Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Δευτέρα, 08 Ιανουαρίου 2018

Έχουμε την τάση να υπεραναλύουμε; Μήπως έτσι χάνουμε την ουσία της ζωής και δεν ζούμε πολλές σημαντικές στιγμές;

Η υπερανάλυση ειναι μια διαδιακασία σκέψης που ξεκινάει, τις περισσότερες φορές, από τον φόβο του να μην μείνει κανείς μόνος με τον εαυτό του. Ξεκινάει δηλαδή από μία διάχυτη αίσθηση ανασφάλειας και “μειονεξίας”, και καταλήγει στο να την αναπαράγει.

Για να νιώσεις τα πόδια σου να αιωρούνται καθώς κρέμεσαι από μια γέφυρα
για να γκρεμιστεί ο κόσμος σου φορές αμέτρητες και να δεις ότι συνεχίζει να υπάρχει άλλες τόσες
για να νιώσεις τον έρωτα σε κάθε νεκρό κι απομακρυσμένο κύτταρο του κορμιού σου
για να πετάς στα σύννεφα και να πέφτεις απ' αυτά
για να νιώσεις μόνος και να ανακαλύψεις ότι πάντα έχεις τον εαυτό σου
για να δεις ότι "να ξαναρχίσεις μπορείς και με την τελευταία σου πνοή"
και πως ο χρόνος δεν τελειώνει παρόλο που περνάει

Κατέβαινα αργά μέ ταλαντεύσεις ελαφρότητας
ένα ουδέτερο αμέριμνο
σαν ομπρελάκι χάρτινο σκισμένης ηλιαχτίδας
σα διεύθυνση γραμμένη σε ατζέντα κονιορτοΰ.