Απασφαλισμένες δεξιόστροφες φιλελεφτερούδες αφήνουν στην άκρη τα προσχήματα και τον Χάγιεκ και ορκίζονται πίστη στον Μακιαβέλι, στον Σαμαρά (του Μπαλτάκου; Του Μπαλτάκου!) και στην τσέπη τους.
Το ΠΑΣΟΚ που μας έπρηζε τόσον καιρό με τη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα θέλει να κυβερνήσει μαζί του. Για να τον φέρνει "στον ίσιο δρόμο", όπως *έφερε* καλή ώρα τον Σαμαρά (χαχα). Ο ΣΥΡΙΖΑ βελτιώνεται αλλά ένα linguaphone το χρειάζονται για να συνενοηθούν κατ αρχήν μεταξύ τους.
Οι προσωρινά κρατούμενοι νταήδες νταβατζήδες ζουν για τη στιγμή που θα τρίψουν στα μούτρα της δημοκρατίας την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Το ΠΟΤΑΜΙ μας φυλάει εκλπήξεις για τις 26. 25 ψηφίζουμε, 26 μαθαίνουμε τι ψηφίσαμε σύμφωνα με τον τουιτερά του, που δεν την παλεύει στη βραδινή βάρδια. Οι μικρότεροι δίνουν τον αγωνα τους να σταθεροποιήσουν τα ποσοστά τους ή να πιάσουν το μέτρο και να μην συνθλιβούν μέσα στην πόλωση του βασικού επαναλαμβανόμενου κουραστικά μοτίβου της τρομολαγνείας από τη μία και της αοριστολογίας από την άλλη.
Για την ταμπακιέρα, τσιμουδιά εν πολλοίς.
Για τα πατημένα κάτω δικαιώματα των εργαζομένων και τις υπερεξουσίες των εργοδοτών.
Για τους πλειστηριασμούς (με δεσμευση μη επιδεχόμενης μα και μου) στις απροστάτευτες πρώτες κατοικίες (εκτός από Βορίδη-Γεωργιάδη που έχουν ταχθεί υπερ των πλειστηριασμών αυτών).
Για την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστηματος με τους πενηντάρηδες συνταξιούχους και τα χαμένα στον τζόγο αποθεματικά. Για τα δημόσια νοσοκομεία που η λειτουργία τους επαφίεται στον πατριωτισμό του προσωπικού τους.
Για τα δημόσια σχολεία που μέχρι και σημερα (Ιανουάριος) έχουν έλλειψη προσωπικού.
Για την αδυναμία του μέσου νοικοκυριού με τους μέσους μισθούς (σπανίως δύο, πλέον) να αντεπεξέλθει στα έξοδά του (φόρους, λογαριασμούς, λοιπα έξοδα).
Για την παταγώδη αποτυχία των προβλέψεων ότι η μείωση της αγοραστικής ικανότητας του καταναλωτικού κοινού θα οδηγήσει σε εσωτερική υποτίμηση.
Για τις ποινικές διώξεις των οφειλετών του δημοσίου, ακόμα και αυτων που βρίσκονται χωρίς υπαιτιότητα σε βεβαιη οικονομική αδυναμία και την παράλληλη προκλητική ασυλία των υπερδανεισμένωΝ κομμάτων ή των μεγαλο-οφειλετών του δημοσίου (βλ μέγαρο μουσικής).
Για τον ελεύθερο επαγγελματία που φορολογείται και το πρώτο ευρώ των εισοδημάτων του και κολυμπάει μέσα σε ένα χάος ανεξάντλητων οικονομικών υποχρεώσεων.
Για κάποιο σχέδιο προσέλκυσης επενδυτών και κεφαλαίων που δε θα συνεπάγεται αυτόματα ξεπούλημα, δωράκι σε ημέτερο ή συμφωνημένη αρπαχτή.
Για κάποιο αλλο σχέδιο μείωσης της ανεργίας χωρίς προσλήψεις στο δημόσιο.
Για πρακτικά θέματα βελτίωσης της καθημερινότητας του πολίτη, δηλαδή, αντί για ακατάσχετη φλυαρία βασισμένη στην κρυφή πεποίθηση ότι ο Έλληνας διαθέτει ακόμα μαυρο "λίπος" για να κάψει.
Πραγματικά, είναι τρομερά παράξενες οι εκλογές αυτές.
Ένα διαρκές βούισμα για πολιτική και διακυβεύματα σε επίπεδο και καλά μεγάλης εικόνας -τόσο μεγάλης που κανείς δεν την έχει δει, αλλά όλοι παριστάνουν ότι την κατέχουν.
Ένας βαβελικός ορυμαγδός απειλών και εκβιασμών που απευθύνονται σε καθυστερημένους, ανοικούς πολίτες.
Ένα χρηματιστήριο υποβολιμιαίου φόβου για να ξορκίσει τον θυμό από τη μία και αναγκαστικής, αναγκαίας ελπίδας από την άλλη.
Ένα αγωνιώδες μπέρδεμα προτεραιοτήτων και πληροφοριών, όπου καμμένοι εγκέφαλοι πιστεύουν οτι θα βγουν "φιλικοί προς τον χρήστη" αν διαρρεύσουν σε βίντεο τον πρωθυπουργό να μπουρδολογεί "ανθρώπινα" και αλλοι τρωγονται για το αν "ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα" του Τσίπρα πρέπει να ερμηνευτεί κατα γράμμα ή τελεολογικά.
Με αυτα ως δεδομένα δεν είναι παράξενο που σε αυτές τις εκλογές παιρνει -σε επίπεδο εντυπώσεων- αναδρομικά και με τον τόκο την θριαμβευτική του εκδίκηση ο Βασίλης Λεβέντης.
Από τον τοίχο fb της Filothei Varsami
