Oμοφοβικός κατά του εαυτού σου

09.12.2013
Oμοφοβικός κατά του εαυτού σου

Ένας πολύ γοητευτικός όρος που είναι διατυπωμένος στον χώρο της Φιλοσοφίας, αναφέρεται σε εκείνους είναι ένθεοι αλλά άθρησκοι και αφορά το ουσιαστικό κομμάτι τής σχέσης των ανθρώπων με το Θείο. Όχι στη βάση τής απόλυτης αλήθειας που αποτελούν οι θρησκείες. Αλλά στην ανάδειξη του ανθρώπου που στέκεται απέναντί μας και αποτελεί τον καθρέφτη μας, σαν μέσο για να προσεγγίσουμε τον Θεό.

Πάνω σε αυτή τη σκέψη ο Αυστριακός ψυχαναλυτής Βίλχεμ Ράιχ, έδωσε έναν άρτιο ορισμό που δεν έχει τη μορφή που φαντάζονται οι πιστοί κάθε θρησκείας. Είτε αναφερόμαστε στο χριστιανικό Θεό (στο φαντασιακό τους οι περισσότεροι έχουν την εικόνα ενός ηλικιωμένου άντρα με γκρίζα μακριά μαλλιά και γένια, ντυμένο στο πρότυπα των φιλοσόφων τής κλασικής Αθήνας, που κάνει βόλτες μέσα σε ένα περιβόλι) είτε σε οποιονδήποτε άλλο, με οποιαδήποτε μορφή.

Σύμφωνα με τον κορυφαίο ψυχαναλυτή, ο Θεός είναι η πρωταρχική κοσμική ενέργεια, η ακεραιότητα του χαρακτήρα, η φύση γύρω μας, ο έρωτας στο κορμί.Όταν δύο ερωτευμένοι άνθρωποι κάνουν έρωτα, δηλαδή, εκεί μέσα εμφανίζεται ο Θεός. Και αυτή η προοπτική αφορά τις ερωτικές επιλογές όλων των ανθρώπων: ετεροφυλόφιλους, ομοφυλόφιλους, λεσβίες, τρανσέξουαλ, τραβεστί, μπαϊσέξουαλ. Κάπως σαν τύπος της Βιολογίας δηλαδή: από τη σωματική ένωση δύο ανθρώπων, ασχέτως σεξουαλικών προτιμήσεων, προκύπτει Θεός.

Αλλά εδώ είναι επιβεβλημένο να κάνουμε μία συμπλήρωση, με τη βοήθεια της φίλης ψυχολόγου και δημοσιογράφου Έλενας Φάκου, που αναφέρει ότι το επίπεδο πολιτισμού μίας χώρας, φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο φέρεται στις μειονότητες της κοινωνίας της. Πολύ περισσότερο από το γεγονός ότι δημιουργεί μειονότητες, λόγω της εικόνας τού έρωτα που έχει κάθε άνθρωπος. Δημιουργώντας μία ακόμα αυθαίρετη κατηγορία, σε μία κοινωνία που αποσυντίθενται, παραπαίει και βουλιάζει αύτανδρη όχι στον πάτο αλλά στον απόπατο της θάλασσας.

Και στην προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια, λίγο πριν πάρει τη γραμμή ίσια για τον βυθό, χαρακτηρίζει -και φυσικά διαχωρίζει- τα κομμάτια της, προκειμένου να πιαστεί από κάπου.

Με την ομοφοβία να αποτελεί τεράστιο πρόβλημα σε τέτοιου τύπου κοινωνίες, γεμάτες φοβικά σύνδρομα. Μεγαλύτερο πρόβλημα όμως αποτελεί η αυτο-ομοφοβία. Όταν κάποιος ξυπνάει ένα πρωινό και αποδέχεται ότι είναι ομοφυλόφιλος, μπαϊσέξουαλ κ.λπ., οφείλει να υποστηρίξει την προσωπικότητά του μέσα στην κοινωνία που τον φιλοξενεί. Ασχέτως αν δεν αρέσει σε ορισμένους - αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.

Αλλά κάπου οι άνθρωποι δίνουν την εντύπωση ότι προτιμούν ένα είδος εθελοντικής σκλαβιάς, γιατί τρομάζουν με τη διεκδίκηση της ελευθερίας τους. Η ανατροπή τής σημερινής σαθρής και υποκριτικής αξιακής αναφοράς, που είναι ντυμένη με την προβιά της ηθικής, επιβάλλει -για παράδειγμα- τη διοργάνωση Gay Pride παρελάσεων ακόμα και μία φορά την εβδομάδα και όχι μόνο μία φορά τον χρόνο.

Χωρίς μάσκες, σε κάθε γειτονιά, με δυναμισμό, προκειμένου να γίνει σε όλους κατανοητό ότι η διαφορετικότητα αποτελεί γιορτή. Και η όξυνσή της, απαραίτητο υφάδι στον αργαλειό που πλέκει τα ρούχα της αυριανής μέρας.

Γράφει ο Γιώργος Κτενάς

Πηγή: protagon.gr