Δεν μπορώ να λειτουργήσω σωστά χωρίς κάποιου είδους οθόνη με διαδικτυακή σύνδεση μπροστά μου.
Η πρώτη σκέψη μου όταν έχω μια απορία του στυλ "άραγε να υπάρχει πιτσαρία στη γειτονιά μου" είναι να ανοίξω το διαδίκτυο και να κοιτάξω.
Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι τα κατάφεραν επί χιλιετίες χωρίς αυτό, και θυμάμαι μάλιστα αμυδρά μια εποχή που δεν είχα καν κινητό τηλέφωνο!
Τώρα χωρίς το τηλέφωνο αισθάνομαι μόνη και αβοήθητη, και χωρίς το διαδίκτυο ανενημέρωτη, εκτός επικοινωνίας με τον κόσμο γύρω μου και γενικά σαν να με έχουν βάλει στην απομόνωση.
Οι περισσότερες δραματικές αλλαγές στη ζωή μας γίνονται σταδιακά, κάποιες φορές τόσο που δεν τις παίρνουμε χαμπάρι πριν να είναι πολύ αργά, και η μετάβαση από την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία στην ηλεκτρονική δεν διαφέρει: δεν ξέρω καν πώς συνέβη αυτό.
Δεν ξέρω σε ποια στιγμή άρχισα να έχω περισσότερους διαδικτυακούς φίλους παρά φίλους στον "πραγματικό" κόσμο. Οι φίλοι του οποίους γνωρίζω και από κοντά είναι διασκορπισμένοι σε Ευρώπη και Αμερική και η όποια επικοινωνία με αυτούς είναι και πάλι διαδικτυακή. Τόσο που συνήθως δεν είμαι σίγουρη πού ακριβώς βρίσκονται!
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο αγοράζω προϊόντα και συσκευές στο διαδίκτυο. Αν κοιτάξω στην παπουτσοθήκη μου, τα περισσότερα παπούτσια έχουν έρθει με τον ταχυδρόμο – ξέρω την αγαπημένη μου μάρκα και το νούμερό μου!, – τα περισσότερα έπιπλα τα έχω παραγγείλει ηλεκτρονικά, το ίδιο και με το μίξερ, τις κατσαρόλες, το μπουφάν και τα παπούτσια της κόρης μου, τα μπιμπερό, την παιδική μπανιέρα και τα παιχνίδια που παίζει όταν πλατσουρίζει σε αυτήν. Και πίτσα από το διαδίκτυο παραγγέλω.
Θεωρώ σημαντική έλλειψη την απουσία ηλεκτρονικού καταστήματος στις πιτσαρίες. Τα κλικ είναι πιο εύκολα από τα τηλεφωνήματα, άσε που δε χρειάζεται να ψάχνεις με τις ώρες πού στο καλό έβαλες εκείνο το μενού που σου έριξαν στο γραμματοκιβώτιο.
Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η δικτύωση κάνει τη ζωή μας τόσο μα τόσο πιο εύκολη. Εκείνες τις προ-κινητού-τηλεφώνου εποχές είχα ουκ ολίγες φορές απογοητευθεί όταν κάποια φίλη δεν εμφανίστηκε στο ραντεβού. Είχα αγχωθεί συχνά όταν έψαχνα να βρω καρτοτηλέφωνο για να τηλεφωνήσω με την τηλεκάρτα, να προλάβω τη φίλη πριν φύγει από το σπίτι, για να της πω ότι τα σχέδια άλλαξαν.
Με είχαν "στήσει" κιόλας μια-δυο φορές, και πόση ώρα να περιμένεις είναι πάντα στην κρίση εκείνου που περιμένει – είχα μια γνωστή που θεωρούσε τελείως φυσιολογικό να εμφανίζεται μισή ώρα με τρία τέταρτα αργότερα στο ραντεβού ενώ εμείς οι υπόλοιποι περιμέναμε υπομονετικά στο πεζοδρόμιο.
Σήμερα πας και κάθεσαι στην καφετέρια και στέλνεις ένα μήνυμα: "είμαστε εκεί, καθόμαστε στο βάθος, έλα να μας βρεις". Σήμερα, αν χαθώ δεν ρωτάω κάποιον περαστικό για οδηγίες: ανοίγω το GPS και βρίσκω το δρόμο μου στο άψε-σβήσε. Ως τουρίστας δε φοβάσαι πια: θα το βρεις το ξενοδοχείο, χάρη στο "έξυπνό" σου κινητό.
Το διαδίκτυο μου λέει τι μέρα και τι ώρα – ακριβώς! – είναι. Θυμάστε την εποχή που παίρναμε τηλέφωνο το 141 για να ρυθμίσουμε με ακρίβεια τα ρολόγια μας; Τώρα ο υπολογιστής δείχνει ούτως ή άλλως την ακριβή ώρα. Δεν χάνεις δευτερόλεπτο. Επίσης ξέρω ανά πάσα στιγμή την ώρα στη Νέα Ζηλανδία.
Το διαδίκτυο μου λέει επίσης αν κάνει κρύο. Ναι, κοιτάω έξω από το παράθυρο, ίσως να βγω και στο μπαλκόνι, αλλά θέλω να ξέρω πώς θα εξελιχθεί ο καιρός στη διάρκεια της μέρας. Ποια είναι η πιθανότητα βροχής; Να πάρω ομπρέλα; Δεν το αφήνω στην τύχη.
Α! Οι ευκολίες της τεχνολογίας.
Δεν μεγάλωσα με αυτήν, αλλά δε νοσταλγώ τις μέρες της "ελευθερίας", τις μέρες που δεν μπορούσε να σε βρει ο οποιοσδήποτε οπουδήποτε. Εξάλλου μπορείς πάντα να βγεις offline αν το θελήσεις – κλείνεις τον υπολογιστή, κλείνεις και το κινητό, πας μια βόλτα.
Όπως θα διαπιστώσετε αν σας χρωστάει κάποιος λεφτά, μπορεί ακόμα κανείς να εξαφανιστεί και να μην μπορείς να τον βρίσκεις, όσα μηνύματα και αν του αφήνεις στον τηλεφωνητή.
Αγαπημένο μου διαδίκτυο: ελπίζω να είσαι για πάντα κοντά μου!
Πηγή: engamovios.com
