***

πέφτ' η δροσούλα σταλακτή σαν το μαργαριτάρι
κ' η πασχαλιά μοσχοβολά της λεϊμονιάς ζευγάρι·
μεσ' απ' τα φυλλοκάρδια των τα λούλουδ' ανασαίνουν
και η μυρωδιαίς των και νεκρούς ακόμη ανασταίνουν.

Χαρά 'ςτον που μπορεί να ζη μέσ' 'ςτους ανθούς τ' απρίλη

κ' έχει αγάπη 'ςτην καρδιά κ' έχει φιλιά 'ςτα χείλη·
χαρά 'ς εκείνον που μπορεί 'ς ανθοστρωμένα μέρη
τη λατρευτή αγάπη του κρατώντας απ' το χέρι
να ξενυκτά 'ςτον έρωτα, 'ςτα χάδια, 'ςτα φιλιά ...

Μιλεί σε γλώσσ' αγνώριστη εδ΄ψ η σιγαλιά
και απαντά 'ςτα λόγια της τής νύκτας τ' αηδονάκι,
ταις ασημένιαις του ματιαίς σκορπά το φεγγαράκι,
τρέμουν τα δροσοστόλιστα της ροδοδάφνης φύλλα
ωσάν να νοιώθουνε κι' αυτά κρυφή ανατριχίλα
'ςτης νύκτας τα φιλήματα πούνε δροσιά γεμάτα·
τ' αγέρι χύνει ολόγυρα και μυρωδιαίς και νειάτα,

τ' απρίλη το τριαντάφυλλο αταίριαστο 'ςτο χρώμα
θαρρείς κ' εκείνο σου μιλεί όμοιο με κόρης στόμα
...
Σαν ρόδο απριλιάτικο ανοίγετ' η καρδιά μου
και χύνει χίλιαις μυρωδιαίς, τα χίλια αισθήματά μου.
Το ρόδο αυτό που για καρδιά τα στήθη μου στολίζει

για μιά μικρούλα μοναχά ολόδροσο ανθίζει
για μιά μικρούλα μοναχά σκορπά τη μυρωδιά.

Τόση αγάπη δεν χωρεί 'ς άλλη καμμιά καρδιά !
αρχίζει από τα στήθη μου και φθάνει 'ςτα ουράνια ...
Κ' εκείνη που αγάπησα θάχη την 'περηφάνεια
ότι ς'τον κόσμο σαν αυτή δεν αγαπήθη κι' άλλη·
το νοιώθει πως 'ςτα δροσερά κι'αγγελικά της κάλλη
μια τέτοια αγάπη 'ταίριαζε, ατέλειωτη, μεγάλη.
Τ' αστέρια 'μπρός 'ςτα μάτια της από 'ντροπή των σβύουνται

και η ματιαίς μας σμίγουνε κι' αχόρταγα φιλιούνται,
και η καρδιά της 'ντροπαλή τον έρωτα σκορπά ...

Δεν θέλω περισσότερο να μ' αγαπά,
έχει καρδούλα τρυφερή, ολόδροσ' η μικρή μου
κ' αν βάλη αγάπη πειό θερμή όμοια με τη 'δική μου
θα μαραθή σαν λούλουδο - όχι, δεν την αφίνω
ναι καίφετ' όπως καίγομαι, να σβύνη όπως σβύνω.

Είν' η καρδιά μου δυνατή κι' αλλοιώτικα πλασμένη
κι' αντί για αίμα, πύρινο ποτάμι την διαβαίνει·
κα;ι χίλια χρόνια εδώ 'ςτη γη τέτοια καρδιά κι' αν ζήση

δεν την αρκούν όσω 'μπορεί και θέλει ν' αγαπήση,
γιαυτό θαρρώ αθάνατη θα ζη παντοτεινά ...

Μα τέτοια νύκτα τι όνειρα κ' επιθυμίαις γεννά !
κάνει φτερά η μυρωδιά η δροσοστολισμένη
κι' από τα λούλουδα πετά και γύρω μου διαβαίνει,
και είνε τόσω ζωντανή που λες πως θα 'μιλήση ...
Γυρεύει κάποιαν εύμορφη να την γλυκοφιλήση,
ζητά για κρίνο, κάτασπρο και απαλό χεράκι,
και χείλη για τριαντάφυλλο να πλανεθή 'λιγάκι
γιατί έφυγε από λούλουδο και λούλουδο γυρεύει·
χαρά 'ς αυτήν την εύμορφη όπου την αγναντεύει
κι' απλώνεται η μάγισσα και την μοσχοφιλεί !

Έλα μικρούλα μου γλυκειά, μικρούλα μου καλή,
τάστρα 'ψηλά 'ςτον ουρανό αμέτρηταις χιλιάδες
τρεμουλιαστά θα φέγγουνε του γάμου μας λαμπάδες·

ή άσπραις τριανταφυλλιαίς 'ςτα ρόδα φορτωμέναις,
η πασχαλιάις κι' η λεμονιαίς η μοσχομυρωμέναις,

όσα λουλούδι' ανθίσανε και όσα θα ν' ανθίσουν
λαχταριστά προσμένουνε να σε μοσχομυρίσουν,
και η βανίλια ολόδροση σε καρτερεί κι' αυτή.

Είναι μικρή η καλύβα μας, μικρή μα ζηλευτή·
τριγύρω της καμαρωτό αγιόκλημ' ανεβαίνει,
κ' η ακακία, η χλωμή τ' απρίλη ερωμένη
έξω 'ςτη θύρα φουντωτά κλωνάρια θε ν' απλώση
μην τύχ' η νύκτα η άγρυπνη και τη χαρά μας νοιώση

κ' έλθ' η ζηλιάρα μυστικά κι' αρπάξη τα φιλιά μας ...
Έλα, μικρούλα μου γλυκειά ... τα τόσα όνειρατά μας
όσα η αγάπη έστειλε και όσα θα να στείλη
σαν μυρωδιαίς να σκορπιστούν 'ςτη νύχτα του Απρίλη.

 Χειμωνανθοί /Ιωάννου Πολέμη.Αθήναι :Σιδέρης,[χ.χ].