Μου έχει ξανασυμβεί ασφαλώς.
Περισσότερες από μία φορές.
Όταν το αυτοκίνητο είναι κανονικό Ι.Χ., μπαίνω στον πειρασμό να κάνω παρατήρηση.
Όταν το αυτοκίνητο είναι της συνομοταξίας «το πήρα με επιδότηση ή με λεφτά που δεν θέλεις να ξέρεις πώς τα απέκτησα», στρέφω γενναία το βλέμμα αλλού με cool και ανέμελο στιλ, τύπου «έλα μωρέ τώρα, δεν χρειάζεται να στήσουμε καυγά βραδιάτικα». Μη μας περάσουν και για κότες.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για δειλία αλλά για ρεαλισμό.
Στην Κρήτη των τελευταίων δεκαετιών, το ενδεχόμενο να φας ξύλο για την πιο ασήμαντη αφορμή δεν είναι απλώς υπαρκτό. Είναι τόσο πιθανό που καταντάει γελοίο. Και τραγικό συνάμα.
Αυτό που διαπίστωσε η υπόλοιπη Ελλάδα με αφορμή τον θάνατο του Κώστα Προβιδάκη, εμείς το γνωρίζουμε, το ζούμε στο πετσί μας εδώ και χρόνια.
Από τη στιγμή δηλαδή που η πατροπαράδοτη κρητική λεβεντιά μπασταρδεύτηκε με πολλά και εύκολα χρήματα, αποθέωση των παραβατικών συμπεριφορών, πολιτική κάλυψη και απόλυτη έλλειψη έστω και στοιχειώδους παιδείας με αποτέλεσμα να δημιουργήσει δυο – τρεις φουρνιές από επικίνδυνα κουτσαβάκια. Τα οποία, επειδή κυκλοφορούν με μαύρα ρούχα και στιβάνια νομίζουν πως τιμούν την Κρήτη και τις παραδόσεις της. Ενώ την ξεγιβεντίζουν.
Οι «μάγκες» και η δολοφονική «μαγκιά» τους λοιπόν. Μια από τις μεγαλύτερες πληγές του τόπου. Μια πληγή που ολοένα και βαθαίνει. Και το φταίξιμο ανήκει σε όλους μας. Όχι – μόνο - επειδή κάνουμε τα στραβά μάτια. Αλλά επειδή επιμένουμε να ψηφίζουμε ανθρώπους με τα χαρακτηριστικά του τζάμπα μάγκα σε θέσεις κλειδιά.
Ανθρώπους δηλαδή ημιμαθείς, αλαζόνες που διατηρούν αγαστές σχέσεις με τον υπόκοσμο των μαύρων πουκαμίσων και -νομίζουν ότι μπορούν να- κάνουν ότι γουστάρουν δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Ανθρώπους που αν σκοπεύεις να τους ελέγξεις για τις πράξεις τους, τότε οφείλεις να οπλιστείς με πολύ θάρρος διότι πιθανότατα θα βρεθείς αντιμέτωπος με εξαιρετικά ακραίες καταστάσεις.
Αν σας μιλάω για κάτι που δεν γνωρίζετε, τότε ΟΚ, πάω πάσο. Επειδή όμως υποψιάζομαι ότι καταλαβαινόμαστε, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Όταν δίνεις τα κλειδιά της Κρήτης σε νταήδες, τότε προφανώς το νταηλίκι θα γίνει τρόπος ζωής. Η αγανάκτηση εκ των υστέρων, συνιστά απλώς υποκρισία.
Πηγή: prismanews.gr
