Το θέμα «έχω αδυναμία» στο παιδί μου» το έχω συναντήσει συχνά και θεωρώ ότι είναι καταστροφικό για το παιδί. Για όποιο παιδί. Και για το δικό μου, όταν η γιαγιά, τού τα φέρνει όλα στο χέρι γιατί «του έχει αδυναμία» γίνομαι έξαλλη.

«Γιαγιά νερόοοοοοοο», φωνάζει ο μικρός, και η γιαγιά αντί να του απαντήσει, «πάρε μόνος σου, εκεί είναι η βρύση», σπεύδει να του του φέρει, ρωτώντας τον μάλιστα «το θες μισό-μισό ή από τη βρύση»;

«Γιαγιά δεν θέλω φασολάκια», και αντί να του απαντήσει, «αυτό έχουμε σήμερα», του λέει «δεν πειράζει αγοράκι μου θες να κάνω μόνο για σένα στα γρήγορα πατατούλες τηγανιτές»;

Η αδυναμία είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη. Δεν έχεις την δύναμη να επιβληθείς στο συναίσθημά σου για να μην κάνεις κακό στο παιδί μου ή στο παιδί σου.

Γιατί η «αδυναμία» δεν είναι τίποτα άλλο από μια ειδική μεταχείριση, μια ξεχωριστή φροντίδα.

Εγώ ξέρω πως ειδική μεταχείριση προσφέρεις σε κάποιον που είναι άρρωστος ή ανήμπορος να κάνει κάτι λόγω αντικειμενικών δυσκολιών.

Μήπως λοιπόν με το να «νταντεύεις» μονίμως το παιδί μου το κάνεις «ανήμπορο»;

Μήπως μεγαλώνοντας, εξαιτίας της «αδυναμίας» σου γίνει ένας ενήλικος που δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα μόνος τους; Θα γίνει, αυτό που λέμε, «κακομαθημένος ή καλομαθημένος»;

Πάντα υπάρχει ένας καλός λόγος που μπορείς να έχεις σε ένα παιδί αδυναμία.

Το ότι δυσκολεύτηκες να το αποκτήσεις, το ότι σου μοιάζει, το ότι είναι υπάκουο, το ότι είναι έξυπνο, όμορφο, ναζιάρικο.

Χίλια πράγματα μπορείς να βρεις και είναι ανθρώπινο να καμαρώνεις το παιδί σου ή το εγγόνι σου. Όταν όμως αυτό σου το συναίσθημα σε οδηγεί σε υπερβολικές πράξεις, όσο κι αν είναι καλές οι προθέσεις σου, τού κάνεις κακό.

Με την υπερβολική φροντίδα σου, δεν αφήνεις το παιδί να έρθει σε επαφή με τα δύσκολα, να πάρει πρωτοβουλίες και του χαρίζεσαι διαρκώς.

Μεγαλώνοντας, είναι λογικό αυτό το παιδί να επιθυμεί να του φέρονται όλοι όπως η γιαγιά του ή η μαμά του.

Κι αν δεν το κάνουν, θα νιώσει αδικημένο, ριγμένο και θα ρίξει το φταίξιμο στους άλλους.

Θα πιστεύει ότι ζει σε έναν κόσμο που κανείς δεν το καταλαβαίνει, όλοι θέλουν το κακό του, και οι πάντες θα φταίνε για τα δικά του λάθη.

Στην πραγματικότητα θα φταίει αυτό, και αν πάμε πιο πίσω, η κάθε γιαγιά και μαμά που κρύβεται πίσω από αυτή την «αναπηρία».

Βλέπεις γονείς που έχουν παιδιά με αντικειμενικές δυσκολίες, νοητικά ή κινητικά προβλήματα και τα ενθαρρύνουν, τα «αφήνουν» να «είναι», και παρατηρείς όλα αυτά τα παιδιά να ανθίζουν πραγματικά και να ξεπερνούν τον εαυτό τους. Δακρύζεις από αυτή την προσπάθεια και το αποτέλεσμα και θέλεις να δώσεις συγχαρητήρια σε αυτούς τους γονείς που με τη δύναμή τους και όχι την αδυναμία τους, κατάφεραν να κάνουν το παιδί τους ικανό για πολλά πράγματα.

Αυτοί οι γονείς το αγαπάνε λιγότερο από σένα; Σίγουρα όχι. Και από την άλλη βλέπεις γονείς, γιαγιάδες και παππούδες που έτυχε να έχουν παιδιά και εγγόνια χωρίς κανένα θέμα και να τα καταστούν ανίκανα στο να κάνουν οτιδήποτε. Γιατί νομίζουν λανθασμένα ότι αν δεν τους χαριστούν, τα «εγκαταλείπουν» συναισθηματικά.

Δεν θέλω να σκέφτομαι τι συμβαίνει όταν γονείς και γιαγιάδες έχουν «αδυναμία» σε ένα παιδί ανάμεσα σε πολλά. Εκεί καταστρέφονται και οι σχέσεις μεταξύ αδελφών και κυριολεκτικά διαλύεται μια οικογένεια.

Είναι προτιμότερο, λοιπόν, να κρατάμε τις αδυναμίες μας για τον εαυτό μας, και να αφήσουμε τα παιδιά να πάρουν τον δρόμο τους. Μπορούν να κάνουν πάρα πολλά και χωρίς εμάς.

Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου

Πηγή: themamagers.gr