Αυτό σημαίνει τόσο «δεμένη», που δεν έχει κανείς το δικαίωμα να αποχωριστεί κανέναν αλλά και κανείς δεν είναι ώριμος συναισθηματικά να ξεφύγει από αυτήν!

Αυτή η ιστορία γίνεται και πάλι για τις ανάγκες των γονιών και όχι για τις ανάγκες των παιδιών.

Υπάρχουν γονείς οι οποίοι αρνούνται να συνταξιοδοτηθούν από τον αρχικό ρόλο που είχαν όταν τα παιδιά ήταν βρέφη, νήπια...αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο ένα νεαρό άνδρα των είκοσι χρόνων, σαν να βρίσκεται στην ηλικία των δέκα χρόνων.

Εξυπηρετούν όμως δικές τους υστερόβουλες διαθέσεις.

Υπάρχει σοβαρό έλλειμμα στη διεργασία του αποχωρισμού.

Πιστεύω ότι σε αυτές τις οικογένειες η καχυποψία και η δυσπιστία για κάθε τι εκτός εστίας, εμπεριέχουν τον τρόμο μήπως αφεθούν έρμαια στη φαντασιωσική παντοδύναμη μητέρα (κοινωνία, πολιτεία, εξουσία, σύντροφο, θεότητα, θεραπεία κ.λπ.).

Στατιστικά οι «δεμένες» οικογένειες «δένονται» ιδιαίτερα από τις ανάγκες της μητέρας που φυσικά δεν καλύπτονται από τη συναισθηματική οντότητα του πατέρα-συζύγου.(.....)

Τρύφων Ζαχαριάδης, ψυχαναλυτικός θεραπευτής, «Εγώ κι Εσύ...κι οι άλλοι» εκδόσεων ΑΡΜΟΣ

Πηγή: omada-aerostato.com
Φωτ: © Νέκτη Σταμέλου