Κι αυτή εκφράζεται, ιδίως μπροστά στα αδηφάγα, κουτσομπόλικα βλέμματα που παροτρύνει ο κινηματογραφικός φακός, με το μοναδικό κράμα εκτιθέμενης ιδιωτικότητας- απαιτείται σαρωτική πίστη και καλλιτεχνική παύλα ανθρώπινη αφοσίωση να επιτευχθεί αυτό που Τρεντινιάν και Ριβά παρουσιάζουν - που επιτυγχάνει ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης.
Μπορεί ν' ακούσεις γογγυτά πόνου ή προσπάθειας, μόνο εκ του αποτελέσματος όμως θα καταλάβεις πόσο παρείσακτοι είναι όλοι στη σχέση του ζευγαριού: Οι γιατροί περιφρονούνται, οι νοσοκόμες το ίδιο, ο παλιός μαθητής δεν θα 'ρθει δεύτερη φορά, ακόμα και ο καρπός της σχέσης, η (καλοπροαίρετη) κόρη, φαίνεται αταίριαστα «ανθρώπινη» στην καθημερινότητα της λογικής της και την πρέπουσα στάση της παρουσίας της.
Στην Αγάπη των δύο, χωρίς μισανθρωπισμό και υστερία, τρίτος δεν χωρά.
Κι η Αγάπη τούτη δεν φαίνεται σε λόγια, πράξεις ή κοινώς εννοούμενα βλέμματα. Φαίνεται στη βία εκείνης που προσπαθεί να πεθάνει και κείνου που δεν της το επιτρέπει - τουλάχιστον έως ότου είναι έτοιμος κι ο ίδιος. Εκείνη πέφτει, χτυπάει, μιλάει άσχημα, αρνείται να φάει, εκείνος επιμένει, καταπιέζει, την χτυπά, την πνίγει.
Κι όμως...
Αυτό είναι Αγάπη. Το αδιανόητο του να δεχθείς, όχι τη φθορά και την αρρώστεια, αλλά την πτώση στα μάτια του, η απόλυτη άρνηση να δεχτείς τον κόσμο χωρίς εκείνη, παρεκτός αν πεθάνεις και συ. Χρειάζεται απλώς λίγος ακόμα χρόνος κι ένας μάρτυρας, ταγός θανάτου, ψυχοπομπός, ένα σύμβολο της απόλυτης άφεσης του Χάνεκε στα βαθύχρωμα νερά μιας μεταφυσικής αποδοχής.
Που αρμόζει μόνο σε κείνους που αγαπήθηκαν στ' αλήθεια και - τι έξοχο! - δεν δίνουν δεκαράκι για τους ανάξιους (κινηματογραφικούς) παρατηρητές τους.»
Ηλίας Δημόπουλος, για την ταινία Amour (dir. M.Haneke), 25ο Κάδρο
Πηγή: 23oGramma
