Research Chemicals: "νέα ναρκωτικά" ή "νέα εργαλεία" ;

Research Chemicals: "νέα ναρκωτικά" ή "νέα εργαλεία" ;

(To Zyklon B γράφει την στήλη Sci-Zophrenia στο Fridge.gr)

Μόλις έκλεισες το τηλέφωνο και η παρέα κρέμεται από τα χείλη σου! "Θα έρθει, έχει 2C-I και MXE που έφτασε χτες". Χαμόγελα παντού, ένας ραστοπόντικας στην γωνία χαμογελάει μάιστα τόσο πολύ πλατιά που στα χείλια του θα χωρούσε η φυσαρμόνικα του Steven Tyler, μαζί με τον ίδιο ΚΑΙ τα χείλια του! Μετά την απαραίτητη "ελληνική αναμονή για ντίλι-καντήλι", ο τυπάκος είναι στην πόρτα - του ανοίγεις, βγαίνει έξω η ομίχλη με την "γνώριμη μυρωδιά του χωριού μας" και μπαίνει μέσα το "παλικάρι με την ζάχαρη". Κάμποσες χαιρετούρες και ένα "χορτοφαγικό" κέρασμα -μέρες που είναι- αργότερα, αρχίζετε "την ιστορία" για την οποία ήρθε και το ψιλοκουβεντολόι. "Θα έχω και 25C-NBOMe σε λίγο καιρό αν σας ψήνει" λέει ο σουγκαράτος. "Ωωωωω", ακούγεται από την παρέα και κάποιος αρχίζει να σκαλίζει στο κινητό του το σχετικό entry σε Wikipedia και Erowid. Ω, η λεωφόρος των πληροφοριών και τα "δωρεάν μεγκαμπάιτ" του πακέτου σύνδεσής του μέσα σε ένα πεντάλεπτο τον έχει κάνει ήρωα και φωστήρα της παρέας . Μη μασάτε παιδιά, θα έχετε καιρό να αποφασίσετε αφού τσεκάρετε τα σχετικά threads σε γνωστό φόρουμ και διαβάσετε και κάμποσες εμπειρίες για τούτο.

Όχι, τα παιδιά δεν μιλάνε κάποια ξένη γλώσσα - ποια ξένη γλώσσα, εδώ που τα λέμε και τα ελληνικά με δυσκολία τα μιλάνε στην κατάσταση που τους αρέσει να βρίσκονται. Μιλάνε για γνωστή κατάσταση σε σύγχρονο επίπεδο, αυτή της απόκτησης ψυχοενεργών ουσιών (τα λες "ναρκωτικά") μόνο που τα συγκεκριμένα "δεν είναι αυτά που ξέρει ο παππούς σου ή ο παλαιάς κοπής μαστούρης". Αυτά που συζητάνε είναι πιθανότατα εξίσου "ισχυρά" -αν όχι ισχυρότερα- με τα "γνωστά παράνομα" μόνο που είναι νόμιμα ή εμπίπτουν σε "γκρίζα" περιοχή του νόμου με αποτέλεσμα το μπατσόνι να μην μπορεί να τους κάνει και πολλά αν τους τσακώσει.

Υποδέξου τον "νεομαστούρη": πλέον έχεi "ανέβει λέβελ", ικανοποιεί αρχέγονες ανάγκες του και γνωστά του χούγια με πιο μοντέρνους και ψαγμένους τρόπους! Κατά τ' άλλα, συνήθως είναι "μια από τα ίδια" με τον παλαιό τύπο - ίσως με λίγο πιο εκλεπτυσμένο τρόπο: την "ψάχνει" από πού θα ψωνίσει, ίσως να μιλάει για την δοσολόγηση σε "μιλιγκράμ", μην σου κάνει εντύπωση αν γνωρίζει και μερικά ψιλά από φαρμακολογία που τον κάνουν να φαντάζει "γνώστης" στον αμύητο ή στο παρεάκι. Ψωνίζει με παρέα ή "κατά μονάς" από τις "γνωστές άγνωστες" τοποθεσίες και... πιθανότατα η πιο ψαγμένη βερσιόν του μπορεί να σου φτύσει ένα έξυπνο λογύδριο για το αν το γαμάει από τα αυτιά στην χρήση για "recreational" ή "spiritual" λόγους - ναι, ψαγμένη ανησυχία: γνωρίζει τι κάνει, είναι συνειδητοποιημένος. Μπρε μπας και είναι απλά, για να στο πω σε γλώσσα που σκαμπάζεις, μια hipster εκδοχή γνωστής ανθρώπινης συνομοταξίας;

Και αυτά τα παράξενα "αλφαριθμητικά" που λέγαν; Α, αυτά είναι τα "tools of trade", οι νέες ουσίες που πρέπουν σε ένα τέτοιο ψαγμένο και "με άποψη" ον, τα γνωστά Research Chemicals. Έχουν φτάσει στα αυτάκια σου μεμέτη μου;

Για τσίμπα μια μπατονέτα  -ή μάλλον λίγο κολλύριο- για να λάβεις την Μεγαλοπαρασκευιάτική σου πληροφορία!

 

Τι είναι τα Research Chemicals;

 

Τα research chemicals, γνωστά και ως RC (καμία σχέση με τα... τηλεκατευθυνόμενα), είναι σύμφωνα με το όνομά τους ουσίες οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ή χρησιμοποιούνται στην έρευνα: ουσίες προς διερεύνηση, "ερευνητικές" ουσίες, με άλλα λόγια "ουσίες για τις οποίες δεν γνωρίζουμε ακόμα πολλά ή που ο κύριος τομέας χρήσης τους είναι το ερευνητικό πεδίο".

Εσένα όμως δεν σε ενδιαφέρουν τέτοιες φλωριές, σε ενδιαφέρει ο όρος όπως χρησιμοποιείται στο "αν-και-ψαγμένο" "καθημερινό" πλαίσιο αναφοράς: εκεί απλά για σένα και για πολλούς άλλους αποτελεί ευφημισμό για την φράση "νόμιμα ναρκωτικά" ενώ για εμένα και ελάχιστους άλλους κυριολεξία για "σχετικά καινούργιες ουσίες με ψυχοτροπική δράση οι οποίες δεν υπάγονται προς το παρόν σε νομικό έλεγχο".

Θα τα βρεις επίσης και με το όνομα "designer drugs", αν το μόριό τους έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να "παρακάμπτει έξυπνα" τους νόμους περί "ναρκωτικών": οι πιο ανεπτυγμένοι νόμοι περί ψυχοδραστικών ουσιών δεν απαγορεύουν απλά "μια λίστα από ουσίες" αλλά -βλέπε Aμέρικα- μια λίστα από ουσίες και όσα μόρια έχουν δομή σχετικά συγγενική με αυτές ή/και αποτελούν "ουσιωδώς παρόμοια" μόρια σε δομή και δράση. Έτσι, ο νόμος "προβλέπει" και απαγορεύει μόρια τα οποία δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα - και οι χημικοί παίζουν μαζί του ένα παιχνίδι "γάτας-ποντικιού", λανσάροντας στην αγορά νέα μόρια ή παραλλαγές παλαιότερων με τρόπο που να μην τα καλύπτει ο νόμος.

Ο ορισμός των research chemicals είναι αρκετά ευρύς και περιλαμβάνει ουσίες από οποιαδήποτε κατηγορία των ψυχοτρόπων. Μια ουσία, δηλαδή, μπορεί να χαρακτηριστεί research chemical αρκεί να είναι "σχετικά" νέα και να εμπίπτει σε "λευκό" ή "γκρι" μέρος του νόμου: νέα οπιοειδή, νέα ψυχεδελικά, νέα κανναβινοειδή, νέα διεγερτικά ή εμπαθογόνα, νέα ηρεμιστικά, νέα διαχωριστικά αναισθητικά.

Τα ονόματά τους πιθανότατα είναι τέτοια που θα μπορούσες να τα προφέρεις δύσκολα - μια ανάμιξη γραμμάτων και αριθμών. Ούτε συζήτηση φυσικά για το αν μπορείς να κατανοήσεις τον μηχανισμό δράσης τους. Τι λέμε τώρα και τι σε νοιάζουν αυτά εσένα - δεν θες να τα μάθεις, να τα φας θες. Πάρε μερικά να τα έχεις πρόχειρα: 2C-I, 2C-B, 4-ACo-DMT, 25I-NBOMe, MXE, JWH-018 και λοιπά "κρυπτικά".

 

Υπάρχει λόγος νόμιμης -"legitimate"- ύπαρξης για όλα αυτά, ή η όλη φάση είναι απλά κέρδος über alles; Ποιοι τα εφευρίσκουν;

 

Ναι πέραν του καθαρού "φτιάξε τα για τα λεφτά", υπάρχει και άλλος νόμιμος και σημαντικός λόγος δημιουργίας τους αλλά είναι λιγότερο διασκεδαστικός από το... χόμπι σου με αυτά. Ο λόγος αυτός, είναι ουσιαστικά η ετυμολογία της λέξης "research chemicals" - αυτές οι ουσίες μπορούν να αναπτυχθούν για έρευνα, η οποία μπορεί να δώσει χρήσιμα συμπεράσματα για το πώς δουλεύουν διάφοροι υποδοχείς, μεταφορείς ή ένζυμα (και τι ακριβώς κάνουν) μέσα στο σώμα σου, και ιδιαίτερα στον εγκέφαλό σου. Έτσι μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα πώς δουλεύει το σώμα μας αλλά και να αναπτυχθούν θεραπευτικές προσεγγίσεις.

Για να μπορέσεις όμως να μελετήσεις έναν υποδοχέα, για παράδειγμα, θες εργαλεία: μία μέθοδος είναι να μπορείς να τον ενεργοποιήσεις ή να τον απενεργοποιήσεις κατά βούληση, δίνοντάς του μια ουσία που "δένει" πάνω του και ασκεί κάποια δράση - σα να θες να μελετήσεις τι κάνει ένα κουμπί, όπου μια οδός είναι να βρεις έναν τρόπο να το πατήσεις για να δεις τα αποτελέσματα.

Η πραγματικότητα όμως απέχει αρκετά από ένα τόσο "απλό στα όρια του απλοϊκού" παραδείγματος. Η σχέση "ουσίας που ενεργοποιεί υποδοχέα" με "υποδοχέα" θυμίζει περισσότερο σχέση "κλειδιού" και "κλειδαριάς" παρά δάχτυλου και κουμπιού. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο τι "σχήμα" έχει στον χώρο η ουσία και τι "σχήμα" έχει η "οπή" (σημείο πρόσδεσης) του υποδοχέα, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει λειτουργική σχέση μεταξύ τους. Σαν να μην έφταναν αυτά, τα μόρια δεν είναι "στατικά" στον χώρο αλλά τα μέρη τους έχουν ένα εύρος κίνησης, πράγμα που "δυσκολεύει" την κατανόηση της σχέσης "ουσίας"-"υποδοχέα".

Περαιτέρω, πολλές ουσίες δεν έχουν μόνο μία δράση σε έναν υποδοχέα, αλλά διάφορες σε πολλούς. Έτσι, αν θες να μελετήσεις συγκεκριμένα έναν υποδοχέα σε συμφέρει να φτιάξεις ένα "κλειδί" που δένει επιλεκτικά και "δυνατά" σε αυτόν και μόνο σε αυτόν, στο εύρος συγκεντρώσεων που θα την χρησιμοποιήσεις. Εδώ ακριβώς έρχεται η σύνθεση research chemicals - γνωρίζοντας κάποια πράματα για την δομή του υποδοχέα, και κάποια ήδη γνωστά "κλειδιά" που "δένουν" επάνω, ο ερευνητής μπορεί να φτιάξει "καλύτερα", πιο "επιλεκτικά" κλειδιά για την δουλειά του. Δυο παραδείγματα τέτοιων "κλειδαράδων" -συγκεκριμένα από τον χώρο της ψυχεδέλειας- είναι ο Alexander Shulgin και ο David Nichols.

 

Alexander "Sasha" Shulgin

Καμία σχέση με τον γνωστό DJ, ο Alexander Shulgin (Σάλγκιν ή Σούλγκιν) είναι ένας χημικός του οποίου την ενδιαφέρουσα βιογραφία θα την αφήσω σε κάποιο πιο αρμόδιο άτομο (δούλεψε και σε πολυεθνικές με εντομοκτόνα/φυτοφάρμακα, εφηύρε το αρκετά πετυχημένο Zectran). Ο Shulgin είναι "επιστήμονας παλαιάς κοπής", σαν τον Arthur Heffter είναι ίσως το αρχέτυπο που "αλχημιστή", του Πανοραμίξ, ο οποίος δεν θα κοιτάξει τόσο τα νούμερα που θα του δώσει ένα μηχάνημα όσον αφορά τα αποτελέσματα της ουσίας που έφτιαξε αλλά θα βάλει το δάχτυλο μέσα στην φλάσκα. Και μετά στο στόμα.

Ο Shulgin μετά από μια εμπειρία που είχε με μεσκαλίνη ενθουσιάστηκε με τα αποτελέσματα που είχε αυτή πάνω στην συνείδησή του και αφιέρωσε την ζωή του στην σύνθεση και την δοκιμή παρόμοιων ουσιών - ξεκινώντας από το επίσημο εργαστήριό του και καταλήγοντας στην δικιά του "υπόγα", μια "παράγκα" στην αυλή του σπιτιού του.

Δούλεψε έχοντας ως "εκκινητήρια" μόρια από άποψη δομής την μεσκαλίνη για τις φαινυλαιθυλαμίνες και την δίμεθυλοτρυπταμίνη (DMT) για τις τρυπταμίνες. Αυτό που έκανε ήταν να κοιτάξει την δομή τους -στο χαρτί, όχι σε 3D- και να αρχίζει σιγά σιγά να τροποποιεί μέρη τους για να δει πώς αυτές οι αλλαγές τροποποιούσαν την δράση τους - σκέψου το σαν ένα είδος "εμπειρικού" SAR (Structure - Activity Relationship, σχέση δομής δράσης). Σαν "κλειδαράς" πήρε δυο γνωστά κλειδιά και άρχισε να "λιμάρει δοντάκια" που είχαν για να τα μικρύνει, άρχισε να μεγαλώνει άλλα δοντάκια, να τους αλλάζει θέσεις ή να προσθέτει ολότελα καινούργια δοντάκια στο κλειδί -βήμα βήμα- και μετά να τα δοκιμάζει προσεχτικά στην "κλειδαριά" (την... δική του κλειδαριά, αλλά και φίλων του!).

Η δοκιμή γινόταν με βαθμιαία αύξηση της δοσολογίας μέχρι να διαπιστώσει ποια είναι η ελάχιστη ενεργή δόση και με ενδελεχή καταγραφή των χαρακτηριστικών της εμπειρίας, της δικιάς του αλλά και του "γκρουπ" που τον ακολουθούσε στις εξορμήσεις του. Έτσι, άρχισε να καταλαβαίνει "τι ακριβώς" κάνει κάθε αλλαγή στο μόριο, ποιες είναι οι "ενδιαφέρουσες θέσεις" πάνω του και πόση τροποποίηση σηκώνουν αυτές - πράγμα που του έδινε "κατευθυντήριες" για το ποια τροποποίηση ή ποιο συνδυασμό τροποποιήσεων να δοκιμάσει πάνω σε ένα μελλοντικό μόριο.

Ο καρπός της δουλείας του είναι δύο βιβλία: το Tihkal και το Pihkal ("Tihkal: Τρυπταμίνες που γνώρισα και αγάπησα", "Pihkal: Φαινυλαιθυλαμίνες που γνώρισα και αγάπησα") που περιέχουν την σύνθεση και τα αποτελέσματα της κάθε ουσίας, μαζί με σχολιασμό πάνω σε αυτές - το σύνολο φτάνει... κοντά στις 234 ουσίες! Αν "γνώρισες και αγάπησες" ουσίες όπως την σειρά φαιναιθυλαμινών 2C ή συνθετικές τρυπταμίνες, πιθανότατα το χρωστάς στον "ασπρομάλλη μάγο", o οποίος, ναι, είναι ακόμα ζωντανός αν και παππούκι με εγκεφαλικάκι.

Σημειωτέων, ο Shulgin ουδέποτε πούλησε καμία από της δημιουργίες του και έχει δηλώσει πως η πώλησή τους δεν τον κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο. Η μεγαλύτερη "προσφορά" του Shulgin ίσως είναι η "εμπειρική χαρτογράφηση" των διαφορετικών δομών, με έναν τρόπο που δεν μπορεί να γίνει μέσω ενός πειραματόζωου (τείνουν να είναι... λιγομίλητα) ή μετρήσεων ενός μηχανήματος, τον τρόπο της ποιοτικής περιγραφής της επίδρασης όπως τις βιώνει ένας άνθρωπος.

 

David Nichols

Φόρα την γραβάτα και τα γυαλάκια σου, "it's science time, bitches!". Ο Nichols είναι "επιστήμονας παραδοσιακής κοπής": άσπρη ρόμπα, μετρήσεις, πειραματόζωα και δεν βάζουμε -ή δεν παραδεχόμαστε δημόσια πως βάζουμε- τις δημιουργίες μας στο στόμα.

Δούλεψε, δουλεύει και θα συνεχίσει να δουλεύει "εντός του συστήματος", σε πανεπιστημιακά εργαστήρια πάνω στην σύνθεση τέτοιων ουσιών, όχι χαρτογραφώντας το εύρος και την σημειολογία της "εμπειρικής πεδιάδας" αλλά προσπαθώντας να χαρτογραφήσει την SAR σχέση σε "νούμερα" (ισχύ πρόσδεσης, ισχύ ενεργοποίησης κτλ), ενδοκυτταρικά μονοπάτια σηματοδότησης αυτών των ουσιών, την επίδραση τους στην μεταγραφή και έκφραση του γονιδιώματος όπως επίσης και συμπεριφορικές επιδράσεις σε μοντέλα ζώων.

Ο Nichols είναι άλλου είδους "κλειδαράς": είναι ο κλειδαράς που θα μελετήσει ένα ηλεκτρονικό μοντέλο της κλειδαριάς που φτιάχτηκε από πειραματικά δεδομένα, θα μελετήσει τα χημικά χαρακτηριστικά των κλειδιών σε 3D περιβάλλον, όπως επίσης και τυχόντα πειραματικά ή εμπειρικά δεδομένα γι' αυτά - και στοχευμένα θα δημιουργήσει ένα όσο το δυνατόν πιο "επιλεκτικό" και "δυνατό" κλειδί για το μοντέλο της κλειδαριάς. Μετά, θα "μαγειρέψει" αυτό το κλειδί στο εργαστήριό του, και θα αρχίσει να συλλέγει αριθμητικά και συμπεριφορικά δεδομένα από πειραματικές διατάξεις κυττάρων και πειραματόζωων για να δει τι έκανε, αν το "κλειδί" του είναι τόσο καλό και αν αυτό προωθεί την γνώση μας για το πώς είναι η κλειδαριά και για το τι κάνει. Όσο καλύτερο το κλειδί,  τόσο καλύτερη κατανόηση της κλειδαριάς που χρησιμοποίησε ως καλούπι.

Ο Nichols ανέδειξε -αν και δεν εφηύρε απαραίτητα- ουσίες της σειράς "Dragonfly" (π.χ. Bromodragonfly) όπως επίσης και την κολεξιόν "NBOME" που θα ήδη φοριέται πολύ φέτος. Έχει παραδεχθεί πως... τον έχουν προβληματίσει και στεναχωρήσει πάρα πολύ θάνατοι μαστουριών που "έπαιξαν και έχασαν" με τις εφευρέσεις του (βρέθηκε να... απολογείται γι' αυτούς), όπως επίσης έχει παραδεχθεί πως σκοπίμως απέκρυψε (δεν δημοσίευσε δηλαδή) δημιουργίες του που έδωσαν "ανησυχητικά αποτελέσματα" σε πειραματόζωα, διότι πιθανότατα δεν θα την παλέψει να τις δει να κυκλοφορούν στην αγορά. Περιττό να πούμε πως Shulgin και Nichols γνωρίζονται και συζητάνε μεταξύ τους τις δουλειές τους, έτσι;

 

Πώς φτάνουν όλα αυτά τα καλούδια στα άπληστα χεράκια μου, έτσι ώστε να μπορώ να τα χώσω σε ρουθούνια/στόμα/πάτο μου;

 

 

Το πώς ένα research chemical φτάνει στην αγορά ώστε να καταλήξει στα άπληστα μαστουροχεράκια σου και αυτά των φίλων σου είναι αρκετά περίπλοκη υπόθεση - μην βιαστείς να φανταστείς πως από πίσω από την πώληση κρύβεται -άμεσα τουλάχιστον- κάποιος φωστήρας που κλείστηκε τρεις μήνες στο εργαστήρι του και μετά το πέρας τους βγήκε ουρλιάζοντας "Εύρηκα!" με 10 κιλά παράξενης άσπρης σκόνης στην αγκαλιά του. Συνήθως απλά κρύβεται κάποιος "έξυπνος" εμποράκος με όρεξη για "χαϊλίκια", για κάμποσο χρήμα ή και για τα δυο.

H διοχέτευση ενός καινούργιου RC στην αγορά ξεκινάει από την σύλληψη του "ποιο θα είναι αυτό": ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ψάξει την βιβλιογραφία (βλέπε Pubmed) για αναφορά σε ουσίες με ψυχοτρόπο επίδραση, ανάλογα τη κλάση ουσιών που τον ενδιαφέρει -εδώ μελετάει δεδομένα πρόσδεσης σε υποδοχείς και συμπεριφορές πειραματόζωων- και ξεσκαρτάρει ποιο μόριο από αυτά "δεν είναι παράνομο" (π.χ. νόμος ανάλογων ουσιών στην Αμερική).

Οι εργασίες αυτές συνήθως έχουν και την "συνταγή" για την σύνθεση της ουσίας ή αναφορά στην αρχική εργασία που την περιέχει. Για τα παραπάνω εννοείται πως ο φέρελπις εμποράκος πρέπει να έχει μια ιδέα από αυτούς τους τομείς της επιστήμης, να μπορεί να κατανοήσει αυτά που διαβάζει ή να έχει άτομα που μπορούν να κάνουν τα παραπάνω για αυτόν.

Μια άλλη μέθοδος είναι αντί να κλέψεις το "νέο λουκουμάκι" από τα "δύσκολα γραπτά" της διεθνούς βιβλιογραφίας, να κλέψεις το λουκουμάκι από φόρουμ όπως το Bluelight (βλέπε την κατηγορία Advanced Drug Discussion), όπου εκεί υπάρχουν άτομα με γνώσεις και σχετικές δεξιότητες που σχολιάζουν περί "νέων ουσιών", σκάβουν την βιβλιογραφία για εσένα χωρίς εσένα και συζητάν μεταξύ τους τροποποιήσεις σε ήδη υπάρχοντα μόρια που θα τα έκαναν πιο δραστικά ή πιο "wow" - και όλο αυτό διότι καυλώνουν με την φάση της... φαρμακολογίας.

Μια τρίτη, μειοψηφική και αρκετά μοναχική οδός ("it's lonely at the top") είναι ένα άτομο να σκεφτεί μόνο του μια τροποποίηση σε ένα μόριο ή ένα νέο μόριο, αφού έχει πρώτα κατανοήσει δεδομένα SAR της κλάσης ουσιών που το ενδιαφέρουν. Στην περίπτωση που αυτό που θα βγάλει ο έμπορος δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά θέλει ένα ζεστό κομμάτι της ήδη έτοιμης πίτας, απλά πάει κατευθείαν στα παρακάτω.

Το επόμενο βήμα είναι η σύνθεση της ουσίας - και αυτή δεν γίνεται χτυπώντας τα δάχτυλά σου! Η χημική σύνθεση σπανίως είναι κάτι το απλό, κάτι το οποίο μπορείς να κάνεις στην κουζίνα σου με υλικά του σουπερμάρκετ χωρίς να σου βγει (ΑΝ σου βγει) κάτι του στιλ "κροκοντίλ" ή "σίσα", και συνήθως δεν αποτελείται από ένα βήμα όπου "χώνεις τα υλικά σε μια φλάσκα, θερμαίνεις και είσαι έτοιμος" (υπάρχουν και εξαιρέσεις, όμως!).

Μια χημική σύνθεση για να δουλέψει απαιτεί ζύγισμα ακριβείας (ναι, να μπορείς να κάνεις υπολογισμούς με moles, και δεν αναφέρομαι σε αυτά που έχεις στο έδαφος ή πάνω στην μάπα σου), συγκεκριμένες συνθήκες αντίδρασης (θερμοκρασία, πίεση κτλ.), "δυσεύρετα" για τον κοινό θνητό αντιδραστήρια και πρόδρομες ουσίες, πολλά στάδια ενδιάμεσων συνθέσεων στις οποίες φτιάχνεις το τελικό μόριο βήμα βήμα, καθάρισμα των ενδιάμεσων προϊόντων και φυσικά στο τέλος "εξαγνισμό" του και τσεκάρισμα με φασματοσκοπία για να διαπιστώσεις αν είναι καθαρό και αν όντως δούλεψαν οι αντιδράσεις σου και σου έφτιαξαν αυτό που λες πως σου έφτιαξαν.

Τα παραπάνω περιορίζουν "ελαφρώς" το ποιος μπορεί να φτιάξει ένα RC... Γι' αυτό και το μεγαλύτερο μέρος των research chemicals που κυκλοφορούν στην αγορά προέρχονται από την Ινδία, τη Κίνα ή άλλες ασιατικές χώρες: εκεί "νοικιάζεις" τις υπηρεσίες εργαστηρίων που αν τους στείλεις την συνταγή ή ποιο μόριο θες, αυτοί θα σου το στείλουν στην διεύθυνσή σου κιλά από την πρόστυχη λιχουδιά - με το αζημίωτο φυσικά. Ναι, θα στο στείλουν εκεί που θες, πολλές φορές με ένα συνοδευτικό χαρτί με κάτι "παράξενες γραμμές" που -από ότι σου λένε- πιστοποιεί ταυτότητα και καθαρότητα προϊόντος, γνωστά ως "αποτελέσματα ελέγχου φασματοσκοπίας" (κυρίως HPLC ή NMR).

Υπέροχα - μόλις σε κάνανε μάγκα! Εδώ φυσικά δεν θες να γνωρίζεις πως το προϊόν που σου έστειλαν τα Ινδά ή τα Κινέζια μπορεί να μην είναι αυτό που ζήτησες, το χαρτί επιβεβαίωσης να είναι πλαστό και όταν το φάνε μαστουράκια και ψοφήσουν (η μόνη παρενέργεια που σε τρομάζει) στην τοξικολογική θα φανεί πως α) το 2C-B τελικά ήταν Bromodragonfly και β) πως εσύ εκτός από ηλίθιος μόλις έγινες εγκληματίας με την πραγματική έννοια του εγκλήματος, αυτής της πρόκλησης βλάβης σε τρίτους.

Το παραπάνω σενάριο είναι κάτι που έχει συμβεί κάμποσες φορές, διότι πολλές φορές το εργαστήριο δεν θέλει να χάσει "πελατεία" (τους σκας χιλιαρικάκια) και διότι δεν θέλουν να "ντροπιαστούν" λέγοντας πως δεν έχουν ή δεν μπορούν να φτιάξουν το προϊόν που ζητάς (παράξενη... ασιάτικη κουλτούρα του "losing face"). Το εργαστήριο φυσικά "δεν φέρει ευθύνη", στην τελική "δεν ήταν για ανθρώπινη κατανάλωση" (το "not for human consumption" που τόσο αγαπάς να βλέπεις να σου κλείνει πονηρά το μάτι στις ιστοσελίδες όπου κάνεις τα "ψώνια" σου). Φυσικά θα μπορούσες να στείλεις δείγμα της ουσίας σε ανεξάρτητο εργαστήριο για επιβεβαίωση, πράγμα που στοιχίζει και πράγμα για το οποίο αν ανησυχείς τότε ίσως να παραείσαι "ηθικός" ή "ιδεολόγος" ώστε να καταλήξεις έμπορος.

Από εδώ και πέρα, η σκόνη σου παίρνει τον δρόμο για την αγορά - με ότι αυτό συνεπάγεται. Μπορεί η σκόνη να φτάσει στα χέρια του πελάτη αυτούσια, μπορεί φυσικά να υποστεί και νοθεία από όποιο χέρι παρεμβληθεί μεταξύ "χημικής σύνθεσης" και "τελικής πώλησης", έτσι ώστε να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη - δεν είχες την ψευδαίσθηση πως το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους, ε;

Στην αρχή η όλη σκηνή των RC ήταν ολίγον τι "underground" (αρχές δεκαετίας του '90), οι άνθρωποι που τα πουλούσαν ήταν λίγοι και ίσως είχαν έναν "κώδικα ηθικής" - δεν έβλεπες διαφημίσεις στο Google για αυτά . Έπρεπε να γνωρίζεις τι ψάχνεις και πώς να το αποκτήσεις. Αργότερα τα μαγαζάκια πλήθαιναν, μπορούσε να τα βρει και το κουτσό άψαχτο μετά/εφηβάκι που του είπε κάποιος φίλος πως "γαμάνε και είναι νόμιμα", κόσμος πέθανε (ψάξε για θανάτους από 2C-T σειρά , 2C-T-7 , 2C-T-21 κτλ.) και στήθηκε η περίφημη επιχείρηση WebTryp (ναι, να το homework σου για σήμερα!) όπου φρέναρε λίγο την κατάσταση. Πλέον η όλη φάση έχει ξαναγίνει "mainstream" με αρκετά ενδιαφέρον το φαινόμενο της πρόσβασης σε αυτά ατόμων που... ούτε καν τα έχουν ακούσει και ούτε καν γνωρίζουν την ύπαρξή τους μέσω μιας αρκετά "μοδάτης" προσέγγισής, όπως αυτή που είδαμε στα "άλατα μπάνιου" και την "συνθετική κάνναβη" - ναι, σε αυτή την μορφή έκαναν την εμφάνισή τους και στην Ελλάδα.

 

Έχουν κινδύνους και παρενέργειες τα RC;

 

Οι χαζές ερωτήσεις απαιτούν έξυπνες απαντήσεις. "Εξαρτάται" σου λέω, "εξαρτάται".

Για αρχή, μιλώντας για "research chemicals" γενικά, δεν βγάζεις άκρη - κι αυτό διότι μιλάς για οποιαδήποτε νέα και "νόμιμη" (ή σε γκρίζα περιοχή του νόμου) ουσία, άρα συγκρίνεις πολύ διαφορετικά προφίλ ουσιών μεταξύ τους. Ένα οπιοειδές ενεργό σε κλίμακα μικρογραμμαρίων πιθανόν είναι πιο επικίνδυνο από ένα ψυχεδελικό ενεργό στην ίδια κλίμακα. Κατά συνέπεια, καλό είναι να μιλάμε "κατά περίπτωση".

Μέρος της απάντησης κρύβεται στον "ορισμό" του τι είναι research chemical: αν φοβάσαι μια φορά ένα φάρμακο και τις παρενέργειές του, τότε ανάλογα πρέπει να φοβηθείς ένα RC πολύ περισσότερες. Αυτές οι ουσίες είναι "νέες", δεν γνωρίζουμε την φαρμακοκινητική τους (π.χ. δεν έχουν γίνει μελέτες πάνω στο πώς μεταβολίζονται), δεν γνωρίζουμε την άμεση τοξικότητά τους (σε τι δόσεις γίνονται δηλητηριώδεις) ούτε την μακροχρόνια τοξικότητά τους (αν σε πέντε χρόνια μετά τον "μήνα του μέλιτος" με την Χ ουσία θα βγάλεις κέρατα ή καρκίνο στον κώλο σου). Δεν γνωρίζουμε αν είναι τοξικές στα νεφρά σου, στα νευρικά σου κύτταρα ή στο ταλαίπωρο συκώτι σου.

Αυτά όλα είναι λογικά και όμορφα, διότι αυτές οι ουσίες όντως δεν αναπτύχθηκαν "για ανθρώπινη κατανάλωση", αλλά ως εργαλεία προς χρήση πάνω σε κάποια κυτταροκαλλιέργεια ή σε πειραματόζωα που όσο σκληρό και αν σου ακουστεί, είναι αναλώσιμα. Άρα δεν παίρνουν υπόψιν τους οι ερευνητές τοξικολογικά δεδομένα που κανονικά θα ήταν καίριας σημασίας για ένα προϊόν που έβγαινε προς απόλαυση εσού, του πατέρα σου και του γκόμενού σου.

Αν μου γίνεις τακτικό καταναλωτάκι των RC, με χαροποιείς: βάζεις χαρωπά την τζίφρα σου και παίρνεις μέρος σε ένα παγκόσμιο πείραμα "πολυφαρμακίας", το οποίο θα μας δώσει αποτελέσματα σε βάθος κάποιων δεκαετιών - ναι, οι παρενέργειες δεν είναι πάντα άμεσες και όχι, όσοι "την πάτησαν" δεν ήταν βλάκες, πιθανότατα όμως ήταν φαταούλες και δεν μπορούσαν να κάνουν ζάφτι την φάση τους.

Αυτά όσον αφορά την ίδια την "προς έρευνα φύση" αυτών των ουσιών. Μετά υπάρχουν και άλλα προβληματικά σημεία, όπως π.χ. η νοθεία ή η λάθος ταυτότητα που αναφέρθηκε παραπάνω. Ενδιαφέρον έχει επίσης πως πολλές από αυτές τις ουσίες είναι ενεργές στην κατώτερη κλίμακα των μιλιγκράμ (mg) πράγμα που σημαίνει πως δεν μπορείς να "κόψεις" την δόση με το μάτι αλλά πως χρειάζεσαι ζυγαριές ακριβείας - υπάρχουν και RC που δεν συγχωρούν λάθη και "5 mg πάνω" μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ του "'νταξ', καλά περάσαμε και χτες" με το "κυνηγούσαμε τον Παύλο γυμνό στον δρόμο, με έναν κώνο κυκλοφορίας χωμένο στην κωλάρα του, πριν τον μαζέψουν οι μπάτσοι" - μετά τον πήγατε στο καζίνι, να αξιοποιήσει κάπως την νεοαποκτηθείσα κωλοφαρδία του μπας και βγάλετε αρκετό τάλαρο για την αγορά του επόμενου batch "μαγικής σκόνης".

Το θέμα της ακρίβειας στην δοσολόγηση πολλές φορές δίνει την θέση του στο "με το μάτι" -όπως θα δεις σε ξένα φόρουμ- με... μόνο "δίχτυ ψευδοασφάλειας" την μεγάλη ανοχή από την τακτική χρήση. Σε αυτό το σημείο, όταν μιλάμε για ουσίες τόσο ισχυρές, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και ο παράγοντας του ανθρώπινου λάθους: μπέρδεψε μέσα στην πορδοχαρά σου το σακουλάκι του 2C-I με το σακουλάκι του 2C-P και ετοιμάσου για μια αξέχαστη έκπληξη - και φυσικά το απαραίτητο ανέβασμα στο YouTube της όλης σου φάσης από φιλαράκια που "νοιάζονται για 'σένα". Και πάλι, το παράδειγμα είναι σχετικά "καλοήθες", σε σχέση με το παράδειγμα όπου μπερδεύεις ένα ψυχεδελικό μ' ένα οπιοειδές...

Τούτα τα "ολίγα για σήμερα" - έξυπνο παιδάκι είσαι, αυτά τα νοήματα τα τρως για πρωινό. Δεν νομίζω να χρειάζεσαι κανένα Ζαϊκλόνι να σου πουλήσει "επίλογο". Ο μεγαλύτερος κίνδυνός σου πιθανότατα είναι η φαταουλίασή σου και οι "εκπτώσεις" που δύναται να κάνεις στην κρίση σου προς επίτευξη παροδικής καλοπέρασης!

Ως την επόμενη Παρασκευή, απέφυγε να ακολουθήσεις το σημερινό παράδειγμα του Τζίζας - κάθε βλακόμουτρο που καταλήγει σε φυλακή/ψυχιατρείο/νοσοκομείο/νεκροτομείο από το ίδιο του το χέρι με την βοήθεια αυτών των ουσιών αποτελεί ακόμα ένα λόγο για τη ποινικοποίησή τους και δυσκολεύει άτομα σαν τον Nichols και τον Shulgin να κάνουν νόμιμα και όμορφα αυτό που βάλθηκαν να κάνουν. Αντί να πίνεις "ντρόγκια" στο όνομά τους (το αντίστοιχο "πίνω νερό" του μαστούρη), δοκίμασε να πιεις σωφροσύνη και εγκράτεια.

Το αυθεντικό άρθρο μπορεί να βρεθεί ΕΔΩ