Άδικο. Μα η ζωή πολλές φορές είναι άδικη και σκληρή μαζί μας.
Και μετά τι; Η αλήθεια είναι πως όταν μας συμβεί ξαφνικά κάτι τόσο τραγικό, χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.
Το τι κάνουμε από εκεί και πέρα, καθορίζεται από δύο επιλογές.
Από τη μία η αυτολύπηση και η μοιρολατρεία.
Παραίτηση από τη ζωή.
Από την άλλη, πάλεμα κι αγώνας. Ενάντια σε δύσκολες συνθήκες, διεκδικώντας τη ζωή που μας ανήκει.
Ο Γιώργος επέλεξε να παλέψει.
Δεν κάθισε στο σπίτι να κλαίει τη μοίρα του. Δεν κατηγόρησε άλλους ή τον εαυτό του γι'αυτό που συνέβη, ούτε το δέχτηκε παθητικά.
Βγήκε στο δρόμο και έκανε ξανά αυτό που αγαπούσε. Αθλητισμό με χειρήλατο όχημα.
Σκληρές προπονήσεις, με τον αέρα κόντρα στο πρόσωπό του, όπως τότε με τη μηχανή. Ατέλειωτοι δρόμοι.
Το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου; Ο δικός μου «Γιώργος» έγινε ο δικός μας Έλληνας, «πρωταθλητής των Παραολυμπιακών αγώνων»
Με χρυσά μετάλλια και παγκόσμιες διακρίσεις. Μα δεν έμεινε μόνο εκεί.
Προσπάθησε να βοηθήσει κι άλλους που βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση.
Να τους ανοίξει τα μάτια.
Να είναι δίπλα τους και να τους ενθαρρύνει να μην παραιτηθούν από το δικαίωμα στη ζωή.
Να διεκδικούν τη χαρά που τους αναλογεί, ανεξαρτήτως οποιασδήποτε σωματικής αναπηρίας.
Πίσω από τις πρησμένες φλέβες και τα γραμμωμένα μπράτσα του, πίσω από την τεράστια μυική δύναμη που είχε από τη μέση και πάνω, έβλεπες μια συγκινητική δύναμη ψυχής.
Βλέμμα καθάριο και χαμόγελο πελώριο, ικανό να χωρέσει όλο τον κόσμο.
Μα άτυχος. Μια δεύτερη απειροστά μικρή στιγμή. Μια ξένη αμέλεια. Εντατική. Απώλεια.
Έφυγε με το κεφάλι ψηλά, αγωνιζόμενος, όπως πάντα.
Δεν ταιριάζουν επικήδειοι εδώ. Μοναχά ερωτήματα. Αναπάντητα και βασανιστικά.
Ποια είναι η δική μας στάση απέναντι στα άτομα με αναπηρίες;
Αν δεν είναι μέλος της οικογένειάς μας ή φίλος μας;
Ποιες είναι οι υποδομές στη χώρα που ζούμε γι'αυτούς τους ανθρώπους;
Αν ο Γιώργος δεν ήταν ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης πρωταθλητής, ποια φυλλάδα θα ασχολούνταν μαζί του;
Ένας θάνατος ακόμη, κουκκίδα στις στατιστικές μιας κοινωνίας που αγνοεί τα παιδιά της.
Κι αν αύριο βρεθούμε εμείς σ'αυτή τη θέση; Αν αυτή η απειροελάχιστη στιγμή ανήκει σε μας; Ποτέ δε ξέρεις.
Σεβασμός απέναντι στα άτομα με αναπηρίες.
Μια χώρα δεν κρίνεται επιτυχημένη από το πρωτογενές της πλεόνασμα, μα από το μεγαλείο της ψυχής των ανθρώπων της.
Μια πιο τρυφερή κι ευαισθητοποιημένη ματιά της ζωής χρειάζεται. Και παραδειγματισμός.
Όχι από τους πλαστούς ήρωες που κατασκευάζουν τα media.
Από το Γιώργο και τον κάθε ανώνυμο αφανή ήρωα.
Πατέρα, γιο, αδερφό ή φίλο κάποιου. Που μετουσίωσε το πάλεμα σε αγάπη κι ονομάστηκε δίκαια πρωταθλητής της ζωής.
Σημείωση: Ο Γιώργος Σηφάκης, κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια, στην αντοχή και το χρονόμετρο του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος ποδηλασίας δρόμου, με χειρήλατο όχημα.
Στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο ποδηλασίας του 2011 στο Βελιγράδι κατέλαβε την 4η θέση, ενώ συμμετείχε και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2012.
Στις 16 Μαΐου 2014, σε προπόνηση του με το χειρήλατο όχημα σε επαρχιακό δρόμο του Ηρακλείου Κρήτης, οδηγός διερχόμενου οχήματος δεν τον είδε και τον παρέσυρε.
Υπέκυψε στα τραύματα του στις 6 Ιουνίου 2014.
Πηγή: pillowfights.gr
