Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται κάτι τέτοιο. Είναι αντίστοιχο με την προεκλογική στρατηγική της ΝΔ το 2002. Στα προεκλογικά σποτ της εποχής ένα σύνθημα είχε κατισχύσει: «Στείλτε μήνυμα». Μήνυμα για τα προβλήματα της καθημερινότητας, πχ υγεία, παιδεία, ανεργία κλπ, που απασχολούσαν τους Έλληνες και λειτουργούσαν ως η αιχμή του δόρατος της πολιτικής αντιπαράθεσης της εποχής.
Το μήνυμα αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνδεόταν με την ανάγκη πρόωρων εκλογών, αλλά με την πολιτικοποίηση της χαλαρής αυτοδιοικητικής ψήφου, καθώς και με την εμπέδωση του δημοσκοπικού προβαδίσματος που εμφάνιζε η ΝΔ από το 2001 και μετά. Και, προφανώς, με τη δημιουργία μιας δυναμικής νίκης για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Η εκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι είναι εντελώς διαφορετική. Δεν προσπαθεί απλά να πολιτικοποιήσει την επερχόμενες τοπικές εκλογές, αλλά να τις χρησιμοποίησει ως δαμόκλειο σπάθη για να ρίξει την κυβέρνηση. Από την κάλπη πλέον και όχι από τα πεζοδρόμια, όπως προσπάθησε τόσες άλλες φορές στο παρελθόν.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές όμως, πέρα από δημοψήφισμα, σίγουρα λειτουργούν και ως στοίχημα για την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ένα κόμμα με στελέχη που αντιστοιχούν στο -παραδοσιακά- 4% της κοινωνίας, θα πρέπει να ανακαλύψει πρόσωπα που να εκπροσωπούν στις τοπικές κοινωνίες, τα εκλογικά ποσοστά του 2012. Αλλά αυτά δεν εφευρίσκονται συνήθως, υπάρχουν στις τοπικές κοινωνίες ή προϋπάρχουν στους εκλογικούς μηχανισμούς των κομμάτων.
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται να κάνει μεταγραφές, που του δημιούργησαν πολλές εσωκομματικές τριβές και ιδιαίτερα κακή δημοσιότητα. Όχι επειδή δεν μπορεί να διορθωθούν λάθη, στις επιλογές κάποιων προσώπων, πχ Καρυπίδης. Αλλά επειδή τα κριτήρια των επιλογών αυτών είναι ενδεικτικά των κριτηρίων με τα οποία φέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ να θέλει να κυβερνήσει.
Η επιλογή Βουδούρη θέτει ζητήματα συνείδησης και αξιοπρέπειας, τόσο προσωπικά για τον νυν ανεξάρτητο -πρώην ΠΑΣΟΚ, πρωην ΔΗΜΑΡ- βουλευτή, όσο και για τα κομματικά στελέχη που τον πρότειναν, τον επέλεξαν και τελικά τον αποδέχτηκαν. Προφανώς και είναι θεμιτό κάποιος να αλλάζει κόμμα, όταν το κόμμα του νοιώθει ότι ακολουθεί άλλες πολιτικές από αυτές με τις οποίες συμφωνούσε. Είναι βαθιά δημοκρατικό να υπάρχουν διαφορετικές γνώμες για τη διαχείριση μιας κρίσης, ειδικά όταν αυτή είναι τόσο ισοπεδωτική όπως η δικιά μας.
Όταν, όμως, ο κ. Βουδούρης, υπερασπίζεται μια πολιτική θέση, όπως πχ η ανάγκη υπογραφής του πρώτου Μνημονίου, στην οποία εμμένει ακόμη, για την οποία τα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ της εκλογικής του περιφέρειας, τον έχουν λοιδωρίσει οικτρά, όπως πχ όταν τον προπηλάκιζαν στην Καλαμάτα, λέγοντάς τον προδότη, είναι απορίας άξιο πως χωρίς να έχει αλλάξει κάτι από τα παραπάνω, να δέχεται ο μεν να εκπροσωπήσει στην περιφέρεια τους δε. Κι αν κάποιοι έχουν βαφτίσει την αναισθησία τους ήσυχη συνείδηση, την αξιοπρέπειά τους πως να την έχουν βαφτίσει άραγε;
Ο δρόμος προς την εξουσία είναι δύσβατος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα εμπόδια πιο μεγάλα από όσο φαντάζαν όταν τα κοιτούσε από μακριά. Εκείνο, όμως, που είναι δυσβάσταχτο είναι το φορτίο της ίδιας της εξουσίας. Αν και, τελικά, δεν είναι αυτό που σε συνθλίβει. Αλλά ο τρόπος που το κουβαλάς…
Γράφει η Πέννυ Δαλαμπούρα
ΠΗΓΗ: aixmi.gr
