...Έκτοτε, άρχισε να επισκέπτεται την αντίζηλό του ακόμα και σε ώρες που το Λούβρο ήταν άδειο, όταν οι πίνακες ξυπνούν από τον ύπνο της ημέρας ή κατά το σούρουπο, τις μυστηριώδεις εκείνες ώρες όπου το απογευματινό φως ξεθωριάζει, και, στο ημίφως που τυλίγει τις έρημες αίθουσες, κάθε κεφάλι φαντάζει ολοένα και πιο απόμακρο όσο βουλιάζει ολοένα στη φυλακή της κορνίζας του.
Είχε αποκτήσει τη συνήθεια να την παραφυλάει από απόσταση και να φανερώνεται μπροστά της όταν η ίδια νόμιζε πως ήταν πια ολομόναχη.
Ποτέ δεν ήταν τόσο όμορφη όσο τις στιγμές που οι πύρινες αχτίδες του δύοντος ηλίου σκόρπιζαν τη σκόνη του δωματίου και σκάλωναν τρεμοπαίζοντας στο μέτωπό της, και τα σκούρα της μαλλιά άρχιζαν να αστράφτουν, λες και φωτίζονταν από το δικό τους φως. Κάτι τέτοιες στιγμές έμοιαζε να αναδύεται από το σκοτεινό φόντο, να παίρνει σάρκα και οστά, και να λούζεται στο φως της ίδιας της της αδιαντροπιάς. Ίσως μια τέτοιαν ακριβώς ώρα να είχε παραδώσει την ψυχή του στον Διάβολο ο εξαχρειωμένος εκείνος καλλιτέχνης, προκειμένου να συλλάβει τη μορφή της γυναίκας. Διότι στο πρόσωπο της πλανιόταν ενίοτε η ανάμνηση ενός μακρινού και συνάμα θολού παρελθόντος, βουτηγμένου σε απόκρυφες ηδονές.
...Την ένιωθε να ανασκιρτά τρομαγμένη και να παγώνει, έβλεπε το μέτωπο της να πλημμυρίζει απέχθεια για τον ίδιο. Κι έπειτα άρχιζε και πάλι η μάχη. Βουβά και αθόρυβα, ολημερίς. Κάποιες φορές πίστευε πως την είχε φέρει σε σημείο να μην τολμά να αναμετρηθεί άλλο μαζί του. Εκείνη έμενε τότε να κρέμεται στην κορνίζα της όπως κάθε κοινός πίνακας, το φως ξεθώριαζε στα μάτια της, κι ένα βαρύ σύννεφο θλίψης και μεταμέλειας έμοιαζε να πλανιέται από πάνω της. Τότε τη λυπόταν και δεν την τυραννούσε άλλο, μόνο την παρατηρούσε με τα μάτια ενός γιατρού, που είχε έρθει να τη σώσει.
...Απέφυγε να την επισκεφτεί για μία ολόκληρη μέρα, με σκοπό να της προκαλέσει αναστάτωση και, με το πλήγμα που θα κατέφερε στη ρουτίνα της, να της θολώσει τη σκέψη. Ακολουθούσε καλή τακτική...
...Και να που είχε φτάσει η ώρα. Δεν υπήρχε πλέον γυρισμός.
...Το επόμενο πρωί όλες οι εφημερίδες μιλούσαν κιόλας για τη κλοπή της Μόνα Λίζα Τζοκόντα.
Leonardo da Vinci, Mona Lisa,
c. 1503–1506, perhaps continuing until c. 1517
Georg Heym, Ο Κλέφτης, 1911
Μετάφραση: Γιάννης Καλιφατίδης
*Το αφήγημα είναι εμπνευσμένο από την κλοπή της Μόνα Λίζα από το μουσείο του Λούβρου.
* Η Μόνα Λίζα κλάπηκε στις 21 Αυγούστου του 1911. Ο Γάλλος ποιητής Γκιγιώμ Απολλιναίρ, θεωρήθηκε ύποπτος, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ο Απολλιναίρ προσπάθησε να εμπλέξει στην υπόθεση τον φίλο του, Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος επίσης ανακρίθηκε, αλλά αργότερα και οι δύο απαλλάχθηκαν των κατηγοριών.
Το σημείο του τοίχου του Λούβρου, στο οποίο βρισκόταν η Μόνα Λίζα, όπως φωτογραφήθηκε αφού κλάπηκε ο πίνακας.
**Η Μόνα Λίζα είχε κλαπεί από τον Vincenzo Peruggia, υπάλληλο του Λούβρου, ο οποίος μπήκε στο μουσείο κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ημέρας, κρύφτηκε σε μία ντουλάπα και βγήκε από το μουσείο αφού αυτό είχε κλείσει, κρύβοντας τον πίνακα κάτω από το παλτό του.
Ο Περούτζια ήταν ένας Ιταλός πατριώτης που πίστευε πως ο πίνακας του Λεονάρντο έπρεπε να επιστραφεί στην Ιταλία και να εκτίθεται σε ιταλικό μουσείο. Ένα από τα κίνητρα του Περούτζια πιθανόν να ήταν και το γεγονός ότι ένας φίλος του πουλούσε αντίγραφα του πίνακα, η αξία των οποίων θα αυξανόταν ραγδαία μετά την κλοπή του αυθεντικού. Αφού κράτησε τον πίνακα στο διαμέρισμά του για δύο χρόνια, τελικά συνελήφθη όταν προσπάθησε να τον πουλήσει στους διοικητές της πινακοθήκης Ουφίτσι στη Φλωρεντία. Ο πίνακας επεστράφη στο Μουσείο του Λούβρου το 1913. Ο Περούτζια επικροτήθηκε στην Ιταλία για τον πατριωτισμό του και εξέτισε ποινή φυλάκισης 6 μηνών για το έγκλημα που διέπραξε.
Πηγή: monsieurcocosse
