Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Έχω φίλους που τα παιδιά τους είναι εντελώς λιώμα. Προσπαθώ να τους πονηρέψω και πέφτω πάνω σε τοίχους:

-Κι εγώ όταν ήμουν φοιτητής είχα καπνίσει μια ρουφηξιά, αλλά νύσταξα.

-Θα μου το 'λεγε…

Ναι, σιγά μη σε 'στελνε να του αγοράσεις και τη δόση.

Υπάρχουν «επώνυμοι» που είναι εντελώς εξαρτημένοι; Ε, θα υπάρχουν… ε; Δεν θα υπάρχουν;  

Α, μάλιστα… το υποθέτουμε λοιπόν… και αφού το υποθέσουμε είμαστε καλά με τον εαυτό μας και λήγουμε το θέμα. 

Υπάρχουν έμποροι κόκας που «κοσμούν» όλες τις κοσμικές στήλες; Ε, δεν θα υπάρχουν; Αχαχαχαχαχαχαχα! Και γιατί δεν τους συλλαμβάνουν; Μα επειδή προμηθεύουν με κόκα όλους αυτούς που πιθανώς (!!!) να υπάρχουν και οπωσδήποτε (κι όχι πθανώς) τους προστατεύουν! 

Για σκεφθείτε το λίγο.

Αν εσείς είχατε εξουσία και ήσασταν κοκαϊνομανείς θα αφήνατε ποτέ να συλλάβουν εκείνον που σας προμήθευε κόκα; Όχι, οι «άλλοι» για εσάς μιλάω. Ελάαατε τωρα καλέ… μην μου πέσετε από τα συννεφα. Η υποκρισία είναι το ασφαλέστερο αλεξίπτωτο.

Ούτε για ναζί ξέραμε. Ούτε για παράνομες υιοθεσίες. Ούτε για παιδεραστίες και παιδόφιλους…  

Τι ατυχία ρε παιδί μου… όλοι (φαίνεται) σε μπουρούχα πέσαμε.

Αναδημοσίευση από το gazzetta.gr