Ο Στίβεν Κινγκ έχει κέφια, παρά το τζετ λαγκ. Η εμπειρία του από τη συνάντησή του με μια πολύ ηλικιωμένη κυρία, η οποία τον είχε πλησιάσει σε ένα σουπερμάρκετ στη Φλόριντα για να τον «επιπλήξει» που τρομάζει τον κόσμο με τα βιβλία του, είναι ο καλύτερος τρόπος για να σπάσει τον πάγο με τους δημοσιογράφους. «Επειτα από αυτή την ιστορία, υποθέτω πως μπορείτε να με αποκαλείτε όπως θέλετε» θα πει μόλις ακούσει να τον χαρακτηρίζουν «μετρ του τρόμου».
Εχει πετάξει από την Πολιτεία Μέιν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Παρίσι, για μια ευρωπαϊκή συνέντευξη Τύπου, καταπολεμώντας τη χρόνια φοβία του για τα αεροπλάνα. «Ολα αυτά τα χρόνια επιφυλάσσετε θερμή υποδοχή στους αμερικανούς ρόκερ και αναρωτιόμουν αν θα κάνατε το ίδιο για έναν αμερικανό συγγραφέα» χαριτολογεί. Σίγουρα δεν ξόδεψε πολύ χρόνο σε τέτοιες ανταγωνιστικές σκέψεις. Η φήμη του είναι εφάμιλλη, αν όχι μεγαλύτερη, των αμερικανών σταρ της μουσικής, αλλά και των ηθοποιών που πρωταγωνιστούν στις κινηματογραφικές διασκευές των βιβλίων του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το European AmericanPress Club είχε επιφυλάξει αντίστοιχη υποδοχή μόνο στον Κόλιν Πάουελ, και μάλιστα όσο μαινόταν ο πόλεμος στο Ιράκ, σύμφωνα με τους γάλλους δημοσιογράφους. Υπερβολή; Είναι και τα νούμερα που ζαλίζουν: Περισσότερα από 50 βιβλία, 350 εκατομμύρια πωλήσεις αντιτύπων, 280 εκατομμύρια χτυπήματα στο Google και η επανεφεύρεση του εαυτού του μέσα στο 2013 με την έκδοση της πολυαναμενόμενης συνέχειας του πιο γνωστού, ίσως, βιβλίου του: η «Λάμψη» έχει «σίκουελ» και λέγεται «Doctor Sleep».
Η έμπνευση της «Λάμψης»
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη θρυλική σινεφίλ ατάκα «Here's Johnny!» του Τζακ Νίκολσον στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου; Να που, 36 χρόνια μετά την έκδοσή του, «Here's Danny»... Ο ενήλικος πλέον Ντάνι, ο υιός Τόρανς, κυνηγημένος άλλοτε από τον πατέρα του με ένα τσεκούρι στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του στοιχειωμένου ξενοδοχείου Overlook. Μόνο μην αναφέρετε ποτέ στον Κινγκ το όνομα «Στάνλεϊ Κιούμπρικ» (πολλώ δε μάλλον την ατάκα του Νίκολσον, η οποία δεν υπάρχει στο βιβλίο). Μια ανεπαίσθητη ενόχληση φαίνεται στο πρόσωπό του. «Ναι, ξέρω, όλοι σας έχετε δει την ταινία του Κιούμπρικ στην οποία το ξενοδοχείο παγώνει μέσα σε μια χιονοθύελλα.
Στη "Λάμψη" το Overlook καίγεται ολοκληρωτικά. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στο όραμα του Κιούμπρικ και στο δικό μου. Το δικό του είναι ψυχρό, ενώ το δικό μου καυτό» λέει με χαλαρό ύφος, το οποίο, ωστόσο, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Στο «Doctor Sleep» ο ενήλικος Ντάνι παλεύει με τον αλκοολισμό στα χνάρια του νεκρού πατέρα του και καλείται να χρησιμοποιήσει για καλό σκοπό το υπερφυσικό χάρισμά του, τη «λάμψη» του. Επικοινωνεί τηλεπαθητικά με ένα κοριτσάκι, με το οποίο μοιράζεται την ίδια ικανότητα, και μαζί προσπαθούν να εξοντώσουν μια ομάδα υπεραιωνόβιων, ονόματι «True Knot», που τριγυρνούν στους αυτοκινητόδρομους της Αμερικής αναζητώντας ανθρώπους προικισμένους με ανάλογες υπερφυσικές ιδιότητες, προκειμένου να «καταναλώσουν» την αύρα τους.
«Δεν τον έβγαλα ποτέ από το μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια τον Ντάνι» λέει ο Κινγκ. «Σκεφτόμουν, να ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί από έναν πατέρα ο οποίος ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμος να γίνει βίαιος. Ενα παιδί αλκοολικού, που είχε φτάσει στο σημείο να του σπάσει το χέρι. Ξέρω πολλούς ανθρώπους οι οποίοι περιγράφουν ότι μεγάλωσαν σε ένα αντίστοιχο περιβάλλον κακοποίησης. Ελεγαν μέσα τους: "Εγώ δεν θα το κάνω ποτέ αυτό!". Και μετά έφταναν στα 21 και βρίσκονταν με ένα ποτό στο χέρι να μπλέκουν σε καβγάδες σε μπαρ. Το παρελθόν έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Ημουν περίεργος να δω τι γίνεται με τον Ντάνι όταν ενηλικιώνεται, τι συμβαίνει στη "λάμψη" του. Αυτό δεν μου συμβαίνει συχνά».
Επιστροφή, λοιπόν, στο Κολοράντο, στην τοποθεσία όπου ο Ντάνι γλίτωσε τον θάνατο από τα χέρια του πατέρα του. Είπαμε, το Overlook υποτίθεται ότι είχε καταστραφεί ολοσχερώς, οπότε ο Κινγκ το έχει μετατρέψει σε μια κατασκήνωση για αυτοκινούμενα που χρησιμοποιείται από τα μέλη του True Knot. Εκτός μυθοπλασίας, το ξενοδοχείο εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά δεν είναι αυτό που επισκέφθηκε ο Κινγκ για ένα Σαββατοκύριακο το 1973, μαζί με τη γυναίκα του, τη συγγραφέα Τάμπιθα Κινγκ. Εκείνο ήταν το Stanley Hotel και το ζεύγος Κινγκ ήταν οι μόνοι πελάτες του ξενοδοχείου, γιατί το προσωπικό είχε μόλις φύγει, ακριβώς όπως συμβαίνει και στη «Λάμψη».
«Ηταν τρομακτικά. Ο άνεμος ούρλιαζε έξω, οι καρέκλες στην τραπεζαρία ήταν επάνω στα τραπέζια. Ηπιαμε κρασί και φάγαμε σε αυτή την τεράστια τραπεζαρία μόνοι μας. Εμεινα λίγο να αφουγκραστώ την ατμόσφαιρα και, καθώς πήγαινα πίσω στο δωμάτιό μου, πέρασα μπροστά από ένα λάστιχο που ήταν κουλουριασμένο στον τοίχο. Σκέφτηκα τι θα γινόταν αν αυτό μεταμορφωνόταν σε φίδι και με κυνηγούσε. Μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου είχα όλη την ιστορία στο κεφάλι μου. Ηταν ένα πολύ ενδιαφέρον και πολύ επικερδές Σαββατοκύριακο». Η «Λάμψη» ήταν το τρίτο βιβλίο του που εκδόθηκε και η μεγαλύτερη επιτυχία του.
Ενα πιστολάκι αξίας 400.000 δολαρίων
Το πρώτο βιβλίο του Κινγκ που είχε την ίδια τύχη ήταν η περίφημη «Κάρι», το κορίτσι με τις τηλεκινητικές ικανότητες. Η αιματοβαμμένη Κάρι της Σίσι Σπέισεκ, στην ταινία του Μπράιαν ντε Πάλμα, αλλά και στο πρόσφατο αναιμικό ριμέικ της Κίμπερλι Πιρς. Η Κάρι που προοριζόταν για διήγημα, ένα από τα πολλά που έγραφε στις αρχές της δεκαετίας του '70 για ανδρικά περιοδικά τύπου «Playboy» (εν προκειμένω το περιοδικό «Cavalier»), ενώ παράλληλα δούλευε σε βιομηχανικό πλυντήριο επιχειρήσεων τουρισμού-εστίασης και αργότερα ως καθηγητής Αγγλικών σε σχολείο. Η ιστορία της Κάρι μεγάλωσε, αλλά το τελικό χειρόγραφο δεν ικανοποιούσε τον Κινγκ και απογοητευμένος το πέταξε στα σκουπίδια.
Η γυναίκα του, σταθερή αξία στη ζωή του απ' όταν πρωτογνωρίστηκαν στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Μέιν, το ανέσυρε, τίναξε τις στάχτες και το φύλαξε. Ο εκδοτικός οίκος Doubleday το βρήκε ενδιαφέρον. H ζωή των Κινγκ δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια. «Μέναμε τότε σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων, δεν είχαμε τηλέφωνο. Η προκαταβολή από τον Doubleday ήταν πολύ μικρή, 2.500 δολάρια. Δύο μήνες προτού εκδοθεί το βιβλίο, με παίρνει ο εκδότης και μου λέει ότι πουλήθηκαν τα δικαιώματα για την paperback έκδοση της Κάρι: "400.000 δολάρια"... Τότε ζούσα με 6.400 δολάρια τον χρόνο και συντηρούσα μια τετραμελή οικογένεια.
Οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν και θυμάμαι πως γλίστρησα από τον τοίχο στο πάτωμα ανάμεσα στην τραπεζαρία και στην κουζίνα. Ημουν αποσβολωμένος. Ηταν σαν να είχα κερδίσει το λαχείο, μόνο που όταν κερδίζεις το λαχείο, δεν έχεις κάνει τίποτε για αυτό. Σκέφτηκα ότι πρέπει να αγοράσω στη γυναίκα μου ένα δώρο, γιατί είχε σώσει το βιβλίο. Ηταν Κυριακή, όμως, και τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μόνο το φαρμακείο ήταν ανοιχτό, οπότε της πήρα ένα πιστολάκι…».
Η Τάμπιθα Κινγκ αξίζει, βέβαια, πολύ περισσότερα. Είναι εκείνη που εκτός από το χειρόγραφο έσωσε και τον ίδιο τον Κινγκ από τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά. «Δεν ξέρω αν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου αλκοολικό, αλλά όταν έγραφα τη "Λάμψη", έπινα πολύ» θα πει. Η Τάμπιθα συγκέντρωσε την οικογένεια και λίγους, πολύ καλούς, φίλους και αφού του παρουσίασαν τα τεκμήρια των καταχρήσεών του (σκόνη από κοκαΐνη, Xanax, Valium, τενεκεδάκια από μπύρες κτλ.) τον έπεισαν να τα πετάξει στα σκουπίδια. Αυτή τη φορά η Τάμπιθα φρόντισε να καταλήξουν στη χωματερή.
Πώς να τρομάζεις τους ανθρώπους
Οι καταχρήσεις ανήκουν, λοιπόν, στο παρελθόν. Στα 66 του, ο Κινγκ είναι ακμαιότατος. Μάλιστα, όταν περπατάει, δυσκολεύεσαι πολύ να διακρίνεις αν κουτσαίνει. Το αυτοκινητικό ατύχημα του 1999, που λίγο έλειψε να τον σκοτώσει, είναι μια επώδυνη ανάμνηση, αλλά ανήκει πια στο παρελθόν. Δεν θα πάψει ποτέ, όμως, να είναι μια μεγάλη ειρωνεία της τύχης. Ο «μετρ του τρόμου», ο άνθρωπος που έγραψε κατ' επανάληψη για αυτοκίνητα που σκοτώνουν («Christine», «Maximum Overdrive») ή για αυτοκινητικά ατυχήματα με ολέθριες συνέπειες («Misery»), χτυπήθηκε ενόσω περπατούσε στον παράδρομο ενός αυτοκινητόδρομου από διερχόμενο φορτηγάκι. Ο οδηγός αυτοκτόνησε την επόμενη χρονιά, ο Κινγκ αγόρασε το όχημα για να μην καταλήξει να δημοπρατηθεί στο eΒay σε κλίμα χαβαλέ. Θα μπορούσε να είναι η σύνοψη ενός βιβλίου του Κινγκ.
Τελικά, η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη; «Είναι σαν να ρωτάς αν κάνει η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν την τάση να κάνουν βίαιες πράξεις αντλούν κάποιο είδος έμπνευσης από τις βίαιες ταινίες, τα προγράμματα τηλεόρασης ή και από τα βιβλία. Ομως, ακόμη και αν δεν είχαν τις συγκεκριμένες αναφορές, και πάλι θα έβρισκαν έναν τρόπο για να διαπράξουν τα φρικτά τους εγκλήματα. Το σκεφτόμουν αυτό πρόσφατα, γιατί του χρόνου θα κυκλοφορήσει ένα νέο βιβλίο μου, με τίτλο "Mister Mercedes". Αναφέρεται σε έναν χαρακτήρα ο οποίος σχεδιάζει μια βομβιστική επίθεση παρόμοια με αυτήν που συνέβη στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Τελείωσα το βιβλίο λίγο πριν από το πραγματικό περιστατικό. Οπότε, μάλλον και τα δύο συμβαίνουν».
Στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την έκδοση βιβλίων όπως τα «Κάρι», «Λάμψη» ή «Το Αυτό» πολλά έχουν αλλάξει. Το δυνατό χαρτί του Κινγκ, η απλή γραφή που γραπώνει τον αναγνώστη, που τον αιφνιδιάζει και εν τέλει τον τρομάζει, αντιμετωπίζει πλέον σοβαρό και συχνά αθέμιτο ανταγωνισμό. Λογοτεχνία που πραγματεύεται την αλληλοεξόντωση εφήβων, σέξι βρικόλακες και, βεβαίως, τα άκρως βίαια βιντεογκέιμ. Πλέον, τα έχουμε δει όλα. Κυριολεκτικά. Και ειδικά στην περίπτωση του «Doctor Sleep», ο Κινγκ βρίσκεται αντιμέτωπος και με τις υψηλές προσδοκίες ενός κοινού που λάτρεψε το πρώτο μέρος του βιβλίου.
«Το "Doctor Sleep" ήταν μεγάλη πρόκληση» παραδέχεται ο Κινγκ. «Πολλοί θεωρούν ότι η "Λάμψη" είναι ένα από τα πιο τρομακτικά βιβλία που έχουν διαβάσει. Λογικό. Ησουν 14 χρόνων στην κατασκήνωση και διάβαζες το βιβλίο με τον φακό κάτω από τα σκεπάσματα. Φυσικά και σε τρόμαξα, ήταν εύκολο! Ησουν "παρθένος", δεν είχες δει ακόμη το "Παρασκευή και 13". Τώρα αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει και γνωρίζεις πως, ό,τι και να γράψεις, θα βρεθεί κάποιος που θα πει: "Α, αυτό δεν ήταν και τόσο τρομακτικό...". Πάντως, πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη όρεξη για τον τρόμο που δεν μας απειλεί άμεσα. Η αγορά για αυτά τα βιβλία είναι μεταξύ 15-30 ετών, επειδή όταν είσαι σε αυτές τις ηλικίες αισθάνεσαι άτρωτος, οπότε είναι διασκεδαστικό να βλέπεις κάποιον να τον τρομοκρατεί ένας δαίμονας.
Αν το βιβλίο είναι καλοφτιαγμένο, δεν έχει σημασία τελικά αν είσαι 15 ή 50. Βέβαια, αν είσαι 50 ή 60, είναι λίγο απίθανο να πας στο σινεμά για να δεις μια ταινία τρόμου, γιατί αντιμετωπίζεις ένα σωρό φόβους στην πραγματική ζωή. Τον καρκίνο, την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Πάντως, το κλειδί για να τρομάζεις τους ανθρώπους είναι να δημιουργείς χαρακτήρες συμπαθητικούς. Αν τους συμπαθείς, όταν εκείνοι βρεθούν σε κίνδυνο, θα φοβηθείς για αυτούς. Αυτό είναι ένα υπέροχο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, ότι μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση κάποιου άλλου...». Ακόμη και αν αυτός είναι ο Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ.
Αν ζούσε ο Κένεντι, όλα θα ήταν χειρότερα
Η δεύτερη αφορμή που οδήγησε τον Κινγκ να παρευρεθεί στη συνέντευξη Τύπου ήταν η έκδοση του βιβλίου του, «22.11.63». Στο κλίμα των βιβλίων που θα προτιμούσε και η γιαγιά με το καρότσι του σουπερμάρκετ από τη Φλόριντα (λογικά, θα της αρέσουν τα «Ντολόρες Κλέρμπορν», «Στάσου πλάι μου», «Πράσινο μίλι»), ο Κινγκ δεν γράφει μόνο για ζωντανούς νεκρούς, βρικόλακες ή εκδικητικά ζώα, αλλά και για ένα ιστορικό γεγονός που άλλαξε τον ρου της παγκόσμιας Ιστορίας. Τη δολοφονία του Τζον Κένεντι.
Επειδή, όμως, σχεδόν δεν νοείται βιβλίο του Κινγκ χωρίς την υπερφυσική του διάσταση, στο «22/11/63» ο κεντρικός ήρωας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, μέσα από ένα μυστικό πέρασμα, για να αποτρέψει την εν λόγω δολοφονία. Πηγαίνοντας πίσω στον Σεπτέμβριο του 1958, έχει όλον τον χρόνο για να πλησιάσει από κάποια απόσταση τον Οσβαλντ και να παρακολουθήσει τη ζωή του με τη ρωσίδα γυναίκα του, την ανυπόφορη μητέρα του και τον φίλο του, Τζορτζ Ντε Μόρενσιλντ, «μια σκιώδη φιγούρα στο περιβάλλον του», ο οποίος τον επηρέαζε.
Ο Κινγκ εξηγεί: «Ηθελα να γράψω για μια από εκείνες τις πολύ σπάνιες στιγμές όπου κρίνεται αν θα αλλάξουν όλα ή όχι. Οταν κάποιος επεμβαίνει στην παγκόσμια σκηνή της Ιστορίας και την αλλάζει, κάποιος που δεν είναι πολιτικός, επιστήμονας ή νομπελίστας. Ο Οσβαλντ ήταν ένας βλάκας που δούλευε ως επιστάτης σε σχολική βιβλιοθήκη και έτυχε να βρίσκεται εκεί εκείνη την ημέρα. Ετυχε να είναι στο σωστό σημείο, έτυχε να έχει κάποια εμπειρία από όπλα, έτυχε να μη βρέξει όπως είχε προβλεφθεί, οπότε το αυτοκίνητο ήταν ανοιχτό. Ολοι αυτοί οι παράγοντες, μια απίστευτη διαδοχή γεγονότων, δούλεψαν προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει και δεν θα είναι η τελευταία. Οι θεωρίες συνωμοσίας παραβλέπουν το γεγονός ότι κάποιοι από εμάς έχουν τύχη και κάποιοι άλλοι μπορεί να είναι κατακλυσμιαία ατυχείς. Ούτως ή άλλως, δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια».
Η σίγουρη αλήθεια είναι ότι μετά τον θάνατο του Κένεντι τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο στην Αμερική, και όχι μόνο. «Ο Λίντον Τζόνσον πήγε στο Βιετνάμ με τη νοοτροπία του Τέξας, η οποία συνοψίζεται ως εξής: "Τα αρχ… μου είναι μεγαλύτερα από τα δικά σας". Από την άλλη, χρησιμοποίησε τον δολοφονηθέντα πρόεδρο προκειμένου να προωθήσει την Πράξη Πολιτικών Δικαιωμάτων με μια ταχύτητα που δεν θα ήταν εφικτή υπό άλλες συνθήκες».
Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν ο Κένεντι είχε ζήσει; Στο βιβλίο, πάντως, συμβαίνει ακόμη και πυρηνική καταστροφή, προτού ο ήρωας αποφασίσει να γυρίσει ξανά στον χρόνο και να αφήσει την Ιστορία στην ησυχία της. «Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα είχε συμβεί» λέει ο Κινγκ. «Νομίζω ότι το happy ending στην περίπτωση του βιβλίου είναι το μήνυμα ότι αν είχε ζήσει ο Κένεντι, τα πράγματα τελικά θα είχαν εξελιχθεί χειρότερα. Οταν γράφεις ένα τέτοιο βιβλίο, είναι σαν να κάνεις ένα τολμηρό statement τύπου: "Τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιον λόγο". Δεν το πιστεύουμε απόλυτα, αλλά σίγουρα είναι πιο παρήγορο».
Να, λοιπόν, που ο Κινγκ γίνεται «πολιτικός» και καλεί να τον ακολουθήσουμε σε μονοπάτια που δεν μας είχε συνηθίσει. Με εξαίρεση τη «Νεκρή ζώνη» (1979), «το πιο πολιτικό βιβλίο» του σύμφωνα με τον ίδιο, καθ' ότι ο ήρωας νιώθει την υποχρέωση να δολοφονήσει έναν αμοραλιστή πολιτικό, ο οποίος θα οδηγήσει τη Γη στον πυρηνικό όλεθρο. «Εμείς οι Αμερικανοί ειδικευόμαστε στις δολοφονίες πολιτικών» θα αστειευτεί. Οσον αφορά το παρόν, ο Κινγκ δηλώνει απογοητευμένος. «Το 1/3 της χώρας, οι αποκαλούμενες "κόκκινες Πολιτείες των Ρεμπουμπλικανών", έχουν κλειστεί στον εαυτό τους και νιώθουν οργή για τον Ομπάμα και την επανεκλογή του. Δεν υπάρχει διάλογος με τους Δημοκρατικούς. Από πολιτικής απόψεως, η Αμερική σήμερα είναι ένα σουρεαλιστικό μέρος για να μένει κανείς».
Ο συγγραφέας των συναισθημάτων
Παρ' όλα αυτά, ο Κινγκ επιμένει αμερικανικά. Μάλιστα, δεν θέλησε να φύγει ποτέ από την Πολιτεία του Μέιν, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε μαζί με τη μητέρα του και τον θετό αδελφό του. Ο πατέρας «βγήκε για τσιγάρα», όταν ο Στίβεν ήταν δύο χρόνων, και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Ερήμην του συνέβαλε, παρ' όλα αυτά, στην εξέλιξη του γιου του, διότι, φεύγοντας, άφησε πίσω του βιβλία του συγγραφέα φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου, Χ. Φ. Λάβκραφτ. Oταν τα βρήκε ο Στίβεν στη σοφίτα των θείων του, ανακάλυψε έναν κόσμο τρόμου και τεράτων που φάνταζε απίστευτα οικείος και θελκτικός. Η μεγάλη οθόνη, από την άλλη, ασκούσε μαζική γοητεία. «Ανήκω στην τελευταία γενιά που μεγάλωσε χωρίς τηλεόραση στο σπίτι. Λάτρευα το σινεμά. Από την πρώτη στιγμή, απ' όταν είδα το "Μπάμπι", όταν ήμουν τριών ετών».
Πού να φανταζόταν ότι όλα σχεδόν τα βιβλία του θα γίνονταν ταινίες, ορισμένες μάλιστα εμβληματικές για την αμερικανική κουλτούρα. Δεν θα ήταν παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι γράφει πλέον με τη σκέψη του προσανατολισμένη στην ταινία που θα διασκευάσει το βιβλίο του. «Οι ταινίες με επηρέασαν πολύ στο γράψιμό μου, όμως ποτέ δεν είπα "θα γράψω ένα βιβλίο για να γίνει ταινία". Αυτό που είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου απ' όταν ήμουν μικρός είναι ότι πρέπει να δείχνεις τα πράγματα και όχι να τα λες. Οτι η εικόνα ήταν πιο δυνατή από το "κήρυγμα". Ξέρετε το ποίημα του Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς "Λυπάμαι που έφαγα τα δαμάσκηνα που ήταν στο ψυγείο…
Ηταν όμως τόσο δροσερά και γλυκά;". Για μένα αυτό συνοψίζει τον ρόλο της μυθοπλασίας. Δεν είναι storyboard, δεν είναι κόμικ. Υποτίθεται, όμως, ότι πρέπει να σου μεταφέρει μια έντονη οπτική εμπειρία, προκειμένου να ακολουθήσει η συναισθηματική εμπειρία. Εγώ είμαι ο συγγραφέας των συναισθημάτων. Με ενδιαφέρει και το μυαλό σας, όμως θέλω πρώτα απ' όλα να σας αγγίξω σε συναισθηματικό επίπεδο. Θέλω να κάνω το δέρμα σας να ανατριχιάσει, τους σφυγμούς σας να ανέβουν, τα μάτια σας να γουρλώσουν». Αλήθεια, τι φοβάται ο βασιλιάς του τρόμου; «Στην ηλικία μου φοβάμαι το Αλτσχάιμερ, την άνοια, ότι θα χάσω τη διανοητική μου ικανότητα». Και όσον αφορά τον μεγαλύτερο «μπαμπούλα», τον θάνατο;
«Με ενδιαφέρει περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν, γιατί βρίσκομαι πιο κοντά σε αυτόν. Δεν τον προσεγγίζω ακαδημαϊκά, όπως παλιότερα. Ελεγα στη γυναίκα μου για το τραγούδι του Πολ Σάιμον "Old Friends" (1968). Υπάρχει σε αυτό ένας στίχος, "How terribly strange to be seventy". Ο Πολ Σάιμον είναι πλέον 72, οπότε, πόσο περίεργα αισθάνεσαι τώρα, Πολ; Με ενδιαφέρει ο θάνατος γιατί έχει μια οικουμενικότητα. Είναι κάτι που θα υποστούμε όλοι, δεν υπάρχει εξαίρεση. Oλοι έχουμε ζήσει την εμπειρία της γέννησης, κανείς όμως δεν γύρισε πίσω για να μιλήσει για την εμπειρία του θανάτου. Είναι ένα μυστήριο και τα μυστήρια με γοητεύουν».
Πηγή: tovima.gr
