Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου 2017

Τίς πίκρες πού ρίχνει ὁ χρόνος μέσα μου, τίς ἀφαιρεῖ ἀπό τά ποιήματά μου. Γέμισα ρυτίδες, γιά νά μείνω λεῖος ἐκεῖ πού κανείς δέν θά μέ θυμᾶται.

Πρώτα πρώτα, ας βάλουμε κάτω τα τετριμμένα κοσμολογικά δεδομένα: η Γη μπορεί να φαίνεται σ’ εμάς, τα δίποδα ζωύφια, τεράστια με τα μέτρα του σύμπαντος, όμως, είναι τόσο απίστευτα μικρή, ώστε δίκαια οι ειδικοί την περιγράφουν σαν «έναν κόκκο άμμου στο σύμπαν». Ακόμα και σε σύγκριση με τον δικό μας Ήλιο, η Γη μοιάζει μ’ ένα κουκούτσι μπροστά σ’ ένα τεράστιο καρπούζι. Ο ίδιος ο Ήλιος πάλι, σε σύγκριση με τον ερυθρό γίγαντα Αρκτούρο, δεν είναι παρά ένας κίτρινος νάνος σε μέγεθος κουκουτσιού απέναντι σ’ ένα καρπούζι. Αν μάλιστα τον συγκρίνουμε με τον υπεργίγαντα Μπετελγκέζ στον αστερισμό του Ωρίωνα, το μέγεθος του κυριολεκτικά χάνεται.