Και όμως, υπάρχουν άτομα που αρνούνται την ύπαρξη του HIV και του AIDS
(To Zyklon B γράφει τη στήλη Sci-Zophrenia στο Fridge.gr)
Με αφορμή έναν θάνατο θα πούμε πράγματα που είναι πλεον "αυτονόητα" και "επιβεβαιώσιμα" όπως πολλές φορές συνηθίζουμε μέσα από αυτήν τη στήλη. Πληθυντικός ευγενείας; Όχι, πληθυντικός μεγαλείου - τείνει να θεωρείται, φαίνεται, ιδιαίτερο προσόν να μπορείς να ζυγιάσεις δεδομένα, να ξέρεις πού να αμφιβάλλεις αλλά και πού να σταματήσεις να αμφιβάλλεις.
Η σημερινή ιστοριούλα μας τελειώνει με τον θάνατο της Μαίρης Παπαγιαννίδου, στα 46-47 της χρόνια, την Κυριακή του πάσχα από "πνευμονική εμβολή" και "θρόμβωση του δεξιού ποδιού". Η ιστοριούλα μας κάλλιστα θα μπορούσε να είχε τελειώσει πολύ πιο πριν με τον θάνατο του πολύ γνωστού δημοσιογράφου Λάμπρου Παπαντωνίου από "εγκεφαλίτιδα" στα 64 του κατα το 2009. Αν δεν έχεις ακούσει για τον δεύτερο, πιθανόν να έχεις ακούσει για την πρώτη ως πιο εγχώριο φρούτο - οπότε εδώ θα μάθεις τρια κοινά που είχαν: και οι δυο ήταν φορείς του ιου HIV που "θεωρείται" πως προκαλεί το AIDS, και οι δύο υπήρξαν αρνητές του ιού (AIDS denialism).
Οι "Αρνητές του AIDS", που ουσιαστικά αρχίζουν την ιστορία μας, είναι ένα παγκόσμιο "κίνημα", κάτι σαν τους αρνητές του ολοκαυτώματος, οι οποίοι μέσες-άκρες υποστηρίζουν είτε πως δεν υπάρχει ο ιός HIV είτε πως αυτός δεν προκαλεί το AIDS. Προτού γελάσεις, θυμίσου πως ανάμεσα στους αρνητές βρίσκονται και νομπελίστες όπως ο Kary Mullis και τυπάδες με προσφορά στην μάχη κατά του καρκίνου με κάμποσα credentials, σαν τον Peter Duesberg ή του AIDS όπως ο David Rasnick - οπότε μπορείς να πεις με μια σχετική ασφάλεια πως αυτό προσθέτει, για τον μέσο άνθρωπο που προσκυνάει αυθεντίες, κάποιο κύρος στην όλη "άρνηση": δεν το υποστηρίζουν "άσχετοι" και "τσαρλατάνοι", το υποστηρίζουν κοτζάμ νομπελίστες και ερευνητές με αρχίδια. Αν δεν σε συγκινούν οι τίτλοι αλλά τείνεις να βάζεις την προσωπική εμπειρία/αφήγηση Über alles, τότε ας ξεπατικώσω τα λόγια της ίδας της Μαίρης Παπαγιαννίδου από την ιστοσελίδα της HivWave:
"Γεια σας,
Είμαι η δημοσιογράφος Μαίρη Παπαγιαννίδου, πρώην ασθενής του AIDS, μια από τους πολλούς πλέον που έψαξαν, διάβασαν, αποχαιρέτησαν το σύνδρομο και τη θεωρία του και έγιναν ξανά ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ άνθρωποι. Ο ιός HIV, που υποτίθεται ότι προκαλεί το AIDS, δεν έχει εντοπιστεί ποτέ και πουθενά. Ή σε μια πιο κομψή εκφορά του λόγου, ο ιός HIV -αν υπάρχει (ακόμα αναζητείται)- δεν μπορεί να προκαλεί το AIDS".
και στο "Λίγα λόγια για εμένα" συμπληρώνει τα εξής:
"Θεωρούμαι 'οροθετική' εδώ και 25 χρόνια περίπου. Παρέμεινα χωρίς κανένα σύμπτωμα της 'μόλυνσης' επί σειρά ετών, και άρχισα να έχω σοβαρές περιφερειακές λοιμώξεις, δηλαδή έγινα ασθενής του AIDS, στην περίοδο που έπαιρνα τα φάρμακα του AIDS, από το 1995 ως το 2007. Χάρη στην εσπευσμένη κάθε φορά αντιμετώπιση από τους γιατρούς μου και με αλλαγή της αντιρετροϊκής θεραπείας, κάθε περιπέτεια είχε ανεξήγητη ανάκαμψη. Έγινε αυτό κάπου 12 φορές. Ώσπου άρχισα να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά σε μένα και σε άλλους. Και ξεκίνησα την έρευνα που δημοσιεύω έκτοτε σε αυτή την ιστοσελίδα. Η λύση έρχεται αυτομάτως όταν αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα".
Για όσους ψάχνουν ακόμα το τρίτο κοινό μεταξύ Λάμπρου Παπαντωνίου και Μαίρης Παπαγιαννίδου, αυτό έγκειται πως και οι δυο πέθαναν από επιπλοκές του συνδρόμου επίκτητης ανοσοανεπάρκειας (AIDS). Μπήκατε στο νόημα; Πάμε να δούμε τώρα μερικά επιχειρήματα των αρνητών του AIDS και αν αυτά στέκουν - προσοχή, ίσως χρειαστεί να κρίνεις και να ψαχτείς μόνος σου και να διαβάσεις και την "άλλη άποψη" από την προσφιλή σου με αυθεντικό ενδιαφέρον, διαδικασία που δεν προτείνεται για "επαναστάτες" και "αφυπνισμένους"!
Ο ιός του AIDS, ο HIV δεν υπάρχει - δεν προκαλεί το AIDS.
Εδώ τα επιχειρήματα είναι δύο - το πρώτο αρνείται πλήρως την ύπαρξη του ιού, το δεύτερο θεωρεί πως αυτός ο ιός δεν προκαλεί το σύνδρομο επίκτητης ανοσοανεπάρκειας, συγκεκριμένα τον θεωρεί ιό που απλά βρίσκεται και... κόβει βόλτες σε ορισμένους ανθρώπους χωρίς να εκδηλώνει παθολογία.
Για αρχή πρέπει να γνωρίζεις τι είναι ένας ιός (κλικ λέμε!) και τι κάνει ο ιός HIV - αν θεωρείς πως αυτός υπάρχει. Ο ρετροϊός HIV δεν σκοτώνει άμεσα κάποιον αλλά τον σκοτώνει έμμεσα με τον τρόπο δράσης του: προσβάλλει και "αδρανοποιεί" συγκεκριμένα βοηθητικά κύτταρα του ανοσοποιητικού (CD4+ T αλλά και μερικά άλλα) τα οποία ευθύνονται για την "οργάνωση" της επίθεσης του ανοσοποιητικού συστήματος - έτσι, χωρίς αυτά μένεις ξεβράκωτος στον κάμπο με τα αγγούρια και μπορούν να σε σκοτώσουν πολύ απλές μολύνσεις ή να αναπτύξεις παράξενες μορφές καρκίνου, πράγματα τα οποία δεν θα γίνονταν ύπο το άγρυπνο μάτι του chief "CD4+ T"!
Το AIDS -η άσχημη κατάσταση όπου "οπουρτουνιστές" μικροοργανισμοί και καρκίνοι κάνουν ζάφτι το σώμα σου- μπορεί να αρχίσει πολύ μετά την προσβολή από τον HIV, συνήθως αρχίζει να σε τρώει όταν έχεις λιγότερο από 200 κύτταρα του chief ανά μικρόλιτρο αίματος!
Ωραία αυτά, υπάρχει όμως ο ιός; Ναι, υπάρχει. Για όσους πιστεύουν μόνο τα μάτια τους και είναι της σχολής "picz or it didnt happen", σωματίδια του ιού έχουν φωτογραφηθεί και είναι ορατά σε ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Για όσους θεωρούν πιο αξιόπιστα τα μοριακά δεδομένα, o ιός του HIV έχει μελετηθεί σε επίπεδο "blueprint" (διάβαζε: του RNA που περιέχει, του γονιδιακού του υλικού) και είναι γνωστή η δομή του.
Τα παραπάνω μπορούν να τα αρνηθούν μόνο όσοι επιτρέπουν στον εαυτό τους τεράστια "άλματα πίστης", οπότε πολλοί αρνητές απλά καταλήγουν στο ότι ο ιός υπάρχει αλλά δεν προκαλεί το AIDS. Σ' αυτό το σημείο αυτό που ακούς να τρίζει είναι τα κόκκαλα του Κoχ - όχι της Μαρίζας, του Ροβέρτου: ο ιός του HIV και το AIDS ικανοποιεί όλα τα αξιώματα του Koch στην σύγχρονή τους μορφή.
Τι είναι πάλι τούτο; Είναι η πρόταση του Koch για το πώς κρίνεις αν ενας μικροοργανισμός προκαλεί μια ασθένεια, και είναι γαμημένα εύστοχο: πρέπει να προϋπάρχει της ασθένειας, να βρίσκεται σε όσους πάσχουν από αυτήν, να μπορεί να απομονωθεί και να καλλιεργηθεί και όταν ο απομονωμένος και καλλιεργημένος ιός χορηγηθεί σε κάποιον να προκαλεί την νόσο - πρέπει επίσης από αυτούς που προκάλεσες την νόσο με τον χορηγημένο ιό να μπορείς πάλι να τον απομονώσεις. Ναι, δεν έχει ανιχνευτεί άνθρωπος με AIDS που να μην πάσχει από τον ιό HIV και όσοι έχουν τον ιό HIV στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα νοσήσουν από AIDS.
Αν το τελευταίο σε ψιλιάζει κάπως, σκέψου πως η ζωή δεν είναι 0 και 1: υπάρχουν άτομα με μεταλλάξεις που δεν μπορούν να κολλήσουν εύκολα συγκεκριμένους τύπους του ιού HIV (ναι, υπάρχουν διάφοροι τύποι!), όπως επίσης και άνθρωποι που θα κάνουν πάρα πολύ καιρό μέχρι να εμφανίσουν τα γνωστά συμπτώματα του AIDS. Η όλη φάση δεν είναι αυτανάφλεξη, είναι ένα μελετημένο φαινόμενο το οποίο ακολουθεί προβλέψιμη πληθυσμιακή κατανομή.
Ο Ιός HIV δεν ανιχνεύεται!
Λάθος - απλά λάθος! Ο ιός HIV μπορεί να ανιχνευτεί άμεσα ή έμμεσα. Η έμμεση ανίχνευσή του μέσω ELISA ή και Western blot που βασίζεται στα -προσοχή- αντισώματα κατά του ιού, ανιχνεύει την έκθεση του οργανισμού σ' αυτόν: δεν μπορείς να έχεις αντισώματα για έναν ιό που ποτέ δεν είχες, μπορεί όμως να μην έχεις αντισώματα για έναν ιό που μόλις κόλλησες!
Αυτό είναι γνωστό ως το "παράθυρο ανίχνευσης", που είναι και αντικείμενο παρεξήγησης, διότι ο οργανισμός για να παράγει αντισώματα για τον ιό μπορεί να χρειαστεί και μήνες. Η άμεση ανίχνευση του ιού γίνεται είτε μέσω των αντιγόνων του (πρωτεΐνες της δομής του που προκαλούν την δημιουργεία αντισωμάτων στον οργανισμό) είτε μέσω της ανίχνευσης των νουκλεϊκών του οξέων (RT-PCR) - μιας διαδικασίας που θεωρείται στην μικροβιολογία το χρυσό στάνταρ ανίχνευσης και που στην ανακάλυψή της έβαλε το χέρι της, ω η ειρωνεία, ο... αρνητής του AIDS Kary Mullis! Αυτή η μέθοδος είναι εξαιρετικά ευαίσθητη, εξαιρετικά ειδική και μάλιστα μπορεί να μετρήσει και το "ιικό φορτίο", δηλαδή... πόσο ιό έχεις μέσα σου!
Σε όλα τα παραπάνω, μια από τις κύριες παρεξηγήσεις είναι αυτή που αφορά τους όρους "ειδικότητα" και "ευαισθησία" ενός τεστ: τα τεστ δεν είναι αλάθητα, βασίζονται σε τεχνικές διαδικασίες και υλικές παραμέτρους που μπορούν να εισαγάγουν από "ανθρώπινο λάθος" εώς "τυχαίο θόρυβο" σε κάθε διαδικασία.
Αυτό το πρόβλημα δεν είναι άγνωστο στις επιστήμες, γι' αυτό υπάρχει μέθοδος αξιολόγησης του πόσο καλή είναι μια μέθοδος ανίχνευσης μιας παραμέτρου. Η ειδικότητα ορίζει το ποσοστό εμφάνισης αρνητικού αποτελέσματος στο τέστ δεδομένου πως ο "ασθενής" είναι καλά, ενώ η ευαισθησία το ποσοστό εμφάνισης θετικού αποτελέσματος του τέστ σε νοσούντα. Με πιο απλά λογάκια όσο πιο "ειδική" η εξέταση, τόσο μικρότερη η πιθανότητα να περάσεις εναν υγιή για άρρωστο, ενώ όσο πιο "ευαίσθητη" η εξέταση, τόσο μικρότερο το λάθος που θα σου "ξεφύγει" κάποιος άρρωστος.
PCR λοιπόν και ο ιός ανιχνεύεται χωρίς πολλά τράβαλα και αμφιβολίες!
Αυτά τα φάρμακα που τους δίνουν, αυτό το AZT προκαλεί το AIDS!
Ναι, ακούστηκε και αυτό. Μέσες άκρες αυτό το επιχείρημα λέει πως αν και ο ιός είναι ακίνδυνος οι -για ακόμα μια φορά- κακές φαρμακευτικές εταιρείες προκαλούν το AIDS με τα φάρμακα που δίνουν όπως το AZT (αζιδοθυμιδίνη, θα το βρείς και ως αζιντοθυμιδίνη). Εδώ το επιχείρημα λέει πως είτε το κάνουν επίτηδες είτε προσπαθώντας να θεραπεύσουν τον ακίνδυνο ιό κάνουν μεγαλύτερη ζημιά από ότι καλό. Πολλοί θα βιαστούν επίσης να πουν πως η Μαίρη Παπαγιαννίδου πέθανε διότι παλαιότερα της χορηγήθηκε AZT με αποτέλεσμα να της κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά η οποία τώρα εκδηλώθηκε - άσχετα που άλλου τύπου είναι η τοξικότητα του AZT ενώ οι εμβολές εμφανίζονται αποδεδειγμένα με αυξημένη συχνότητα σε ασθενείς με AIDS.
Εδώ έχουμε μια από εκείνες της περιπτώσεις "μισής αλήθειας", που μπορούν να μπερδέψουν πολλούς, πόσο μάλλον άτομα που δεν σκαμπάζουν μία από πείραμα / θεώρηση / επιστήμες / βιολογία / ιατρική - και που κατά αστείο τρόπο τείνουν να σχολιάζουν περισσότερο απ' όσους σκαμπάζουν από τούτα και μάλιστα με μεγαλύτερη επιμονή και "αίσθημα αυθεντίας" (του... "αδέσμευτου" και "αδιάφθορου" άπαξ και ποτέ δεν έχουν ασχοληθεί με επιστήμη, έρευνες και χρήμα πίσω από αυτά)!
Η μίση αλήθεια βρίσκεται στ' ότι πολλά από αυτά τα φάρμακα έχουν σοβαρές παρενέργειες, πόσο μάλλον το AZT που είναι ειδική περίπτωση, ως φάρμακο παλιάς γενιάς με περισσότερες παρενέργειες (για έναν καιρό ήταν το μόνο όπλο κατά του HIV!). Πλέον χορηγείται στα πλαίσια "επιθετικής" θεραπείας όταν όλα τα άλλα δεν δουλεύουν. Αν δεν έχεις ασχοληθεί με αυτά τα θέματα δεν μπορείς να κατανοήσεις πόσο δύσκολο είναι να "χτυπήσεις" έναν ιό - εδώ πάνε πίσω στο άρθρο με τους ιούς που σε είχα στείλει και πιο πριν. Μπορείς να τον χτυπήσεις σε "συγκεκριμένα" σημεία και αυτά δυστυχώς δεν βρίσκονται τόσο "πάνω" του όσο στα κύτταρά σου στα οποία κάνει "αεροπειρατεία" - αποτέλεσμα; Όπως και στον καρκίνο, όπου προσπαθείς να χτυπήσεις "κύτταρά σου", έχεις πολλές παράπλευρες απώλειες.
Σε ποιο επίπεδο όμως αυτές είναι αποδεκτές; Στο επίπεδο όπου η πιθανή ζημιά/παρερνέργεια δεν είναι μεγαλύτερη από αυτή που θα σου προκαλούσε ο ιός αν τον άφηνες "μόνο του" να πάρει την πορεία του με... βιταμίνες, "αποτοξίνωση", "θετική σκέψη" και προσευχές. Αξίζει εδώ να αναφερθεί επίσης πως τα φάρμακα που έχουμε ως τώρα δεν θεραπεύουν το AIDS, απλά καθυστερούν την εξέλιξή του - πράγμα που φαίνεται και από την κλινική εικόνα αλλά και από εργαστηριακές αναλύσεις (μείωση φόρτου ιού, αύξηση CD4 κυττάρων κτλ).
Πέραν των παραπάνω, τα φάρμακα δεν προκαλούν το AIDS ούτε σκοτώνουν τους ασθενείς τους, όπως πολύ απλά μπορεί κάποιος να διαπιστώσει κοιτώντας το πώς άνθρωποι με AIDS πέθαιναν και πριν την έλευσή τους και όταν διέκοψαν την θεραπεία ή πολύ απλά όταν αποφάσισαν εξαρχής να μην την λάβουν - συνήθως πέθαιναν "πριν την ώρα τους" και από παθήσεις και συμπτώματα που δεν θα περίμενες να δεις σε ένα υγιή οργανισμό.
Πλέον, όσο προχωράει η έρευνα βγαίνουν όλο και πιο αποτελεσματικά φάρμακα με λιγότερες παρενέργειες - και αυτό διότι στοχεύουν πιο "κομψά" τον ιό, αν και πάλι σε ορισμένα επίπεδα πρέπει να παρεμβληθείς στον μηχανισμό του κυττάρου σου που τον αναπαραγάγει, αν θες να σταματήσεις την παραγωγή του. Για όποιον θέλει να ξέρει την "τελευταία λέξη" πειραματικής θεραπείας -και ίσως και ένα γερό χτύπημα κατά των ιών γενικότερα- ας κοιτάξει τη θεραπεία "DRACO" (double-stranded RNA activated caspase oligomerizer).
Τα παραπάνω φυσικά επιδέχονται διαφωνίας απ' όποιον θέλει και νομίζει πως μπορεί να αντιπροτείνει κάτι καλύτερο. Έξυπνο πάντως είναι, όσον αφορά οποιαδήποτε θεραπεία, να βλέπουμε αν αντικειμενικά έχει αποτέλεσμα - ιδίως αν αυτή θεωρείται "fringe" ή "εναλλακτική", λέξεις που δυστυχώς πολλές φορές σημαίνουν "θα θέλαμε να δουλεύει". Στην περίπτωση που ακούσεις για θεραπείες που θεράπευσαν άτομα από ανίατες ασθένειες, ψάξε να δεις αν ζουν, και αν η απάντηση είναι ναι ψάξε για το πώς ζουν - αν πέθαναν, από τι πέθαναν;
Στην περίπτωση που ακούσεις για θεραπείες συμπτωματικές ή συντηρητικές ανίατων ασθενειών ψάξε να δεις αν όντως επεκτείνουν την ζωή αυτών που τις ακολουθούν. Σε κάθε περίπτωση, είσαι ελεύθερος να επιλέξεις για την πάρτη σου, όπως έκανε και η Μαίρη Παπαγιαννίδου - σε αντίθεση με άλλα άτομα και απόψεις που ακούστηκαν δεν θεωρώ ανεύθυνη την συγγραφή των βιβλίων της (όπου αρνείται το AIDS και την αντιρετροϊική αγωγή) ούτε πως πρέπει να πεταχτούν στην πυρά, διότι κανείς δεν σε αναγκάζει να ακολουθήσεις αυτά που λέει. Η ευθύνη και η έλλειψη ή ύπαρξη κριτικής σκέψης βαραίνει αυτόν που ακολουθεί την οποιαδήποτε επιλογή του.
Καιρός να αναλάβεις το μερίδιό σου, δεν νομίζεις;
