Αυτοί που σκέφτηκαν τη συγκεκριμένη λύση, όμως, δε φαντάστηκαν ότι θα απέληγε στο αντίθετο αποτέλεσμα: Κάποιοι, αντί να περιμένουν μια στο τόσο να βρουν ένα κακό φιδάκι και να το εξαργυρώσουν με κάποιες ρουπίες, σκέφτηκαν να φτιάξουν απ’ αυτή την υπόθεση μια μόνιμη μπίζνα. Άρχισαν, λοιπόν, να εκτρέφουν κόμπρες.

Μόλις το πήραν πρέφα οι Βρετανοί, είπαν, ‘τέρμα τα δίφραγκα’ και σταμάτησαν να δίνουν αμοιβή. Τότε, οι επίδοξοι εκτροφείς, ξαμόλησαν τις πλέον άχρηστες κόμπρες τους και το αποτέλεσμα ήταν, οι κόμπρες στο Δελχί να αυξηθούν αντί να μειωθούν. 

Αυτό το πάθημα των Βρετανών μας κληροδότησε τον όρο «Cobra Effect», ο οποίος χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια λύση που δεν είναι καθόλου λύση, μια και οδηγεί τελικώς στο αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που όφειλε.

Παρόμοια κατάσταση με τις κόμπρες του Δελχί παρουσιάστηκε στο Ανόι, όταν το Βιετνάμ ήταν ακόμη αποικία των Γάλλων. Οι Γάλλοι επικήρυξαν τα ποντίκια αλλά δεν ζητούσαν το ποντίκι ολόκληρο παρά μόνο την ουρά του ως τεκμήριο. Τι έκαναν οι ποντικοκυνηγοί; Τσάκωναν το ποντίκι, του έκοβαν την ουρά και το ξανάφηναν στον υπόνομο να κάνει κι άλλους απογόνους. 

Κάποιοι λένε ότι η ιστορία με τις κόμπρες του Δελχί μπορεί να είναι και μύθος. Η ιστορία, όμως των ποντικών του Ανόι είναι σίγουρα αληθινή. Λένε, λοιπόν, ότι – για καλό και για κακό – ο όρος «The Cobra Effect» καλό θα ήταν να γίνει «The Rat Effect».

Για την ιστορία, τα ποντίκια ήταν επικηρυγμένα κάποτε και σ’ εμάς και οι αρχές ζητούσαν μόνο την ουρά ως τεκμήριο.

Κάποιος παππούς που δε θυμάμαι πια ποιος ήταν, μου είχε πει ότι, πιτσιρικάς, αυτός κι οι φίλοι του, αντί να παιδεύονται να κυνηγάνε ποντίκια, έπαιρναν τις ρίζες από τα κοκκινογούλια, τις καθάριζαν από τα μικρά ριζάκια, τις έβραζαν λιγάκι αν δεν κάνω λάθος, για να γίνουν πιο εύκαμπτες και τις πήγαιναν στον κυρ-Χωροφύλακα, ο οποίος, τουλάχιστον μέχρι να γίνει γνωστή η απάτη, τους έδινε χωρίς αντίρρηση το χαρτζηλικάκι τους.

*******

Ευχαριστούμε την φίλη  Limao Qian