Αλλά η φρενίτιδα της σύγχρονης ζωής δημιουργεί απώλειες στις φιλίες. Η μοναξιά παρουσιάζει μια αναπόφευκτη άνοδο και, όπως καταλήγει επιστημονική έρευνα του Πανεπιστημίου Μπρίνγκαμ Γιανγκ, το να μένει κανείς μόνος αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου κατά 26%. Διότι η μοναξιά οδηγεί σε υπέρταση και άλλες καρδιαγγειακές παθήσεις. Είναι χειρότερη από την παχυσαρκία και την ατμοσφαιρική ρύπανση.
«Το αντίδοτο είναι απλό: επένδυση στη φιλία. Βοηθά στην προστασία του εγκεφάλου και του σώματος από το στρες, το άγχος και την κατάθλιψη. Γνωρίζοντας ότι οι άλλοι σε εμπιστεύονται αισθάνεσαι ασφάλεια». Αυτό λειτουργεί από τη γέννηση, αλλά προφανώς βοηθά στο γήρας.
«Στην περίπτωση αυτή, μετράει περισσότερο από τους οικογενειακούς δεσμούς», λέει η Οακλάντερ. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις έναν φίλο, πιο δύσκολο είναι να τον κρατήσεις. Και τι γίνεται αν κάποιος έχει ξεχάσει τον τρόπο; «Ας σκεφτούμε πάλι πώς γνωριστήκαμε. Κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής διαμάχης ή παίζοντας σε μια μπάντα. Επανεξετάζοντας τα κοινά πάθη που βοηθούν να διατηρηθούν κοινές ιστορίες ακόμα και μεταξύ πολύ διαφορετικών ανθρώπων».
Επομένως, εδώ είναι η λύση, να καθοδηγείται κανείς από τα πάθη του προς τους σωστούς ανθρώπους. Σε μια τάξη γιόγκα, όταν πηγαίνει βόλτα το σκύλο ή σε ένα βιβλιοπωλείο ανάμεσα στα ράφια του αγαπημένου του είδους. Εκεί κρύβεται ο πιθανός μελλοντικός φίλος. Και αν πιστέψουμε στα στατιστικά στοιχεία, είναι αυτός που θα επιμηκύνει τη ζωή μας.
***
