Όλη την ημέρα περίμενα αυτό το τέταρτο για να πάρω λίγο αέρα.

Μ' έβγαζε πάντα μια νοσοκόμα και καθόμασταν.

Μία μέρα βγαίνουμε και μετά από τρία λεπτά μου λέει: "Γυρίζουμε".

Της λέω: "Πώς γυρίζουμε, αφού δεν έχουμε κάτσει ένα τέταρτο".

Και ξέρεις τι μού 'πε;

"Ποιός θα σε πιστέψει εσένα, πουλάκι μου; Εσένα ή εμένα, ότι κάτσαμε ένα τέταρτο;"

Δε θα ξεχάσω ποτέ το "πουλάκι μου". Ποιός θα σε πιστέψει, εσένα ή εμένα θα πιστέψουν; 

Πέρασα πολλά εκεί, Φωτεινή. Αυτή όμως η φράση μου έμεινε. Αισθάνθηκα πραγματικά ότι ήμουνα τρελή ή ότι τρελαινόμουνα. 

Όλη η ψυχιατρική είναι πράξη σχέσης αρρώστου με τους ανθρώπους που είναι καλά, με τα τέρατα, τι να πω;

Φ: Ύψωσε το δάχτυλο και σου υπέδειξε ποιά είσαι: "Είσαι αυτή που δε θα σε πιστέψουν". 

Μ: Δηλαδή τρελή.

Φ: Σου υπέδειξε την ταυτότητά σου. Μία ελλειμματική ταυτότητα.

Μ: Και μ' ένα μίσος στη φωνή, μια περιφρόνηση.

(...)

Φ: Σε μια ηλικία που αναρωτιέσαι για το ποιός είσαι, έρχεται κάποιος και σου λέει: "Είσαι αυτός".

Και σε στριμώχνει για να χωρέσεις μέσα σ' αυτή τη δήλωση.

Και σε φυλακίζει μέσα σ' αυτή την απόφανση.

"Η ετικέτα είναι το κελί της ταυτότητάς μας".

Το ίδιο πήγε να κάνει και η νοσοκόμα στο ψυχιατρείο.

Να σε φυλακίσει σε μία ταυτότητα. (...)"

Aπόσπασμα από το βιβλίο "Μήπως;", της Μαργαρίτας Καραπάνου και της Φωτεινής Τσαλίκογλου