Μας κατακλύζουνε. Τα βάζουμε σε τάξη. Καταρρέουν.

Τα ξαναβάζουμε στη θέση τους
κι ύστερα καταρρέουμε εμείς.

Ποιος τάχα να μας γύρισε απ' την άλλη, που
ό,τι κι αν κάνουμε κρατάμε τη στάση ενός
που αναχωρεί;

Στέκεται στον τελευταίο λόφο,
κοιτά για ακόμα μια φορά το βάθος της κοιλάδας του,
στρέφεται, σταματά, χασομερά-
έτσι κι εμείς, ζούμε και αποχαιρετάμε διαρκώς.

R. M. Rilke, Οι Ελεγείες του Ντουίνο (εκδ. Πατάκη, μτφρ. Μ. Τοπάλη)- Η Όγδοη Ελεγεία, απόσπασμα.