Γιατί αυτή με νιώθει, κι η καρδιά μου, διαφάνεια
Μόνο γι΄ αυτήν, αλίμονο! παύει να είναι πρόβλημα
Μόνο γι΄ αυτή, και στο χλωμό μέτωπό μου το νότημα,
Μόνον αυτή ξέρει να το δροσίσει, με κλάματα.

Έχει μαύρα μαλλιά, ξανθά ή κόκκινα; – Αγνοώ.
Τ΄ όνομά της; θυμάμαι πως είναι γλυκό κι ηχηρό
Σαν των αγαπημένων που η ζωή τούς κατατρέχει.

Το βλέμμα της μοιάζει με βλέμμα αλώβητο,
Και, για φωνή, απόμακρη, κι ήρεμη, κι αυστηρή, έχει
Το σπάσιμο των ακριβών φωνών των αυτόχειρων.

«Tο οικείο μου όνειρο» (από την συλλογή “Poemes saturniens”)

Mon rêve familier

Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D’une femme inconnue, et que j’aime, et qui m’aime,
Et qui n’est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m’aime et me comprend.

Car elle me comprend, et mon coeur transparent
Pour elle seule, hélas! cesse d’être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.

Est-elle brune, blonde ou rousse? Je l’ignore.
Son nom? Je me souviens qu’il est doux et sonore,
Comme ceux des aimés que la vie exila.

Son regard est pareil au regard des statues,
Et, pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L’inflexion des voix chères qui se sont tues.

Poèmes saturniens – 1866