Και τότε ο ευγενής, σα μαινόμενος ταύρος, να τον έδιωξε με τις κλωτσιές από το πολυτελές του σπίτι, επειδή τόλμησε να πει πως η δική του κόρη δεν είναι τέλεια! «Μα θα βγάλεις τυφλό το παιδί μου;» θα ούρλιαζε ο ευγενής. «Δεν είπα ότι είναι τυφλή», θα προσπαθούσε μάταια να εκλογικεύσει το παράλογο ο γιατρός, «μια απλή μυωπία έχει, αν με αφήσετε να της φτιάξω γυαλιά θα βλέπει μια χαρά!»... Μα ο ευγενής, δε θα άκουγε κουβέντα και η κακόμοιρη κόρη του, θα συνέχιζε να ζαρώνει τα μάτια της για να διακρίνει τα πρόσωπα όταν βρίσκονταν λίγο πιο μακριά και θα συνέχιζε να υπομένει πονοκεφάλους εξ' αιτίας αυτής της πίεσης που επέβαλλε στα μάτια της, αρκεί να μη στιγματιζόταν κοινωνικά, φορώντας γυαλιά...
Κι αν σας φαίνεται τρελή αυτή η ιστορία, δοκιμάστε να μιλήσετε σε ένα γονιό, για τις μαθησιακές δυσκολίες του παιδιού του, ή τα προβλήματα συμπεριφοράς του. Αν είστε δάσκαλος, ή καθηγητής, θα έχετε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Αν είστε ψυχολόγος, θα έχετε καταλάβει ακριβώς τι θέλω να πω, από τις πρώτες κιόλας γραμμές του άρθρου.
Εν έτη 2012, λοιπόν, κι ενώ «αισίως» βαδίζουμε στο 2013, οι πλέον διαδεδομένες μαθησιακές δυσκολίες, όπως η δυσλεξία, η δυσγραφία και η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής – υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ), δεν είναι όροι άγνωστοι, ούτε τρομακτικοί.
Είναι πια ευρέως γνωστό, πως τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες έχουν κάθε προοπτική να μάθουν και να πετύχουν στη ζωή τους, απλώς χρειάζονται διαφορετική προσέγγιση στη διδασκαλία και τη διαπαιδαγώγησή τους. Επίσης, είναι κοινά αποδεκτό πλέον, στη συνείδηση όλων, πως η εφηβεία είναι μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικία για τον άνθρωπο, κατά την οποία το άτομο, είναι επιρρεπές στο άγχος, την κατάθλιψη και τις διαταραχές διάθεσης και συμπεριφοράς.
Παρόλα αυτά, για μεγάλη μερίδα των γονέων, η ώρα που ήρθε κάποιος καθηγητής ή σχολικός ψυχολόγος και τους ανακοίνωσε πως υποψιάζεται ότι το παιδί είναι δυσλεξικό και τους παρέπεμψε στη διάγνωση των ΚΕΔΔΥ, ήταν μια ώρα πολύ δύσκολη. Κι ας ήταν ευγενέστατος και μαλακός ο άνθρωπος. Κι ας τους εξήγησε ότι πρόκειται απλώς για μια δυσκολία, μία ιδιαιτερότητα, όχι για καμιά αρρώστια ή αναπηρία του παιδιού!
Για να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, τα πράγματα!
Ένα παιδί με οποιαδήποτε μορφή μαθησιακής δυσκολίας (διαταραχή ανάγνωσης, μαθηματικών ή γραπτής έκφρασης), μπορεί κάλλιστα να είναι καλός μαθητής, να περάσει σε μια σχολή που να του αρέσει και να γίνει ένας απόλυτα λειτουργικός ενήλικας. Για να γίνει αυτό, όμως, έχει ανάγκη από ειδική εκπαίδευση, μέσω των τμημάτων ένταξης και των λογοθεραπευτικών κέντρων, από τη διάγνωση των δημόσιων διαγνωστικών κέντρων (ΚΕΔΔΥ), που προβλέπουν διαφορετικό τρόπο εξέτασης γι? αυτά τα παιδιά και από τη στήριξη του ψυχολόγου, ιδανικά του σχολικού ψυχολόγου.
Τα παιδιά με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής – υπερκινητικότητα, κάτι πολύ διαδεδομένο στην εποχή μας, με τη βοήθεια των τεχνικών της ψυχοθεραπείας, η οποία περιλαμβάνει και συμβουλευτική των γονιών και των εκπαιδευτικών τους, αυξάνουν την αυτοπεποίθηση και τις επιδόσεις τους. Τα παιδιά που εμφανίζουν αυξημένο άγχος, επιθετικότητα ή κατάθλιψη, έχουν άμεση ανάγκη στήριξης.
Αν κλείσουμε τα μάτια σε αυτή τους την ανάγκη, το πρόβλημα δε φεύγει από μόνο του. Συχνά μάλιστα διογκώνεται.
Το γεγονός ότι το παιδί μου αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, δε σημαίνει ότι εγώ δεν είμαι καλός γονιός! Ούτε ότι έκανα κάτι λάθος!
Τα ψυχολογικά και μαθησιακά προβλήματα, είναι απόρροια πολλών διαφορετικών παραγόντων.
Και πάνω από όλα, ας μην ξεχνάμε, τις συνθήκες υπό τις οποίες ζουν τα σημερινά παιδιά, που εσωτερικεύουν όλο το άγχος, τη ματαιότητα και τη θλίψη που νιώθουν οι ενήλικοι γύρω τους, λόγω της κατάστασης που βιώνουμε στη χώρα.
Η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες και η εγκληματικότητα αυξάνονται συνεχώς.
Είναι δυνατό να μην επηρεάζονται τα παιδιά και οι έφηβοι;
Φροντίζω, φυσικά, να διατηρώ με το παιδί μου καλή σχέση, προσφέροντάς του την αμέριστη αποδοχή και αγάπη μου. Συζητάω όσο περισσότερο μπορώ μαζί του. Αλλά, όταν κάτι ξεφεύγει των γνώσεών μου ή των προσωπικών μου τρόπων αντιμετώπισης, δε φοβάμαι και δε ντρέπομαι να ζητήσω τη βοήθεια του ειδικού.
Σε ένα κόσμο που έχει αρχίσει να γυρίζει προς τα πίσω, χάνοντας τις αξίες που οι πρόγονοι μας κληροδότησαν με αγάπη και τα προνόμια που μας χάρισαν με το αίμα τους, σε ένα κόσμο που καταργήθηκαν τα εργασιακά δικαιώματα, επανήλθαν οι φόροι της... τουρκικής κατοχής, έγιναν δημοφιλείς οι ναζιστικές αντιλήψεις, άνθρωποι φυλακίζονται γιατί η τέχνη λογοκρίνεται, άνθρωποι αυτοκτονούν γιατί πληρώνουν οι ίδιοι την απληστία και τη διαφθορά των πολιτικών, ας μην αφήσουμε τα παιδιά να γίνουν θύματα αυτού του πισωγυρίσματος...
Η πλήρης περίθαλψη, σωματική και ψυχική, είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Κι αν η ατυχία τους να γεννηθούν στην εποχή του παράλογου ή η τύχη τους να βρεθούν στο μεταβατικό στάδιο που ο κόσμος διαλύεται μόνο για να φτιαχτεί ένας καλύτερος, τους δημιουργεί δυσκολίες ή προβλήματα, δεν είναι ούτε ντροπή, ούτε κακό, ούτε γονική αποτυχία, να τολμήσω να ζητήσω βοήθεια...
Στεφανία Καρκαμάνη / Ψυχολόγος - Συγγραφέας
Πηγή: psixologikosfaros.gr
