Κατέλυα τις νύχτες σέ διαττόντων αχυρώνες
ή σε φτηνιάρικα, αν έβρισκα, μοτέλ του αχανούς.

Φωνή δεν είχα.

Όλη τη συνεννόηση με τους ξενοδόχους
και τους ερημίτες του διαστήματος
την έκανε απταίστως η σιωπή μου.

Ένα πρωί ξυπνώντας, έλειπε από τη θήκη της.
Τήν έχασα.

Άμα χάνεις κάτι
γίνεσαι μέλος κάποιας υποταγής.

Μίλα, διέταξε ή φύση. Μόνον πρόσεξε.
Ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εις βάρος σου.

Κι ακούστηκα νά λέω:
σου πάει στο πλάι η χωρίστρα.

Πάρε εσύ το μέρος με τα λιγότερα μαλλιά
ήρθε μιά αγριάνθρωπη απόκριση.

Άμα χάνεις κάτι
γίνεσαι μέλος τακτικό υποταγής.

Έσκυψα να πάρω τα λιγότερα.

Κι όπως δεν έβλεπε καλά την άνιση διανομή
σκόνταψε, έχασε την ισορροπία της
η ουδετερότητά μου κι έπεσα
εντός γυναίκας νεοσκαμμένης.

Έμεινα έκεΐ.

Για νά χωρέσω διπλώθηκα
περίπου ήμικύκλιο
σαν τις παλιές μωρουδίστικες κούνιες.

Οΰτε που διανοήθηκα να βγω
έτσι πού φρουρούσαν τό στόμιο πολυάριθμα
κύτταρα ζουλού καί ηχουσαν γεννητικά ταμ ταμ.

Άκους έκεΐ νά τά φωνάζουν μπαμπά τά παιδιά μου.

«Η χωρίστρα των φύλων» Κική Δημουλά