Έτσι και έμπαινε ο βόλος στην κοιλότητα είχε τελειώσει το παιχνίδι, αν ήθελε κανείς να ξαναρχίσει έπρεπε κουνώντας τον να τον βγάλει και πάλι.

Η επιφάνεια αυτή ήταν καλυμμένη στο σύνολό της από ένα γερό, κυρτό γυαλί, μπορούσε κανείς να βάλει το παιχνίδι στην τσέπη του, να το πάρει μαζί του και ανά πάσα στιγμή, όπου κι αν βρισκόταν, να το ξαναβγάλει και να παίξει.

Όταν δεν ήταν απασχολημένος ο βόλος σεργιάνιζε συνήθως με τα χέρια δεμένα πίσω στν πλάτη του πάνω κάτω στο υψίπεδο, αποφεύγοντας τα μονοπάτια.

Θεωρούσε ότι αρκετά βασανιζόταν με τα μονοπάτια κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και πως είχε κάθε δικαίωμα, όσο δεν έπαιζε κανείς, να ξεκουράζεται στην ανοιχτή πεδιάδα.

Είχε ένα φαρδύ βηματισμό και ισχυριζόταν ότι δεν ήταν καμωμένος για τα στενά μονοπάτια.

Αυτό ήταν εν μέρει αληθές, καθώς τα μονοπάτια μετά βίας τον χωρούσαν, ήταν όμως και αναληθές, γιατί στην πραγματικότητα είχε προσαρμοστεί με πολλή επιμέλεια στο πλάτος των μονοπατιών, τα οποία δεν επιτρεπόταν να του είναι άνετα, γιατί στην περίπτωση αυτή δεν θα επρόκειτο για παιχνίδι υπομονής.

O Φραντς Κάφκα (Franz Kafka, 3 Ιουλίου 1883 – 3 Ιουνίου 1924) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες του 20ού αιώνα. Γερμανόφωνος και εβραϊκής καταγωγής, έζησε στη σημερινή Τσεχία και έγραψε όλα τα βιβλία του στη γερμανική γλώσσα. Τα χρόνια που ακολούθησαν το θάνατό του, εδραιώθηκε η θέση του στην παγκόσμια λογοτεχνία, χαρακτηρίστηκε ως ο σπουδαιότερος μοντερνιστής γερμανόφωνος πεζογράφος και το έργο του έχει αναλυθεί εκτενώς. Ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του περιλαμβάνονται η νουβέλα Η Μεταμόρφωση (1915) και τα μυθιστορήματα Η Δίκη (1925), Ο Πύργος (1926) και Αμερική (1927).

CoverPhoto: Leonora Carrington, The labyrinth