Συναντηθήκαμε στην γειτονιά του, σε ένα από τα αγαπημένα του σημεία στην πόλη, το 'GingerAle', στην Πλατεία Εξαρχείων. Τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα της πλατείας γράφουν για το Σύμφωνο Συμβίωσης, νέα ερωτήματα προστίθενται και μια καλή ευκαιρία να ακούσω απαντήσεις από ένα άτομο που μοιράζεται την ζωή του με τον σύντροφο του.

Αφορμή για την συνάντηση μας ήταν η έκδοση του νέου του βιβλίου, με τίτλο «Το Βιβλίο της Κατερίνας- εκδόσεις Πατάκη». «Η ιστορία μου αρχίζει από το τέλος- το δικό της και το δικό μου», έτσι ξεκινά το 'Το Βιβλίο της Κατερίνας ( της μητέρας του)', μιας γυναίκας που πάλεψε μια ζωή με την ψυχική αρρώστια, που αν και νικήθηκε, έζησε και μεγαλούργησε ταπεινά χάρη στην αγάπη», διαβάζω στο οπισθόφυλλο και αναμένω με αγωνία να ξεκινήσουμε την συζήτηση μας. Η συνέχεια βρίσκεται στην συνέντευξη που ακολουθεί. Απολαύστε την.

• Αν σου έλεγα να μου ορίσεις το τραύμα της εποχής που ζούμε, τι θα μου απαντούσες;

 «Είναι σαφώς οικονομικής φύσεως, τραύμα βιοπορισμού για πάρα πολλούς ανθρώπους, αλλά όχι μόνο με την έννοια της επιβίωσης αλλά και με το 'τι κάνουν στην ζωή τους'. Η κρίση τόνισε ένα αίσθημα μετέωρου που έχουν πάρα πολλοί συνάνθρωποι μας και ειδικά οι νέοι. Στην Ελλάδα έχει φτάσει πλέον να αμφισβητείται και εύλογα, το κατά πόσον αξίζει τον κόπο να πολεμάς εδώ ή να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Σαφώς η οικονομική δυσπραγία έβγαλε και κάποιες άλλες παθογένειες όπως η στροφή προς τον συντηρητισμό, αν και επωαζόταν εδώ και καιρό το αβγό του φιδιού ενώ βλέπουμε τώρα σε ένα ακροδεξιό σκηνικό τα διάφορα σιχάματα που έχουν μπει στην κυβέρνηση ως παρατρεχάμενοι του Σαμαρά, ουσιαστικά να είναι σαν προθάλαμος στο μπουρδέλο της Χρυσής Αυγής, η τσατσά δηλαδή που μαζεύει πελατεία από Χρυσαυγίτες».

• Μας καθοδηγούν δηλαδή τα άκρα; 

«Υπήρχαν ακραία στοιχεία, υπήρχε διάχυτος ρατσισμός, υπήρχε σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού μια βλακώδης πεποίθηση στην aprioriελληνική ανωτερότητα, οπότε απευθυνόμενοι στον ελάχιστο κοινό παρανομαστή κάποιοι απατεώνες προσπαθούν να πείσουν με κηρύγματα μίσους και εθνικιστικά παραληρήματα. Μπορεί η ζωή σου να είναι άθλια αλλά έχεις την δυνατότητα να ασπαστείς αυτή την προγονική σου ανωτερότητα στον εκάστοστε εχθρό, που τώρα είναι το Μνημόνιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελπίζω όλη αυτή την κατήφεια και την εθνική κατάθλιψη, όπως συμβαίνει και στην ψυχιατρική όπου η κατάθλιψη είναι μια διαδικασία ίασης, να λειτουργήσει και ιαματικά σε κάποια κομμάτια της κοινωνίας». 

• Έχεις δηλώσει «Δεν έχω το κουράγιο να είμαι απαισιόδοξος», γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν αντίθετα σε μια περίοδο γενικευμένης εθνικής κατάθλιψης;

«Πολλοί άνθρωποι ίσως αντιμετωπίζουν πολύ σημαντικότερα προβλήματα επιβίωσης από τα δικά μου, μην φανταστείς ότι ζω μια χαρισάμενη ζωή, αλλά μπορώ να βγάζω τα προς το ζην. Υπάρχουν άνθρωποι που ούτε αυτό το στοιχειώδες μπορούν να κάνουν και έχουν αναγκαστεί να δανειστούν, να καταχρεωθούν ή να μετακομίζουν στο πατρικό τους. Έτσι ζουν μια δριμεία και δύσκολη καθημερινότητα από την δική μου, την οποία καθιστά μονίμως ευτυχή η συμβίωση μου με το Τάσο, τον φίλο μου. Αν μέσα σε όλες αυτές τις παραμέτρους προσθέσεις και την μοναξιά, δηλαδή, πόσο μπορείς να επενδύσεις στην ανοικοδόμηση μιας σχέσης, την στιγμή που όλα γύρω σου είναι σμπαράλια και όταν η ίδια σου η ζωή είναι κομματιασμένη. Οπότε ναι, πολλοί άνθρωποι είναι απαισιόδοξοι γιατί αντιμετωπίζουν μια πιο σκοτεινή καθημερινότητα από την δική μου. Ωστόσο εγώ διατηρώ και μια παιδαριώδη ροπή προς την αισιοδοξία. Πολλά πράγματα στην ζωή μου φάνταζαν κατά καιρούς, όπως με την μητέρα μου, την κατάθλιψη μου, ως ανυπέρβλητα εμπόδια, ως 'Άδης', αλλά όπως τότε έλεγα θα περάσουν, έτσι και τώρα, η άβυσσος στην οποία σερνόμαστε οι περισσότεροι Έλληνες, κάποια στιγμή θα μας οδηγήσει στο φως ». 

• Γιατί θεωρείς τα Εξάρχεια την πιο όμορφη περιοχή της Αθήνας και ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο;

«Βρισκόμαστε σε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία (GingerAle, Πλ. Εξαρχείων). Κοίταξε, αφενός τα Εξάρχεια διατηρούν στοιχεία παλιάς γειτονιάς, με τον μανάβη τους, τον μπαρμπέρη, τους ανθρώπους τους που όταν ζεις κάμποσα χρόνια τους γνωρίζεις όλους. Αφετέρου έχουμε αυτή την υπέροχη πλατεία, που τώρα που είναι και βράδυ με τα δεντράκια της είναι κουκλί και για μένα είναι η ωραιότερη πλατεία της Αθήνας, με την άποψη ότι νιώθεις ευπρόσδεκτος όποιος και να είσαι. Τις Παρασκευές, τα Σάββατα και τις Κυριακές για παράδειγμα που μαζεύεται λεφούσι στα Εξάρχεια, ο μετανάστης που πιθανώς ακόμα και στην γειτονία του να φοβάται πλέον με την Χρυσή Αυγή ή τους διάφορους παράφρονες, να βγει, να πιει μια μπύρα ή το ποτό του, στην Πλ. Εξαρχείων ξέρει ότι κανείς δεν θα του την πέσει. Για μένα είναι πολύ σημαντικό, ότι ακόμα και ο πιτσιρικάς που θέλει να την πιεί, είτε κάποιος που θέλει να βάλει μουσική και να χορέψει, υπάρχει ένα κλίμα μεγάλης ανοχής και τρομερή ζωντάνια. Απολαμβάνω και την βαβούρα και την πολυκοσμία τους, το ότι ποτέ δεν κοιμούνται. Καλλιδρομίου, Λόφος Στρέφη, Θεμιστοκλέους που την λατρεύω είναι μια ωραία περιοχή και οικιστικά, μεροληπτώ μοιραία γιατί είμαι Εξαρχειώτης τόσα χρόνια και καλώς ή κακώς την αγαπάω την γειτονιά μου, την αισθάνομαι πιο πατρίδα μου ακόμα και από την Καλαμαριά ή το Καραμπουρνάκι, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα».

"Υπάρχουν δυστυχώς πάντοτε σκατένιοι άνθρωποι που θα θελήσουν να σου στερήσουν την ελευθερία σου και να σε ταπεινώσουν για αυτό που είσαι"

• Πρόσφατα στην Ιταλία παρακολουθήσαμε νέους ανθρώπους να αυτοκτονούν επειδή δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον κοινωνικό ρατσισμό, λόγω της ομοφυλοφιλία τους. Πως αντιδράσατε με τον σύντροφο σου όταν ακούσατε αυτές τις ειδήσεις;

«Κάθε φαινόμενο βίας, γιατί κακά τα ψέματα η αυτοκτονία ενός νέου ομοφυλόφιλου που δεν αντέχει άλλο το bullying του σχολείου ή της κοινωνίας είναι μια μορφή βίας και ανελευθερίας με θλίβει βαθύτατα. Νιώθω την αγωνία όλων αυτών των ανθρώπων, αλλά ειλικρινά το μόνο που έχω να πω είναι ότι ευτυχώς ζούμε σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Υπάρχουν δυστυχώς πάντοτε σκατένιοι άνθρωποι που θα θελήσουν να σου στερήσουν την ελευθερία σου και να σε ταπεινώσουν για αυτό που είσαι, υπάρχουν καθεστώτα και χώρες που οι ομοφυλόφιλοι εξακολουθούν να παρουσιάζονται ως μιάσματα και να ζουν σε μόνιμο τρόμο, αλλά πλέον είναι ορατοί οι ομοφυλόφιλοι και οι διεκδικήσεις τους. Είναι μια ελευθερία που για να δανειστώ τον τίτλο μιας ωραίας ταινίας 'είναι μια ελευθερία που κατακτάται με γροθιά'. Δηλαδή κάθε ομοφυλόφιλος πρέπει να ορθώσει το ανάστημα του, να καταπιεί και να ξεπεράσει τους φόβους του. Να προσπαθήσει όσο και να είναι δύσκολο στην εποχής μας η οικονομική ανεξαρτησία, να αποδείξει τουλάχιστον σε πρώτη φάση στους γονείς του, ότι μπορείς να είσαι ένα λειτουργικό μέλος της κοινωνίας και να εξηγήσεις το κυνήγι της ευτυχίας, καθώς και ότι δεν ζούμε στην δεκαετία του '50 ή του '80. Πρέπει να γίνουν πολλά βήματα και να εφαρμοστεί αυτή η πολυπόθητη ισονομία να εφαρμοστεί σε επίπεδο νομοθεσίας, δεν είναι δυνατόν, το κράτος να έχει τις ίδιες απαιτήσεις στην φορολόγηση μου, στις ασφαλιστικές εισφορές και μετά από μια δεκαετή συμβίωση να μην αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα σε μένα και τον σύντροφο μου. Στο πολύ απλό παράδειγμα το ότι ο σύντροφος μου είναι ένας από τους απολυμένους και άνεργους και η ασφάλιση μου δεν τον καλύπτει ή το ότι πεθαίνει ένας από τους δυο και εμφανίζεται το σκατόσωγο από το πουθενά και σηκώνει και τα πόμολα. Για αυτό το λόγο είχα κάνει και διαθήκη πριν χρόνια, ώστε τουλάχιστον τα πνευματικά δικαιώματα που απορρέουν από το έργο μου να είναι του Τάσου και μόνο του Τάσου. Βέβαια τι να πεις για τα κηρύγματα μίσους ενός σιχαμένου παπά, που το πιο εξευτελιστικό είναι ότι πληρώνεται από το κράτος για να ξερνάει τις αηδίες του».

• Έχει πει ο Όσκαρ Ουάϊλντ ότι «τα παιδιά στην αρχή αγαπούν τους γονείς τους, μεγαλώνοντας τους κρίνουν, κάποτε τους συγχωρούν». Οι παθογένειες της ελληνικής οικογένειας, ποια διαδρομή ακολουθούν;

«Εγώ με την αρρώστια της μάνας μου ήρθα πιο κοντά της αλλά πολλές φορές με εξόργιζε, με κούραζε και με έφερνε στα όρια μου. Από την μια με είχε καταπιεί και από την άλλη με τον πατέρα μου απέκτησα καλύτερη σχέση μετά τον θάνατο της μάνας μου. Είχα αρκετά προβλήματα με τους γονείς μου και πολλά παράπονα, αλλά με την ψυχανάλυση που έκανα χρόνια, άργησα πολύ να ξεκινήσω, έφτασα στο σημείο να αντιμετωπίζω τους γονείς μου με πολύ κατανόηση και αγάπη, γιατί ήταν δύο άνθρωποι πολύ μικρότεροι όταν με γέννησαν, άρα τόσα ήξεραν, τόσα έκαναν. Δεν υπάρχει πρόβα τζενεράλε για να γίνεις κάποιος γονιός, οπότε είναι σημαντικό, αφού δεν μιλάμε για τερατώδη σφάλματα και εξόφθαλμη κακοποίηση, να συγχωρέσεις τον γονιό σου. Σε πολλά πράγματα δεν ήμουν και εγώ ο ιδανικός γιός, ξεκίνησα την ιατρική, την παράτησα, είμαι ομοφυλόφιλος, το λέω γιατί οι δικοί μου έχουν μεγαλώσει στην δεκαετία του 1950, άρα το πρώτο που τους ερχόταν στο μυαλό, ήταν ο Ταχτσής..».

• Στο τελευταίο σου βιβλίο μιλάς για την αυτοκτονία της μητέρας σου από μανιοκατάθλιψη. Τι κερδίζει κάποιος με την αυτοκτονία και τι έχει χάσει αν συνέχιζε να ζει;

«Κοίταξε, για μένα η αυτοκτονία είναι το τελευταίο στάδιο μιας θανατηφόρου νόσου, ότι ο αυτόχειρας κερδίζει την ησυχία του, την γαλήνη του από την καθημερινή τυραννία και απόγνωση, την ανείπωτη απόγνωση μιας ψυχικής νόσου που δεν δείχνει σημάδια βελτίωσης. Στην περίπτωση της μητέρας μου, μια γυναίκα με διπολική διαταραχή και χρόνια κατάχρηση στο αλκοόλ και τα ψυχοφάρμακα, με συχνές απόπειρες, νοσηλείες και του Χριστού τα Πάθη, που μαζί της περνούσαμε και εγώ και ο πατέρας μου. Άρα έβλεπε μπροστά της ότι από την πολύ κατάχρηση των ψυχοφαρμάκων θα έχανε κομμάτια του εαυτού της και οριστικά την επαφή της με την πραγματικότητα, κάτι που δεν ήθελε να τις συμβεί. Δεν ήθελε άλλο να μου είναι βάρος, πιστεύω ότι το έκανε και για μένα, γιατί τον τελευταίο χρόνο είχε κάνει άλλες 4 απόπειρες, ήταν πολύ χάλια και για μένα ήταν μια μεγάλη δοκιμασία. Βρήκε την λύτρωση που ήθελε, δεν κάνεις τόσες απόπειρες για να τραβήξεις την προσοχή, πραγματικά δεν αντέχεις άλλο. Δύσκολο να το χωνέψεις, μου πήρε πάρα πολλά χρόνια».

• Έχει γράψει η συγγραφέας και καθηγήτρια Ψυχολογίας, Φωτεινή Τσαλίκογλου, ότι «ζούμε μέρες απώλειας. Τιμάς την απώλεια όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να σκεφτεί τι ήταν για σένα αυτός που έχασες. Αν δεν αξιοποιήσεις την απώλεια, τότε χανόμαστε και εμείς και τελικά γινόμαστε εμείς οι ίδιοι απώλεια».

«Ο αυτόχειρας μοιραία σκορπάει γύρω του ενοχή στο τι θα μπορούσα να κάνω, το πώς θα μπορούσα να το αποτρέψω. Στην πραγματικότητα όπως δεν μπορείς να αποτρέψεις ένα θάνατο από καρκίνο με τον ίδιο τρόπο δεν μπορείς να αποτρέψεις και την αυτοκτονία. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι το κρύβουν, βλέπεις στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια όταν παρουσιάζεται μια αυτοκτονία, με χυδαίο τρόπο, λένε 'ο άνθρωπος αυτός δεν είχε να ζήσει και αυτοκτόνησε'. Αν ήταν έτσι, οι παππούδες μας, οι γονείς μας που έφυγαν μετανάστες ή στον πόλεμο του 1941, όσοι ήταν οι θάνατοι τόσες θα ήταν και οι αυτοκτονίες. Ο άνθρωπος δεν οδηγείται στην αυτοκτονία από τις συνθήκες διαβίωσης τους που είναι απελπιστικές, απλώς είναι η τελευταία κλωτσιά. Πίσω από κάθε αυτοκτονία υπάρχει μια σοβαρή νόσος, που μπορεί να μην έχει διαγνωστεί ενώ πολλοί δεν το αποδέχονται για τον εαυτό τους, απλά υποφέρουν και δίνουν ένα τέλος στα βάσανα τους».

• Είναι καλύτερο να θυμάσαι ή να ξεχνάς;

«Η μνήμη μας από μόνη της είναι πολύ επιλεκτική. Με τα χρόνια καταλήγουμε να θυμόμαστε τα πράγματα που μας κάνουν περισσότερο ευτυχισμένους ή λιγότερο δυστυχισμένους. Στρογγυλεύει τις καταστάσεις η μνήμη».

• Πρέπει να νιώσεις δηλαδή από σκοτάδι για να αγαπήσεις το φως;

«Δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη. Η δική μου μνήμη έχει την τάση μετά από κάποια χρόνια να κάνει ένα επιλεκτικό μοντάζ, να παραχαράσσει το υλικό της μνήμης και να το εξωραΐζει».

• Είναι η μεγαλύτερη ευτυχία στην ζωή η πεποίθηση ότι μας αγαπούν;

«Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο ορισμό της ευτυχίας από το νιώθεις ότι σε αγαπούν πολύ, κάθε μέρα με κάθε τρόπο, όπως και αν είσαι ή ότι και αν είσαι, αυτό είναι που με κάνει να λαχταράω και την αγάπη του παιδιού προς τον γονιό. Θέλω να ελπίζω ότι προσθέτω μια ευτυχία στην ζωή του πατέρα μου, την οποία θέλω να την ζήσω και εγώ ως γονιός, έχω φτάσει και σε ηλικία γονιού».

• Στην εποχή των socialmedia ο ρομαντισμός έχει εκλείψει. Άρα και λέξεις όπως η αγάπη δεν έχουν χάσει την πραγματική τους διάσταση;

«Αντιθέτως για πολλούς ανθρώπους όπως εγώ που εκ φύσεως είναι μονήρης..ξέρεις δεν είχα ποτέ ευκολία στις σχέσεις με τους ανθρώπους. Πάντα είχα ένα δισταγμό και ένα φόβο για το αν αυτό που είμαι θα το αποδεχτούν ή θα το απορρίψουν, είμαι τρομερά ανασφαλής. Το μοίρασμα λοιπόν που μπορεί πολλοί να έχουν στα socialmedia, ότι ανήκουν σε μια ευρύτερη ομάδα, οι οποίοι μπορεί να γνωρίζονται μόνο από το facebookαλλά θα μοιραστούν περιστατικά της καθημερινότητας του, χαρές ή λύπες, μια ανάμνηση, μια φωτογραφία, ένα αγαπημένο τραγούδι, αυτή η κοινοκτημοσύνη του αισθήματος, είναι πάρα πολύ ωραία. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στο facebook με τους οποίους έχουμε γίνει αδελφικοί φίλοι, έχω λάβει τόση αγάπη που πραγματικά εκεί που μιλούσα με το τοίχο ευρισκόμενος σε μια οθόνη καθηλωμένος, τώρα είναι το αγαπημένο μου χαζολόγημα».

• Η συγγραφή είναι μια ψυχανάλυση, ένα άδειασμα ψυχής;

«Δεν την αντικαθιστά όμως και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Δεν φτάνει η τέχνη για να μας κάνει καλά, χρειάζεται και ο γιατρός.. Δηλαδή η πεποίθηση ότι η ψυχανάλυση σου ρουφάει τα λεφτά, αυτά είναι μαλακίες, εμένα με έχει κάνει και καλύτερο συγγραφέα η ψυχανάλυση».

• Έχει πει ο Νίτσε ότι «η ζωή χωρίς την μουσική θα ήταν ένα λάθος». Τι είναι η μουσική για σένα;

«Τεράστιο λάθος θα ήταν.... Η μουσική είναι η τέχνη των τεχνών, ότι κοντινότερο έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος κοντά στο θείο, έστω και αν το θείο είναι δική του επινόηση. Μια ανερμήνευτη μαγική τέχνη αθάνατη, άχρονη.. Το ότι μια σονάτα του Μπαρόκ μπορεί σήμερα, 300 χρόνια μετά, να σου σηκώνει την τρίχα, ότι μπορεί να σε κάνει κομμάτια..Είναι ένα από τα πιο υπέροχα πράγματα που δημιούργησε ο άνθρωπος και χαίρομαι που έζησα γιατί γνώρισα την μουσική».

• «Ένα βιβλίο είναι μια ιστορία για το μυαλό και το τραγούδι είναι μια ιστορία για την ψυχή», ποια από τις δύο ιστορίες θα επέλεγες;

«Προσπαθώ να κάνω μια πρόσμειξη, μια ανάμειξη, ένα κράμα, γιατί είμαι κατά φαντασίαν μουσικός, είμαι αυτοδίδακτος πιανίστας, επειδή η μουσική είναι τεράστιο και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, προσπαθώ και ο γραπτός μου λόγος να έχει μουσικά στοιχεία σύνθεσης, δηλαδή αυτός που το διαβάζει να κυλάει ως εικόνα και ήχος με την αβίαστη ομορφιά της μουσικής».

• Ο Τζέις Τζόυς έχει πει 'τα λάθη είναι οι πύλες της ανακάλυψης'. Είμαστε δημιουργήματα των λαθών μας;

«Ναι, αν έχουμε όμως λίγο την διάθεση να διδαχθούμε και να μην επαναλάβουμε αυτά που έχουν καταστήσει εμάς ή τους άλλους πολύ δυστυχείς, όχι με την έννοια ότι ανακαλύπτουμε τον κόσμο μέσα από τα λάθη, άρα ας κάνουμε περισσότερα».

• Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να φτιάχνουν ένα ψέμα για να σωθούν από την αλήθεια που δεν αντέχουν;

«Το να ανακοινώνεις και να βροντοφωνάζεις την αλήθεια δεν είναι πάντοτε η καλύτερη τακτική. Δεν είναι προορισμός του ανθρώπου να γίνει ένα μεγάφωνο της αλήθειας. Το να ζεις βέβαια και μέσα από ζωτικά ψεύδη είναι λίγο θλιβερό αλλά ποιος δεν έχει ζωτικά ψεύδη που τον ανακουφίζουν;»

• Ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσεις ποτέ και γιατί;

«Διχάζομαι... Έχω ζήσει τόσες ευτυχισμένες στιγμές στην Αντίπαρο και στο Παρίσι, στην Θεσσαλονίκη, στην Νέα Υόρκη, στην Φλωρεντία και στην Κρήτη που πραγματικά δεν μπορώ να διαλέξω..Τα ταξίδια ειδικά τα τελευταία χρόνια που τα μοιράζομαι με τον αφέντη της καρδιάς μου είναι σαν περίοδοι φόρτισης των ψυχικών μου δεξαμενών».

• Μια αξέχαστη ανάμνηση από ένα βράδυ χαμένος στην μαγεία της Αθήνας..

«Ένα βράδυ πριν πολλά χρόνια με την κουμπάρα, κολλητή μου και μαμά των βαφτιστήρων μας, που είχαμε βγει να τα πιούμε στο Θησείο, με την Ακρόπολη φωταγωγημένη απέναντι, πανέμορφη. Στην συνέχεια κατηφορίσαμε την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Στύλες Ολυμπίου Διός, μετά όλη την Πανεπιστημίου.. ήτανε εκείνο το βράδυ απίστευτο. Θυμάμαι τότε παρά το μεθύσι μου είχα πει 'θεέ μου, θέλω να ζήσω σε αυτή την όμορφη πόλη'. Ήταν ένα ταξίδι στην πόλη και η στιγμή που αποφάσισα ότι θα κάνω την Αθήνα δεύτερη πατρίδα μου».

• «Ότι αξίζει το έχουμε δίπλα μας, ότι έδειξε την αξία του το έχουμε πίσω μας και ότι αξίζουμε πραγματικά είναι μπροστά μας..», τι πιστεύεις;

«Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που αξίζουμε θα το απολαύσουμε, θα το λάβουμε και θα το χορτάσουμε..μακάρι».

• Στο θεό πιστεύεις;

Όχι, αλλά αφήνω πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο να προστρέξω σε αυτόν κάποια στιγμή στην ανάγκη μου, έστω και αν είναι μαγική σκέψη, το 'βοήθα παναγιά'. Από την άλλη έχω μεγάλο έρωτα για την τέχνη που έχει εμπνευστεί από τον Θεό, είτε για την θρησκευτική μουσική είτε την Αναγέννηση, είτε για μια λειτουργία του Σούμπερτ, ο οποίος δεν πίστευε ιδιαίτερα στο Θεό ή όπως ο Μπαχ ως υπάλληλος του Αγίου Θωμά. Θυμάμαι την φοβερή ατάκα του καταπληκτικού Μπέρναρντ Ράσελ στην ερώτηση 'τι θα κάνατε αν όντας άθεος πεθαίνατε και συναντούσατε τον Θεό;', αυτός απάντησε 'ότι δεν μας δώσατε αρκετές αποδείξεις'. Θέλω λοιπόν και εγώ για να πιστέψω περισσότερες αποδείξεις».

• 'Τίποτα δεν είναι δικό μας, τα πάντα τα έχουμε κληρονομήσει από το μέλλον', πως φαντάζεσαι το μέλλον και ποιοι πιστεύεις ότι θα είναι οι πρωταγωνιστές του;

«Θα έχει πολύ περισσότερες γαμάτες εφαρμογές της τεχνολογίας που θα μας διευκολύνουν την ζωή, θα έχουμε καλύτερα φάρμακα, περισσότερες προσωπικές ελευθερίες και δυνατότητες να προσεγγίσουμε και να κατακτήσουμε την ευτυχία. Πιστεύω με αυτή την αφελή μου αισιοδοξία ότι μας περιμένει ένα καλύτερο μέλλον».

Συνέντευξη στον Γιάννη Πανταζόπουλο

Πηγή: newsaction.gr