Βαμβουνάκη: "Στον πόθο του και ο πιο υγιής χαρακτήρας καταντά κομπλεξικός..."

05.09.2015
Βαμβουνάκη: "Στον πόθο του και ο πιο υγιής χαρακτήρας καταντά κομπλεξικός..."

-Δεν είναι η γνώση που διαφωτίζει το μυστήριο αλλά το μυστήριο που διαφωτίζει τη γνώση – Παύλος Ευδοκιμωφ

–Ο εχθρός της πίστης δεν είναι η απιστία, συλλογίζεται, είναι κάτι ακόμα σκληρότερο, είναι οι αμφιβολίες.

-Την κοιτούσε μελαγχολικά κι επίμονα μ΄εκείνο το βλέμμα του που την έπεισε να τον αγαπήσει. Γιατί ήταν βλέμμα που την αναγνώριζε.

-Κουβαλούσε λοιπόν στις φλέβες της ένα ρυάκι από κόκκινο μελάνι με καλλιγραφικά αισθήματα και σκέψεις σε λοξή, πολύ θηλυκή γραφή.

-Απ' την ευγένεια του απραγματοποίητου έρωτα, στη βαρβαρότητα του πραγματοποιημένου.

-Ο διάλογός τους που ακολούθησε είχε την επαναληπτικότητα που έχουν πάντα οι νευρώσεις. Την αμνησία που έχουν συχνά οι άμυνες.

-Ο ρόλος του θεράποντα και ο ρόλος του ασθενούς, ταυτόχρονα πάνω στο ίδιο πρόσωπο, δεν είναι και η πιο καλή μοίρα.

-Πως είναι ο άλλος που μας κρατά αιχμάλωτους, όταν ο μόνος ικανός δεσμοφύλακας είναι ο εαυτός μας.

-...εκείνος που είναι αληθινά αληθινός δεν δείχνει ζήλο για την αλήθεια.

-Και το βαρύτερο: τη μιζέρια να μην θέλουν να γλιτώσουν απ΄τη μιζέρια τους.

-Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που σίγουροι χωρισμοί ματαιώθηκαν ξαφνικά, επειδή ο ένας αποδέχθηκε αμέσως κι απρόσμενα ελαφριά την πρόταση του άλλου να διακόψουνε.

–Προτιμά λοιπόν ο καθένας τους να υπομένει το μαρτύριο μιας συνύπαρξης εξευτελιστικής, από το να υποστεί μιαν απόρριψη.

-Κι επειδή δεν μπορούν να εμπνεύσουν την αγάπη- μόνο οι ελεύθερες φύσεις το μπορούν– την εκβιάζουν με κάθε τρόπο, ακόμα και με κάθε ραδιουργία, έστω σε κλισέ.

-...άμα βρίσκεσαι κοντά στο ουσιώδες ό,τι και να σου συμβεί καλό ή κακό, για καλό σου είναι. Και το ανάποδο.

-Είναι κωμικοτραγικό το ότι, όταν ακούμε αυτό που θέλουμε ν΄ακούσουμε, το παίρνουμε τοις μετρητοίς τη στιγμή που ο άλλος μπορεί να μας το λέει επιπόλαια σαν λόγια του αέρα.

–Στον πόθο του και ο πιο υγιής χαρακτήρας καταντά κομπλεξικός.

-Τη ζημιά όπου και να την σταματήσεις κέρδος είναι, λένε οι Ανατολίτες.

–Η μετάνοια είναι θάρρος, ενώ οι ενοχές δειλές.

–Δεν συμπονάς εύκολα εκείνον που μπροστά του, και για χάρη του μάλιστα, αισθάνεσαι αξιοθρήνητη.

-Είναι τραγικό πόσο κοντά στην ευτυχία βρισκόμαστε.

–Η ζήλια συνήθως πανικοβάλει. Άλλους με πανικό προς τα πίσω κι άλλους με πανικό προς τα μπρος. Άτακτη φυγή ή επίθεση είναι τα βασικά της συμπτώματα.

-Τις περισσότερες φορές θέλουμε και δεν θέλουμε ταυτόχρονα κάτι. Ελπίζουμε εύκολα τα πολλά και κατά βάθος κάτι υποπτεύεται τα μηδαμινά.

-Ένας από τους πολλούς λόγους που θέλουμε μόνο εκείνους που δεν μας θέλουνε, είναι που με το να μας θελήσουν πέφτουν κατακόρυφα στην εκτίμησή μας. Με τη γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας, πως να συνεχίσουμε να θαυμάζουμε έναν που καταντά να ερευνεί κάποιον σαν εμάς;

-...τίποτα άξιο δεν χάνεται οριστικά...

-Ας είμαστε ευλύγιστοι, εύπιστοι στο καλό.

-Αν είχα παρέα θα έκλαιγα.

–Οι δικές του αλήθειες τον διέσυραν περισσότερο απ΄όσο άλλους τα ψέματά τους. Καταντούσε να γίνεται πιο πειστικός όταν έλεγε ψέμματα!

-Αν δεν υπάρχει τελικά αιωνιότητα, ούτε που υπήρξαμε.

-...το διάφανο αρωματικό πέπλο της ερωτικής σαγήνης είναι παραισθησιογόνο που άμα παραμερισθεί, μένει στα μάτια σου αυτός που κάλυπτε απίστευτα ακάλυπτος κι ασήμαντος.

-...δεν ζήλευε είτε γιατί καθόλου δεν τον ενδιέφερε η ψυχή της, είτε διότι ήταν απόλυτα σίγουρος για την ολοκληρωτική κατοχή του πάνω της. Και στις δυο περιπτώσεις την εξευτέλιζε.

–Ο έρωτας που μετατρέπει σε ανασφαλή και την πιο μεγάλη αυτοπεποίθηση.

-Μόλις το αίμα της ένιωσε τον τρόπο του αίματός του, τον αγάπησε. Με το να είναι άλλωστε πολύ γυναίκα, δεν θα μπορούσε για καιρό να δίνεται δίχως αγάπη.

-Για τις χλιαρές ψυχές οι συνήθειες είναι ό,τι για άλλες ψυχές τα ισχυρά αισθήματα: αρπάζονται απ΄αυτές και δύσκολα τις χαλάνε.

-Να ασκηθεί στο να αντέχει να είναι αβοήθητη. Λένε πως η πιο μεγάλη βοήθεια έρχεται ακριβώς τότε.

–Το φόντο πάντα αναδεικνύει άλλα πράγματα. Το φόντο των άλλων, το φόντο του κενού μας.

–Από σωστόν σε σωστόν, έφτασε να πνίγεται από νευρικό άσθμα τα απογεύματα την ώρα που βραδιάζει.

–Ό,τι πιο νέο απομένει μέσα μας είναι εκείνο που ονειρεύεται. Ή ακόμα ακριβέστερα, εκείνο που φαντάζεται...η ζωή παραμένει η πιο φαντασιόπληκτη ανατροπή και γι αυτό την φοβόμαστε!

–Οι αγνοί δεν νιώθουν πως έχουν δικαιώματα.

-...δεν ήξερε ποιον ακριβώς είχε ερωτευτεί...Εκείνον που θερμά αγκάλιαζε και υγρά φιλούσε ή εκείνον που διηγιόταν στην Έλλη;

–Κι αγάπη είναι να με αποξεχνώ. Να σ΄αγαπώ χωρίς να σε θέλω.

-Η συνήθεια είναι καμωμένη από επαναλήψεις και τίποτα πιο πολύ από την επανάληψη δεν σιχαίνεται η ζωντανή αλήθεια. Η ζωντανή ζωή καλέ μου πάει από καινούργιο σε καινούργιο. Ανακαινίζει κάθε λεπτό και το παλιό.

-...κανείς δεν υπήρξε πιο δικός μου από εσένα.

-Όταν είμαστε πολύ κουρασμένοι, είτε θυμώνουμε, είτε εγκαταλειπόμαστε.

–Για να αποδέχεσαι, είπα, έτσι φυσικά την ψυχή σου, θα πει πως μπορεί ακόμα κι εμένα να αποδεχτείς όπως είμαι.

–Ο ίσκιος σου έπεφτε επάνω μου δυνατός, είναι μεγάλη δύναμη να φανερώνεις έτσι την αδυναμία σου.

–Απ΄το παρθένο δάσος σου θα με κοιτάς, τρυφερός πάνθηρας.

-Πρώτη μου φορά γίνομαι η ηχώ κάποιου που κι αυτός είναι ταυτόχρονα η ηχώ μου.

–Από παρουσία γλυκιά θα μου γίνεις αγριεμένη απουσία.

-Είναι τόση η έλξη σου πάνω μου, που αν αφεθώ θα μπω στην τροχιά σου και θα χάσω την δική μου τροχιά.

-...μόνο χωρίς αγάπη σημαίνει χωρίζω.

-...λήγουν, γιατί ένα προσωπείο μας ερωτεύτηκε μια φαντασίωσή μας.

 

Αξιοσημείωτα απο το βιβλίο «Τηλεφωνήματα και ενοχές» της Μάρως Βαμβουνάκη

Πηγή: searchingthemeaningoflife