Το "Τελευταίο Ταμπού" μας ζητάει να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα από το καθιερωμένο για να αναθεωρήσουμε εσφαλμένες αντιλήψεις σχετικά με την αναπηρία, την ταυτότητα, το φύλο, την έλξη, την ομορφιά και τη σεξουαλικότητα.
Στην αλληλεπίδρασή μας με ανθρώπους με αναπηρίες συνηθίζουμε να υιοθετούμε μια πατερναλιστική στάση που τους τοποθετεί και τους καθηλώνει για μια ζωή στο ρόλο του παιδιούδέκτη φροντίδας. Άλλες φορές η έντονη αμηχανία που μας προκαλεί η διαφορετικότητά τους μας οδηγεί σε μια αδιαφορία απέναντί τους, που μπορεί να εκφράζεται και ως απέχεθεια. Προσωπικά, στην επαφή μου με άτομα με φυσικές αναπηρίες, συνειδητοποιώ ότι αισθάνομαι τύψεις για την υγεία του δικού του σώματος, η κατάσταση του οποίου μου δίνει μια προνομιακή θέση σε σύγκριση με εκείνους, την οποία όμως ποτέ δεν κέρδισα, για την οποία ποτέ δεν πάλεψα και την οποία δεν αξίζω, τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο εκείνοι.
Πολλές ανάγκες και βιώματα ατόμων με σωματικές ιδιαιτερότητες αποσιωπούνται, καθώς δε χωράνε σε αυτή την αγγελική εικόνα του αιώνιου παιδιού, ή/και επειδή είναι εξαιρετικά άβολο για εμάς να τις επεξεργαστούμε. Τι σημαίνει όμως αυτό στην πραγματικότητα; Δεν έχουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες το ίδιο δικαίωμα με όλους τους άλλους, στο να εξερευνήσουν και να απολαύσουν τη σεξουαλικότητά τους;
Όσο κι αν εκπαιδευόμαστε κοινωνικά να φερόμαστε συγκαταβατικά σε ανθρώπους με φυσική αναπηρία, όσο κι αν επαναλαμβάνουμε τη φράση "είναι σα μεγάλα παιδιά" και όσο κι αν αυτό παραπέμπει σε μια εικόνα αιώνιας αθωότητας, αυτά δεν παύουν να είναι προφάσεις για να βγάλουμε γρήγορα συμπεράσματα για αυτούς και να μην εμβαθύνουμε στην ιστορία του καθενός, ή να μην εξετάσουμε περεταίρω τους τρόπους με τους οποίους οι ζωές μας και οι ζωές τους συγκλίνουν.
Αυτό το φιμέ τζάμι της αφάνειας φιλοδοξεί να σπάσει το παρακάτω ντοκιμαντέρ, που γυρισμένο με φυσικότητα, μακριά από κλισέ μελοδραματισμούς και ηθικά διδάγματα, μας φέρνει για 50 λεπτά πιο κοντά σε ανθρώπους με διαφορετικές σωματικές συνθήκες από τα δικές μας και απαντάει ερωτήσεις που δε θα τολμούσαμε οι ίδιοι να τους ρωτήσουμε. Δίνοντάς τους το μικρόφωνο τους δίνει πίσω τη φωνή που η κοινωνική περιθωριοποίηση τούς στέρησε και στρέφοντας την κάμερα πάνω τους φωτίζει πτυχές της ζωής τους με τις οποίες μπορούμε όλοι να ταυτιστούμε και εμπειρίες από τις οποίες μπορούμε όλοι να μάθουμε.
Αν ρίξετε μια ματιά στη σελίδα και στο παρακάτω βίντεο θα δείτε πως αναπηρία δε σημαίνει ανωμαλία και πως οι διαδικασίες και τα μέσα που χρησιμοποιούμε μπορεί να διαφοροποιούνται, αλλά η ανάγκη μας για αποδοχή, αγάπη και απόλαυση είναι κοινή.
Χλόη Πετρίδη, Ψυχολόγος
Πηγή: animartists.com
