Πιθανότατα, όλες αυτές οι περιγραφές σας ακούγονται εξαιρετικά οικίες. Αναγνωρίζετε, ίσως, μέσα σε αυτές φίλους, αδέρφια, τα παιδιά σας, ακόμη – ακόμη τον ίδιο σας τον εαυτό. Συνέπεια όλων των προαναφερθέντων ήταν πάντοτε – ή σχεδόν πάντοτε – μία και μοναδική η “παραδειγματική” τιμωρία του “παλιόπαιδου” που δεν μπορεί να συμμορφωθεί με τους κανόνες.
Η ίδια κατάσταση επικρατεί σε μία σχολική αίθουσα. Ο επίσημα ταραχοποιός της τάξης είναι μόνιμα στο στόχαστρο του δασκάλου του, τιμωρείται ή, σε μεγαλύτερες ηλικίες, αποβάλλεται από την αίθουσα οδηγείται στο γραφείο του διευθυντή και σε ακραίες καταστάσεις αλλάζει σχολικό περιβάλλον. Όλα, φυσικά, προς χάριν της εύρυθμης λειτουργίας της τάξης. Ο, θεωρητικά, εκπαιδευμένος δάσκαλος, σε αντίθεση με το γονέα που στο κάτω - κάτω δεν έχει την υποχρέωση να γνωρίζει, αρνείται να δεχτεί τις εξηγήσεις του μαθητή, τις απορρίπτει σαν απλές δικαιολογίες και δε βλέπει το προφανές. Ποιο είναι αυτό; Ο νεαρός μαθητής ΔΕΝ μπορεί να φερθεί διαφορετικά.
Με άλλα λόγια, σηκώνει πολλή συζήτηση με ποιον τρόπο θα οδηγήσεις ένα παιδί στην πειθαρχία, σίγουρα πάντως, ΟΧΙ ενάντια στον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλός του. Μα, θα ρωτήσει κάποιος, δεν πρέπει να ελέγξεις τη συμπεριφορά ενός νεαρού παιδιού, δεν πρέπει να του κάνεις ξεκάθαρο ότι η μη αποδεκτή συμπεριφορά του θα έχει συνέπειες;
Ξέρετε, μερικές φορές, οι συνέπειες έχουν και αυτές με τη σειρά τους συνέπειες. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα τρομακτικά συμπεράσματα των στατιστικών μελετών των – εχόντων στατιστικά για τα πάντα – Αμερικανών, σύμφωνα με τις οποίες, τα δύο τρίτα όσων εκτίουν ποινή στις φυλακές των ΗΠΑ έχουν περάσει από το γραφείο του διευθυντή του σχολείου τους και έχουν τιμωρηθεί παραδειγματικά. Καλύτερα, όμως, να μείνουμε σε επιστημονικά μονοπάτια.
Οι μελετητές επιμένουν ότι γονείς και δάσκαλοι ΔΕΝ επιβάλλουν πειθαρχία στην συμπεριφορά των παιδιών τους ή των μαθητών τους. Αυτό που φροντίζουν να κάνουν είναι να τα καθοδηγούν, με σκοπό τα ίδια τα παιδιά να φθάσουν στον στόχο μόνα τους. Διαφορετικά, στο όνομα της βραχυπρόθεσμης εύρυθμης, που λέγαμε, λειτουργίας της οικογένειας / τάξης, υπονομεύουμε την – μακροπρόθεσμη – αίσθηση αυτονομίας που θέλουμε τα παιδιά να αναπτύξουν, την ικανότητα να μάθουν να αλληλεπιδρούν με τους συνομηλίκους τους και – το πλέον σημαντικό – την απόκτηση αυτοελέγχου.
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν χρόνο, υπομονή και κουβέντα. Η – καθόλου χρονοβόρα, είναι αλήθεια – επιβολή πειθαρχίας σε κάθε «παραβατική» συμπεριφορά εξοικειώνει κάθε νεαρό άτομο με την τιμωρία και ο δρόμος για τα στατιστικά των Αμερικανών επιστημόνων γίνεται μονόδρομος.
Πηγή: city-school.gr
