Συρία. Τι πραγματικά συμβαίνει

18.12.2013
Συρία. Τι πραγματικά συμβαίνει
Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο. Από τη μία οι επαναστάτες που αποτελούνται από πολλές και διαφορετικές ετερόκλητες ομάδες. Από δημοκρατικούς, ισλαμιστές μέχρι και ακραία στοιχεία που ανήκουν στην Αλ Κάϊντα. Έχουν από πίσω τους την υποστήριξη και την ανοχή της δύσης και κυρίως της Τουρκίας. Από την άλλη, έχουμε το καθεστώς Ασσάντ που υποστηρίζεται έντονα από τη Ρωσία αλλά και την Κίνα.
 
Η Συρία είναι μια χώρα που κυβερνάται από το Συριακό παρακλάδι του κόμματος Μπάαθ.
Μετά την κατοχή του Ιράκ από τους Αμερικανούς, έμεινε σχεδόν απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι σχέσεις της Συρίας με την Τουρκία είναι εξαιρετικά άσχημες, ενώ, θεωρεί το Ισραήλ σαν τον μεγαλύτερο αντίπαλό της.
Είναι επίσης στρατηγικός σύμμαχος του Ιράν μαζί με το οποίο παίζει ρυθμιστικό ρόλο στο Λίβανο, παρέχοντας σημαντική βοήθεια στη Χεσμπολάχ.
Η Χεσμπολάχ είναι αδερφή οργάνωση της Χαμάς του Ισραήλ και η Χεσμπολάχ της προσφέρει σημαντική υλικοτεχνική βοήθεια.

Το Ισραήλ έχει σοβαρότατο πρόβλημα στην ασφάλειά του λόγω της Χαμάς και της Χεσμπολάχ.
Πράγματι, όλες οι επιθέσεις στο Ισραήλ γίνονται από τη Χαμάς και αποτελεί την κορυφαία απειλή του.

Το Ισραήλ και η Συρία έχουν έρθει σε ένοπλη σύγκρουση, σχεδόν σε όλους τους πολέμους της περιοχής.
Η Συρία και το Ιράκ αποτελούσαν τον υπ' αριθμόν ένα στρατιωτικό κίνδυνο για το Ισραήλ.
Αυτό βέβαια αντισταθμιζόταν από το μακροχρόνιο πόλεμο του Ιράκ με το Ιράν.
Με τη λήξη αυτού του πολέμου, το Ιράκ θέλησε να ενοποιήσει τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο υπό την κυριαρχία του, αρχής γενομένης με το Κουβέιτ, πράγμα που τελικά οδήγησε στην εισβολή και κατοχή του.
Φυσικά, το Ισραήλ υποστηρίζεται σθεναρά από τις ΗΠΑ και ολόκληρη την Ευρώπη.

Η Τουρκία από την άλλη, έχει μεταμορφωθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη στην περιοχή, κυρίως λόγω εξοπλισμών.
Τα συμφέροντα και οι διεκδικήσεις παντού γύρω από τα σύνορα της, είναι τεράστιες.
Η Τουρκία με την έλευση του Ερντογάν στην εξουσία έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται από Κεμαλικό κοσμικό κράτος, σε Ισλαμική δημοκρατία.
Ο επεκτατισμός παραμένει ο ίδιος, οι προτεραιότητες όμως έχουν αλλάξει.
Το κέντρο βάρους του έχει μεταφερθεί από το Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο, στα ανατολικά σύνορά της και κυρίως στη Συρία.

Σκοπός της Τουρκίας στη Μ. Ανατολή είναι να γίνει ηγεμονική δύναμη.
Η φιλοδοξία αυτή έχει ονομαστεί νεοθωμανισμός.
Καταρχάς η Τουρκία επεχείρησε να παρουσιαστεί σαν προστάτης των μουσουλμανικών πληθυσμών της Μ. Ανατολής.
Έτσι γύρισε εναντίον τού τότε συμμάχου της, Ισραήλ.
Το επόμενο βήμα ήταν να αποκτήσει καλύτερες σχέσεις με το Ιράν, ενώ το 2008 εισέβαλε στο κατεχόμενο από τους Αμερικανούς Ιράκ, με την πρόφαση ότι θέλει να εκκαθαρίσει αντάρτες του PKK.
Σε πολλές περιπτώσεις έχει εναντιωθεί στο Ισραήλ, όπως στην περίπτωση του Μαβί Μαρμαρά όπου και πέτυχε τελικά μια μεγάλη νίκη εντυπώσεων.
Προσπαθεί μέσω στρατιωτικής, οικονομικής, πολιτικής και διπλωματικής ισχύος, να πάρει τον έλεγχο της Χαμάς και της Χεσμπολάχ από τη Συρία και το Ιράν.

Αυτό το κατάφερε εν μέρει με τη Χαμάς και αυτός είναι ο λόγος που η Χεσμπολάχ υποστήριξε τις κυβερνητικές δυνάμεις, ενώ η Χαμάς τους επαναστάτες.
Επιπλέον, είναι ασφαλές να πούμε ότι η Τουρκία βλέπει τη Συρία σαν μια πρώην Οθωμανική επαρχία, την οποία θέλει να κάνει μαριονέτα.

Και εδώ ακριβώς βρίσκονται οι λόγοι του εμφυλίου πολέμου στη Συρία.
Όλη αυτή η κατάσταση έχει δημιουργηθεί από την Τουρκία σαν ένας τρόπος να επιβάλει την επιρροή της στη Συρία, ανατρέποντας τον Ασσάντ και εγκαθιστώντας τους επαναστάτες σαν κυβέρνηση.
Ευτυχώς αυτά τα σχέδια δεν καρποφόρησαν, αφού οι ΗΠΑ και η Δύση δεν επενέβησαν στρατιωτικά.
Επιπλέον, η Ρωσία έπαιξε τεράστιο και σταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή, αφού συγκέντρωσε και εξουδετέρωσε τα χημικά όπλα της Συρίας, εκμηδενίζοντας οποιαδήποτε πρόφαση για Δυτικη επέμβαση.
Παράληλα, με αυτό τον τρόπο διατήρησε το στρατηγικό λιμάνι της Ταρτούς, που της δίνει άμεση πρόσβαση στην Α. Μεσόγειο.

Ο ρόλος της Ελλάδας σε όλη αυτή την κατάσταση ήταν να παραμείνει σιωπηλή και ουδέτερη.
Και αυτό ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε, για πολλούς λόγους.
Πρώτα από όλα, δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση να αναστατώσουμε τους Αμερικανούς ή τους Ρώσους.
Σε ένα πολυπολικό κόσμο χρειαζόμαστε όλους τους εν δυνάμει συμμάχους.
Έπειτα, το Ισραήλ αποτελεί ένα πολύ σημαντικό σύμμαχο για την Ελλάδα.
Τόσο σημαντικό, που έχει θέσει υπό την προστασία του την Κύπρο και παράληλα υπάρχει μεγάλη συνεργασία με την Ελλάδα σε θέματα άμυνας.
Είναι μία κατάσταση με πολλά πλεονεκτήματα για τη χώρα μας.

Με αυτό τον τρόπο όμως, βρεθήκαμε στην αντίπερα όχθη με τη Συρία, κάτι πολύ σημαντικό, καθώς παλιότερα η Ελλάδα και η Συρία είχαν πολύ καλές σχέσεις.
Τόσο καλές, που υπήρχε σύμφωνο άμυνας το οποίο επέτρεπε σε αεροσκάφη την Πολεμικής Αεροπορίας να χρησιμοποιήσουν Αεροδρόμια της Συρίας σε περίπτωση σύρραξης Ελλάδας-Τουρκίας.
Η μοναδική άλλη χώρα που έχει κάνει κάτι τέτοιο είναι η Ιταλία.
Βέβαια, αν και οι συνθήκες με τη Συρία εγκαταλείφθηκαν όταν η Ελλάδα συμμάχησε με το Ισραήλ, οι καλές εντυπώσεις και θετικές σχέσεις παρέμειναν στο υπόβαθρο εκατέρωθεν.

Με τους αντιμαχόμενους λοιπόν, να έχουν φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο, όλοι μιλάνε για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός και στη συνέχεια να οδηγηθεί η Συρία σε μια (πιο) δημοκρατική κυβέρνηση.
Η νέα αυτή κυβέρνηση βεβαίως θα έχει και στελέχη που πολέμησαν κατά των κυβερνητικών δυνάμεων, υποστηριζόμενα από την Τουρκία.
Όταν συμβεί, η Τουρκία θα έχει καταστήσει τη Συρία υποχείριο της.
Εφόσον γίνει αυτό, θα δημιουργηθεί μια νέα συμπαγής περιοχή στη Μέση Ανατολή υπό τον έλεγχό της, που με τη συνεπικουρία του Ιράν θα μπορεί να απειλήσει άμεσα το Ισραήλ.
Βεβαίως, κάτι τέτοιο θα απαιτήσει χώρο να σταθεροποιηθεί γεωπολιτικά, πράγμα που θα πάρει χρόνο.

Και ακριβώς σε αυτό το χρόνο, η Τουρκία θα εστιάσει ξανά την προσοχή της στο Αιγαίο και τη Θράκη, αμφισβητώντας ξανά Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας που θα αντιμετωπίσει ξανά.
Βεβαίως είναι γεγονός ότι λόγω της παρατεταμένης κρίσης τα εξοπλιστικά θέματα έχουν μείνει απελπιστικά πίσω, πράγμα που σημαίνει τεράστια μειονεκτήματα στην προάσπιση των εθνικών μας δικαιωμάτων.

Επιβάλλεται λοιπόν, η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τις καλές σχέσεις με τη Συρία και την ουδετερότητα που διατήρησε και να πάρει διπλωματικές πρωτοβουλίες.
Πρέπει η Ελληνική διπλωματία να πιέσει ώστε, στη Συρία να δημιουργηθεί ένα φιλοδυτικό, δημοκρατικό και κοσμικό καθεστώς, στο οποίο δεν θα έχει επιρροή η Τουρκία.
Είναι η μοναδική λύση, αλλά και η πιο αξιόπιστη, αφού αυτό θα χαλάσει τα σχέδια της Τουρκίας για τη δημιουργία μιας ενιαίας περιοχής στην οποία θα ασκεί επιρροή.
Αυτό βέβαια θα πρέπει να γίνει χωρίς να ξεχνάμε το Ισραήλ, που είναι και ο πιο σημαντικός μας σύμμαχος στην περιοχή και χωρίς το οποίο, δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον Τουρκικό επεκτατισμό.

Η όλη υπόθεση θα μπορούσε να πάρει μορφή μέσα σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, όπου θα βάλουμε στο τραπέζι ξεκάθαρα τους προβληματισμούς μας και θα ζητήσουμε από τους συμμάχους μας και εταίρους μας, να βοηθήσουν.
Με μια τέτοια κίνηση θα μπορούσαμε να αυξήσουμε την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή, συμβάλλοντας και στη δημιουργία θετικού οικονομικου και επενδυτικού κλίματος, κάνοντας τη χώρα μας επενδυτικό προορισμό.

Για όποιον αμφισβητήσει ότι η Τουρκία είναι ένα επιθετικό επεκτατικό κράτος, θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε το ιστορικό των τελευταίων δεκαετιών από την εισβολή της Κύπρου και έπειτα. (Κύπρος, Αιγαίο, Κουρδικό, Ιράκ και τώρα Συρία).
Και καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε ότι όταν η διπλωματία μας είναι επιτυχημένη, τόσο λιγότερα χρήματα χρειαζόμαστε να ξοδεύουμε σε εξοπλισμούς, χωρίς βέβαια η διπλωματία να μπορεί να τους υποκαταστήσει ολοκληρωτικά, ποτέ.
Όμως, είναι η πρώτη γραμμή άμυνας μιας χώρας.

Γράφει ο Γιώργος Μαραγκόπουλος

Πηγή: eyedoll.gr