Γιάννης Αγγελάκας - «Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;» (video)

30.01.2016
Γιάννης Αγγελάκας - «Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;» (video)

Δισεκατομμύρια ιδέες με μπερδεύουν
αλήθειες που παίζουν μαζί μου κρυφτό
μπροστά σε αόρατα μάτια που ελέγχουν
ποιές τελικά απ’ όλες θα βρω.

(Στριμωγμένος, Τρύπες, 1985)

Στεκόμουν έξω από εκείνο το γκρεμισμένο μπαρ και άκουγα τους πιτσιρικάδες να φωνάζουν δως μου λίγη ακόμα αγάπη. Κλεινόμουν ώρες ατελείωτες μέσα στους τέσσερις τοίχους του αφιλόξενου και παγωμένου δωματίου μου και διάβαζα για εκείνη την φωτιά, για εκείνες τις ατελείωτες γιορτές στους δρόμους. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να γίνω μια σκιά και να βρεθώ παρόν εκεί μπροστά στο σκηνικό. Σε ένα υπόγειο μιας μισογκρεμισμένης πολυκατοικίας. Να αγναντεύω μπροστά στο σπασμένο τζάμι, να χαμογελάω και να ακούω ιστορίες για εκείνο το τρένο που δεν έχει τέλος. Για τα αθώα σχέδια περί αλλαγής του κόσμου προς το καλύτερο, ή μάλλον για την αγάπη και την ελπίδα που χρειάζεται ο κόσμος, και πολύ περισσότερο η ψυχή μας.

Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο
Έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας.

(Ταξιδιάρα Ψυχή, Τρύπες, 1985)

 . . . 

Χάζευα τα όστρακα,
τους αστερίες,
τα μικρά ανέμελα ψαράκια να βολτάρουν στο κενό της γαλάζιας θάλασσας.
Δεν πρόλαβα να χαθώ στην ηρεμία τους και το κύμα με παρέσυρε εξουθενωμένο μέσα στα σπλάχνα ενός τεράστιου και δολοφόνου καρχαρία!

Μήπως μοιάζει με την πόλη σας;

Για την Πατρίδα κι όλους αυτούς
Που δεκάρα δεν δίνουν για σένα.

(Για την Πατρίδα, Τρύπες, 1985)

  . . .

Ει ει ει έχουμε πάρτι εδώ
Έχουμε πάρτι

Αν μας ακούς, αν μας ακούς
Αν μας ακούς εκεί κάτω κι εσύ
Έλα!

(Πάρτι στο 13ο όροφο, Πάρτι στο 13ο όροφο, 1987)

  . . .

Πονάει πάντα η πρώτη φορά
(Πρώτη φορά, Πάρτι στο 13ο όροφο, 1987)

  . . .

Η ευτυχία του να σε ζητώ όταν λείπεις είναι αυτό που με λυτρώνει!

Η απουσία σου με βοηθάει να σε προσμένω! Μήπως από εκεί πηγάζει η ελπίδα;

Όταν ξυπνάω τρομαγμένος βλέπω εσένα
μια γνώριμη σκιά στον ουρανό
με πλησιάζεις με λόγια ιδρωμένα
Μα εγώ κλαίω και σου ζητώ

Στον δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει
για την δικιά σου κοντινή Αμερική
Με μια πληγή και ένα περίστροφο στην τσέπη
Θέλω να τρέξω, κατά 'κει

(Η δικιά σου Κοντινή Αμερική, Πάρτι στο 13ο όροφο, 1987)

  . . .

Ο έρωτας σφήνωσε μέσα σε ένα κομμάτι ξύλο και άνθησε ένα άγριο λουλούδι.

Πρώτη φορά και το ηλεκτροσόκ ήταν τόσο δυνατό... ακόμα με τυραννάει εκείνος ο πόνος στο στέρνο!

Τρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει
Κάθε φορά που πλησιάζεις προς τα 'δω
Με ξεσηκώνεις με χαλάς και μ' αναγκάζεις
Να μπω γυμνός στο ηλεκτρικό σου μακελειό

(Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς, Πάρτι στο 13ο όροφο, 1987)

  . . .

Δώς μου λίγη ακόμα αγάπη
θέλω να μπω στην τροχιά των χαμένων

(Δώς μου λίγη ακόμα αγάπη, Στον Παράδεισο, 1990)

  . . .

Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτε ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά

(Τα κανονικά παιδιά, Στον Παράδεισο, 1990)

  . . .

Πολλοί αναζητούν την τρέλα και το παράλογο έτσι ώστε η γραφή τους, η μουσική τους, να καρπωθεί αυτές τις εμπειρίες και να τις αντισταθμίσει, να φέρει αυτή την ισορροπία...

Η τέχνη ιδωμένη σαν επιδόρπιο χωρίς καμιά συνέχεια και συνέπεια είναι κάτι που με θυμώνει σε βαθμό τρέλας. Υπάρχει ένα τίμημα για καθετί. Ζούμε σε μια μετέωρη εποχή. Μας κυβερνούν μέτριοι άνθρωποι, το υπόβαθρό μας είναι η μετριότητα. Πρέπει λοιπόν να τολμάς, να φοβίζεις, αν χρειάζεσαι τους κάθε λογής αστούς. Όμως τώρα δεν φοβούνται, τι να φοβηθούν άλλωστε, τα άγρια μαλλιά είναι στη μόδα, το ροκ είναι στη μόδα. Δεν είναι δύσκολο να γράφεις τραγούδια ή στίχους, η αγορά είναι πλημμυρισμένη από δίσκους. Δε μας ενδιαφέρουν αυτοί που ακούν το ροκ για μόδα, από ανία ή για να πάρουν ένα «τρυπάκι» και να δουν χρώματα. Μας ενδιαφέρουν τα άτομα που προχωράνε με νέα ερεθίσματα, που δεν τους πειράζει να ματώσουν και λίγο... ή πολύ.
(Απόσπασμα από συνέντευξη του Γ. Αγγελάκα στον Αλέκο Παπαδόπουλο και τον Νίκο Τριανταφυλλίδη στο Περιοδικό Ήχος & Hi-Fi Ιούνιος 1986)

Αληθινό είναι ότι σπαταλιέται
δίχως εμφανείς λόγους
Ότι εκσφενδονίζεται στο μηδέν
δίχως ουρές και ίχνη
Ότι υπάρχει από σύμπτωση
δίχως να καυχιέται γι’ αυτό
δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί
για πάντα να μη καυχιέται γι’ αυτό

(Σάλια, Μισόλογα και Τρύπιοι στίχοι, Γ. Αγγελάκας, 1988)

  . . .

Μέσα στην πιο μεγάλη μελαγχολία κρύβεται η πιο μεγάλη χαρά και στην πιο μεγάλη χαρά η βαθύτερη μελαγχολία.

(Απόσπασμα από συνέντευξη του Γ. Αγγελάκα στο Περιοδικό The Thing Ιανουάριος 1991)

  . . .

Η σκέψη λες πως τρέχει

Η σκέψη λεν πως τρέχει
πιο γρήγορα απ’ το φως
Μα αν είναι να βρεις την αγάπη σου
Όσο κι αν βιάζεσαι
Καλύτερα να πας με τα πόδια

(Πως τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε; , Γ. Αγγελάκας, 1999)

  . . .

Σε έναν τόσο ανόητο και εξαθλιωμένο κόσμο, σ’ ένα πλανήτη που είναι έτοιμος να τα τινάξει όλα στον αέρα, το να γκρινιάζεις είναι μια υγιής συμπεριφορά.

(Απόσπασμα από συνέντευξη του Γ. Αγγελάκα στην Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 1996)

Αν δε χωράς μέσα σε μια άδεια πατρίδα
αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
αν δε χωράς μέσα σε μια ονειροπαγίδα
αν δε χωράς σε μια αγκαλιά-φυλακή

Τότε τι κρίμα,
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς

(Δεν χωράς πουθενά, Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια, 1993)

  . . .

Εκείνη η πατρίδα, εκείνη που με γέννησε, που με ζωντάνεψε, που μου έδωσε σώμα, πνοή και σκέψη! Εκείνη η πατρίδα με πέταξε στην χαράδρα για να σωθώ, εκείνη με έκλεισε μέσα στα σεντούκια της για να κρυφτώ. Εκείνη η πατρίδα ρουφάει το αίμα μου για να δει πόσο αντέχω! Κι όμως ακόμα αντέχω, και λέω εκείνη γιατί εκείνη η πατρίδα δεν υπάρχει πια, την πάγωσε ένα τεράστιο ηλεκτρονικό τέρας!

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
Τα άλλα τρένα να περνούν

(Το Τρένο, Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια, 1993)

  . . .

Στον φίλο μου Γιάννη «Driver» Itchoubik Γιωργονίκο

-Πες μου για εκείνη την ιστορία με το τρένο, Γιάννη.

-Τάσο, βρισκόμαστε ένα πρωί εξαντλημένοι απ’ το πιοτό, σε ένα μπαρ της Θεσσαλονίκης. Ένας φίλος μπαίνει μέσα τρέχοντας. 6.30 το πρωί. Ήταν ο Σταθμάρχης! Τι κάθεστε ρε! Στις 7.00 φεύγει το τρένο, έχω κλείσει εισιτήρια για συναυλία στην Αθήνα... Από τότε το τρένο αυτό πήρε το όνομα Silver Dollar Express! Και ξέρεις, και να το ξέρεις έχεις ανέβει κι εσύ σε αυτό το τρένο και απόλαυσε την διαδρομή!

-Στην υγειά σου φίλε μου Γιάννη, είσαι από τους πιο αληθινούς ανθρώπους που έχω γνωρίζει!

-Στην υγειά σου κι εσένα, να ‘μαστε πάντα καλά, να ανταμώνουμε και να ρολλάρουμε!

Έχω ένα δρόμο μα δεν ξέρω που βγάζει
Μια ίσια γραμμή σ' ένα βρώμικο χάρτη
Και στροβιλίζομαι απ' τη μια άκρη στην άλλη
Μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

(Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, 1996)

  . . .

Μπορεί η εποχή μου να ήταν χάρτινη ή φτιαγμένη από άμμο που με το πρώτο αεράκι γκρεμίστηκε. Μπορεί η εποχή μου να ήταν βρώμικη, σκοτεινή, ανελέητη! Μα μέσα από αυτή την εποχή ζωντάνεψα! Έγινα αυτό που έγινα ένας αληθινός και ζωντανός άνθρωπος! Αν είχα την δυνατότητα να αλλάξω την εποχή τις γέννησής μου, δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί ίσως να μην ήμουν αυτό που είμαι τώρα! Δεν μπορείς να αλλάξεις την μοίρα, απλά αν τα καταφέρεις η μοίρα θα ακολουθήσει τον δικό σου μοναδικό δρόμο!

Θέλω να ζήσω όπως τ' αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μίσησαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού

(Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα, Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, 1996)

  . . .

Ο έρωτας τώρα έγινε πιο άγριος, πιο ζωντανός!
Ο έρωτας ξεχύθηκε στους λασπωμένους δρόμους να βρει το πεπρωμένο του!
Ο έρωτας ωρίμασε από τις κακοτοπιές!
Έγινε πιο δυνατός!
Πιο αληθινός!
Πιο δυνατός!
Πιο αληθινός!
Πιο άγριος!
Πέρασα χίλιες στοιχειωμένες νύχτες
Με μια φωτιά που μου ζητούσε να υπομένω
Να καίγομαι μαζί της και να παίζω
Ένα παιχνίδι που εγώ ήμουνα πάντα ο χαμένος

Μα σαν τη ρώτησα αν ήθελε
Να 'ναι αυτή το δέντρο να 'μαι εγώ ο κεραυνός
Δεν πήρα απάντηση δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός

(Να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός, Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, 1996)

  . . .

Φιλοσοφίες

Αν πραγματικά, με την καρδιά μας, ποθούμε αυτό που ποθούμε, η ζωή μας το φέρνει, θα πέσουμε πάνω του. Όταν οι ευχές μας είναι αληθινές και ουσιαστικές και είμαστε πραγματικά έτοιμοι να ζητήσουμε κάτι, τότε και η ζωή θα είναι έτοιμη να μας το προσφέρει.

Η μοίρα δεν είναι κάτι το εχθρικό, αλλά κάτι που δημιουργείς εσύ και το περιβάλλον. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε τα όνειρα που το μάρκετινγκ και η τηλεόραση μας έχουν επιβάλλει να έχουμε. Στην ουσία είναι τόσο όμορφα και τόσο μετρημένα τα πράγματα που γουστάρουμε για να ζήσουμε και μας τα κάνουν τόσα δύσκολα...

(Απόσπασμα από συνέντευξη του Γ. Αγγελάκα στον Ραδιοφωνικό σταθμό 88,5, 1998)

Ήρθε ο καιρός να μου πεις
Είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς
Μέσα στην νύχτα των άλλων

(Μέσα στην νύχτα των άλλων, Μέσα στην νύχτα των άλλων, 1999)

  . . .

Η Θρησκεία, όπως την έχουνε κάνει, είναι ένας φορέας εξουσίας, ένα εμπόριο ψευδαισθήσεων που ψάχνει καινούργιες αγορές.

Είναι δυνατόν όλοι αυτοί με τις κοιλιές και τα χρυσάφια κρεμασμένα στο λαιμό να είναι εκπρόσωποι του Θεού, της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης;

Μας πιπιλίζουν το κεφάλι «δημοκρατία-δημοκρατία» και μόλις μιλήσουμε γινόμαστε μια ακόμη πληροφορία μέσα στις άπειρες, δηλαδή ένα μηδενικό. Είναι πολύ ιδιόμορφη αυτή η λογοκρισία γιατί ταυτόχρονα σε πείθουν ότι μόνο αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση υπάρχει, τίποτε άλλο. Εδώ θα μας πείσουνε σε λίγο ότι ο πολιτισμός της χώρας είναι οι «κρατικοί καλλιτέχνες».


Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί
Οι ονειροπόλοι, οι χαμένοι, οι τρελοί,
Θα έπρεπε κιόλας να έχουν ήδη συλληφθεί!

(Ακίνδυνο τραγουδάκι, Μέσα στην νύχτα των άλλων, 1999)

  . . .

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ

Χρειαζόμαστε έναν κόσμο που θα κατεβαίνει στους δρόμους. Στους δρόμους είναι η λύτρωση. Στους δρόμους θα βρεθούν πάλι οι λύσεις.
Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος, ο κάθε μικρός θάνατος κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος! ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ
(Δρόμος, Μέσα στην νύχτα των άλλων, 1999)

  . . .

Θα πολεμούσες για την πατρίδα;

Πατρίδα είναι εκεί που πήγαμε πιτσιρίκια και παίξαμε, τα τοπία που είδαμε και αγαπήσαμε, είναι το χώμα από όπου παίρνεις για να μεγαλώσεις και να απλωθείς προς τα πάνω, να φτάσεις στον ουρανό σου, το γαλαξία. Πρέπει να αγαπήσεις την πατρίδα σου για να αγαπήσεις σιγά-σιγά όλες τις πατρίδες. Όπως έχεις εσύ τα δικά σου κρυφά μέρη που έχεις ταξιδέψει, που πηγαίνεις όποτε είσαι άσχημα για να γίνεις καλά ή όποτε είσαι καλά για να το γλεντήσεις, τα μέρη όπου πας και συναντάς τον εαυτό σου, το Θεό, το σύμπαν, έτσι έχουν κι άλλα παιδιά στην Αίγυπτο, στην Τουρκία... Δεν καταλαβαίνω ποιος είναι ο λόγος να βρεθώ αντιμέτωπος με ένα άλλο φοβισμένο παιδί απ’ την Τουρκία που θα κρατάει όπλο…

  . . .

Θα σου πάρει το σπίτι…
Η πατρίδα που έχω μέσα στην καρδιά μου δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη για να πολεμήσει ή να φοβηθεί κανέναν εκτός συνόρων. Αυτοί που φοβήθηκε βρίσκονται απ’ τη μέσα πλευρά των συνόρων. Δεν φοβάμαι τους Τούρκους. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα πλάσματα που βλέπανε δάση και σκεφτόντουσαν χιλιάρικα έχουν καταστρέψει την δικιά μου πατρίδα.

(Αποσπάσματα από συνέντευξη του Γ. Αγγελάκα στον δημοσιογράφο Αποστόλη Καπαρουδάκη)

Τα μεθυσμένα αγγελούδια μου κοίτα
πως φτερουγίζουν στης γιορτής τον αέρα
με κάθε μου όνειρο, με κάθε μου ελπίδα
γεμίζουν χρώματα τη μαγική μου σφαίρα

Τ’ αλλοπαρμένα αγγελούδια μου κοίτα
πως ξεμυτάν απ’ τ’ ουρανού τα λημέρια
γλιστρώντας πάνω σε μια αέρινη τσουλήθρα
έρχονται όλα να με βρουν εδώ πέρα

Κι όλοι το ξέρουν πως
απόψε θα ’χουμε μια όμορφη νύχτα
κι αύριο θα ’ναι μια καλύτερη μέρα

(Φινάλε, Υπέροχο Τίποτα, 1993)

  . . .

Εκεί που η μεγάλη μας γιορτή μεταμορφώνεται σε ανέλπιστη χαρά!

Έλα να γίνουμε εραστές ενός αναπάντεχου ονείρου.
Να ξεχυθούμε σε πολέμους, να τραφούμε με κραυγές.
Στα μυστήρια πηγάδια της ζωής να πνιγούμε.
Ξεθωριασμένοι στις ασπρόμαυρες εικόνες να γυμνωθούμε.
Με αστέρια να δέσουμε τα χέρια, με ήλιο να τυφλώσουμε τα μάτια,
κι ύστερα πάνω στην άμμο να αφήσουμε τις ανάμικτες σκιές μας!
Έλα να γίνουμε εραστές μιας άγριας μουσικής,
ενός άσπλαχνου κονσέρτου, μιας ξεκούρδιστης κιθάρας.
Να γίνουμε τα δάκτυλα κι η φωνή, ο στίχος ο απόκοσμος κι ο απάνθρωπος.
Κι ο δρόμος της αγάπης να μην έχει τέλος, κι ελπίδα μας να μην έχει τέλος!

Χώρες που απλώνεστε γαλήνιες δίχως σύνορα
Διάφανες πόλεις κρυμμένες μες το φως
Λικνίζεστε στην άκρη του ορίζοντα
Σαν όνειρο σαν πόθος κοντινός
Μα εγώ κάτω από τα κύματα σαν χάνω
Πώς να νικήσω αυτό τον άγριο καιρό
Βουλιάζω μες το τίποτα κι όλο φοβάμαι
Φοβάμαι πως θα αργήσω να σας βρω

(Χώμα και νερό, Από την ομώνυμη ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου, 2000)

  . . .

Κυρία των μέσα μου ανέμων, σου υπόσχομαι να ξεκοιλιάζω κάθε βράδυ τους θλιβερούς ορίζοντες της λογικής μου. Να απογειώνομαι από τις φλούδες του γραπτού μου λόγου στους πλησιέστερους πλανήτες. Κάθε φορά και μ’ ένα αλλιώτικο τραγούδι. . .

(Κυρία των μέσα μου ανέμων, Γιώργος Χριστιανάκης Ο Θυρωρός, 2001)

  . . .

Η αλήθεια είναι αυτό που πονάει πιο πολύ! Αν σκύψουμε στα βαθιά πηγάδια της Ιστορίας θα βρούμε μέσα στη σκουριά και την λάσπη, την απάντηση! Δίχως φανφάρες και τυμπανοκρουσίες θα πρέπει να στηρίξουμε την αλήθεια με όλα τα ιδανικά που μας κάνουν ζωντανούς και ελεύθερους ανθρώπους!

Συγνώμη που οι λέξεις ήταν λέξεις
και δεν ήταν σφαίρες
κραυγές γλάρων
ή παιδικές μελωδίες.

(Σάλια, Μισόλογα και Τρύπιοι στίχοι, Γ. Αγγελάκας, 1988)

 . . .

Τα παιχνίδι τελικά παίζεται ανάμεσα στην συνύπαρξη του παραλόγου και του ανεκμετάλλευτου λογικού! Σαν αποτέλεσμα έχουμε μια αλυσιδωτή αντίδραση του εγκεφάλου να φτάνει στην τρέλα, να περιστρέφεται στο ίδιο σημείο σαν μπαλαρίνα και τέλος να βυθίζεται σε ένα βαρύ λήθαργο.

Μη γκρινιάζεις που δε σου ήρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
ο χαμένος τα παίρνει όλα!

(Ο χαμένος τα παίρνει όλα, Από την ομώνυμη ταινία του Νίκου Νικολαϊδη, 2003)

  . . .

Καλοκαίρι του 2005, παντζούρια κλειστά, μα ο αέρας μπουσουλούσε από τις γρίλιες. Σούρουπο και έχω στα χέρια μου ίσως το πιο σκοτεινό αλλά ίσως και το πιο ελπιδοφόρο δώρο που μου έχουν κάνει. Ένα βινύλιο βγαλμένο από το συρτάρι του χρόνου! Η απόφαση μα και η προσμονή, καθώς επέστρεφα σπίτι μετά τη δουλειά, να το ακούσω μαζί με την κοπέλα μου, πίνοντας κρασί στο μέσο του σαλονιού ήταν θέμα δευτερολέπτων.

Γελούσες κι έλιωναν τα σύννεφα κι οι λύπες μου,
σ’ ένα ανοιξιάτικο λιβάδι ήμασταν μόνοι,
ξάπλωνα κι είχα το κεφάλι μου στα πόδια σου,
κι άκουγα το χορτάρι να μεγαλώνει

(Σ’ ένα ανοιξιάτικο λιβάδι, Οι ανάσες των λύκων, 2005)

 . . .

Τα σκοτάδια της ψυχής μου ζεστάθηκαν από μια δυνατή φωτιά, κι η ελπίδα που ήταν κρυμμένη μέσα τους θέλησε να ξεπηδήσει και να γεμίσει το δωμάτιο με χρώματα! Ένιωθα σαν να είχα πέσει βαθιά σε ένα πηγάδι και ξαφνικά έβλεπα το φως να πέφτει καταπάνω μου και να με τυφλώνει.

Έσταζε το φεγγάρι τη θλίψη του στα χείλη μου
Βούλιαζα σ’ ένα πικρό απόκοσμο πυθμένα
Έβλεπα τη φωτιά που ερχόταν καταπάνω μου
Και δρόσιζα την σκέψη μου με σένα

(Έβλεπα την φωτιά που ερχόταν καταπάνω μου, Πότε θα φτάσουμε εδώ, 2007)

  . . .

Έψαξα τα σκοτάδια μου, τις λύπες μου , τις χαρές μου, ζωγράφισα και όλες τις γιορτές στον τοίχο άλλοτε της κάμαρας και άλλοτε της αποθήκης. Μέθυσα με καπνό, έρωτα και δροσερό αέρα μπροστά στο μικρό μπαλκόνι. Στοίβαξα πολλά απογεύματα στην βαλίτσα μου κι έφυγα για να ανακαλύψω τα πεδία της μάχης. Ξεδίπλωσα τα λερωμένα ρούχα μου στο πάτωμα για κρεβάτι μπροστά στην τραπεζαρία. Έκλαψα γελώντας, μέθυσα ξεμεθώντας, ερωτεύτηκα χωρίζοντας μα και χώρισα ερωτευμένος.

Λύγισα την σιωπή μου, πως ένιωσα δεν περιγράφεται! Τα κατάφερα είπα... έφτασα στο πρώτο παράθυρο της ζωής που βλέπει στο ουρανό... αλλά το ένα βαγόνι έχει πολλά παράθυρα... και τα βαγόνια είναι παρά πολλά!
Στον φίλο μου Νέστορα Ι. Πουλάκο

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
Θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ

(Σιγά μην κλάψω, Από δω και πάνω, 2005)

  . . .

Οι φόβοι, οι αγωνίες, τα πάθη και τα λάθη, οι έρωτες, η φυγή και η ελπίδα, η χαρά και η θλίψη, η αγάπη... όλα κρύβονται μέσα στο πηγάδι του χρόνου!

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

(Καινούρια Ζάλη, Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, 1996)

 agelakas 1

 

του Τάσου Ρήτου

Πηγή: vakxikon.gr

poios-kaigetai-apopse-kai-myrise.jpg

(επιμέλεια: Ελένη Λαυρεντάκη)