Είδα... Ένα όνειρο... ένα μικρό παιδί να ψάχνει μια μυστική γωνιά για να κρυφτεί απ’ την σκιά ενός τεράστιου ροζ σύννεφου που θρυμματισμένο σε χιλιάδες κομμάτια έπεφτε καταπάνω του με ταχύτητα απ’ τον ουρανό. Στο απέναντι σπίτι, πίσω από ένα μεγάλο παράθυρο με βρώμικα και θολά τα τζάμια, έβλεπε να στέκουν ακίνητοι οι γερασμένοι γονείς του, ο κουρασμένος δάσκαλός του, ο τσαντισμένος αστυνόμος γείτονάς του και ο ίδιος ο εαυτός του να αγκαλιάζει σφιχτά δύο κομμένα φτερά.

Άκουσα... την άναρθρη μικρή δειλή κραυγή που κρέμονταν στην άκρη της σιωπής των ανθρώπων με τα γυάλινα βλέμματα και με τον φόβο για τους φόβους των άλλων να καταλήγει στον υπόνομο μιας χώρας που κάποτε την έλεγαν Ελλάδα.

Θέλω... να μπορώ.

Μπορώ...να πενθήσω. Η απώλεια είναι που δεν μπορώ να συνηθίσω.

Ξέχασα... το φως αναμμένο και... με πήρε ο γεροδιάολος.

Θύμωσα...με την έλλειψη θυμού τις στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να νιώσω έτσι και προτίμησα να τον καταπιώ.

Πίστεψα...στον άνθρωπο και ακόμα πιστεύω.

Θυμήθηκα...να κλείσω το φως και χαλάρωσα.

Ελπίζω... στο «τώρα».

Χαίρομαι...τις μικρές στιγμές που παρατηρώ το πρόσωπο του κοριτσιού μου όταν κοιμάται και την ανιδιοτελή γεμάτη αγάπη αγκαλιά του μικρού μου γιου όταν τον συναντώ.

Φοβάμαι...όχι την μοναχικότητα αλλά την μοναξιά.

Πηγή: tospirto