Δήμητρα Καφρομάνη
Γεννήθηκα πριν 44 χρόνια στην Αθήνα.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, εγώ χρησιμοποιώ τις λέξεις και μετά τις αφήνω να με εκμεταλλεύονται.
Αποφάσισα λοιπόν να τις γράφω σε χαρτιά και οθόνες κι αυτές μου είπαν ότι θέλουν να διαβάζονται.
Καμιά φορά με δυσκολεύουν, άλλες φορές πάλι τις κάνω ό,τι θέλω εγώ.
Ξεκινήσαμε τη σχέση μας πριν τρία χρόνια κι είμαστε εδώ για να καταφέρουμε να την κρατήσουμε ζωντανή.
Καθισμένη οκλαδόν, ράβω το πανί μου.
Κλωστές βγάζει η ψυχή μου, βελόνες το μυαλό μου.
Δεν βλέπω τόσο καλά πλέον για να περάσω την κλωστή στη βελόνα, αλλά όταν τελειώσω, το πανί μου θα είναι πάλι γερό όπως στην αρχή.
Οφείλω να πω ότι είμαι αρκετά μεγάλη πια, για να θυμάμαι ακριβώς τι έκανα μικρή.
Θυμάμαι όμως τη μεγάλη σκούπα που γυάλιζε τα μωσαϊκά, τα προσεκτικά περασμένα με παρκετίνη.
Το άνοιγμα του μπαουλοντίβανου για να βγουν από μέσα τα «καλά» κεντήματα.
Σχέσεις αδιέξοδα.
Τοίχοι με τους σοβάδες αφημένους στο χώμα.
Κομμένα νύχια, σταγόνες αίματος, τόνοι δακρύων, κιλά αδιαφορίας, κακία, μίσος, σφιγμένες καρδιές, παραδομένα πνεύματα.
Δηλώνεις υπέρμαχος της αλήθειας.
Μισείς το ψέμα, σιχαίνεσαι την κοροϊδία, αντιδράς ανάλογα σ' αυτούς που σε υποβάλλουν σε τέτοιες διαδικασίες.
Όταν έρχεται η ώρα όμως να αντιμετωπίσεις την αλήθεια, παραλύεις.
Οι άνθρωποι παίζουν.
Μίγμα ξεχασμένης παιδικότητας και καθυστερημένης εφηβείας.
Αποτέλεσμα έλλειψης φαντασίας και καταπιεσμένης επαναστατικότητας.
Κυβέρνηση δεν έχουμε. Επί της ουσίας.
Αντιπολίτευση δεν έχουμε. Επί των τύπων και της ουσίας.
Η Νέα Δημοκρατία κάνει την ύστατη προσπάθεια αφενός μεν να βγάλει αρχηγό γενικής αποδοχής (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), αφετέρου να μαζέψει πίσω στην παράταξη ένα μέρος των ψηφοφόρων της και να προσεγγίσει ένα αντίστοιχο αν όχι μεγαλύτερο, από νέους.
