατήσει κάποιος! Είσαι λιγότερο "άνετος" από όσο νομίζεις...

Το αυθεντικό άρθρο μπορεί να βρεθεί ΕΔΩ