Brexit: Η οπτική ενός μη-φεντεραλιστή, Ευρωπαϊστή

27.06.2016
Brexit: Η οπτική ενός μη-φεντεραλιστή, Ευρωπαϊστή

​Δε θα υποκριθώ ότι έχω κάποιο ενδιαφέρον για το πως θα επηρεάσει τους Βρετανούς το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματός τους. Το ενδιαφέρον μου επικεντρώνεται κυρίως στο πως θα επηρεάσει το ίδιο αυτό αποτέλεσμα τη δική μου χώρα.

Και αυτή η χώρα λειτουργεί σήμερα στα πλαίσια ενός οράματος για την Ε.Ε. που έχει αρχίσει να στραβώνει επικίνδυνα - προς τη κατεύθυνση δημιουργίας ενός σοσιαλιστογενούς, συγκεντρωτικού, αντι-ελευθεριακού μορφώματος το οποίο επεμβαίνει όλο και περισσότερο στη διοίκηση παραδοσιακά κυρίαρχων κρατών.

Το Brexit με χαροποιεί επειδή όπως είχε γράψει η εφημερίδα 'The Spectator' λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα, δίνει ελπίδες σε εμάς τους ευρω-αναθεωρητές ότι η μάχη μας δεν είναι ακόμα μία μάχη χαμένη.

Ότι έχει ακόμα νόημα να πιστεύεις σε μία Ευρώπη ανοιχτή, χωρίς να είσαι οπαδός του Ευρωκράτους. Ότι η επιθυμία σου να απολαμβάνεις ελεύθερη κίνηση στο εσωτερικό αυτής της θαυμαστής ηπείρου, δεν πρέπει να πληρώνεται απαραίτητα με την αποδοχή επιβολής μιας κατασκευασμένης εκ των άνω πολιτισμικής ευρω-ταυτότητας. Ότι δικαιούται να καρπώνεται η χώρα σου τα οφέλη μίας Κοινής Αγοράς αγαθών, χωρίς ένα γραφειοκρατικό υπερ-κράτος να της φορτώνει τοξικές για την ελεύθερη οικονομία διατάξεις. Και ότι η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων δεν προϋποθέτει απαραίτητα εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Δικαιολογούν καθαρή αισιοδοξία όμως τα πράγματα μετά από ένα Brexit, για όσους από εμάς σκέφτονται με τον παραπάνω τρόπο; Όχι, φυσικά.

Μία αποχώρηση του Ην. Βασιλείου από την Ε.Ε., ειδικά αν αυτή πυροδοτήσει σειρά ευρωσκεπτικιστικών πιέσεων σε όλο το μήκος και πλάτος της ηπείρου, υπάρχει μία περίπτωση να πείσει την ευρω-ηγεσία να κάνει μία γενναία αυτοκριτική και να αρχίσει να μαζεύει τις εξουσίες που είχε αρχίσει να επιβάλλει σε κράτη-μέλη της Ένωσης. Υπάρχει όμως και η περίπτωση να προχωρήσει σε μία σειρά από χειρισμούς που θα αποξενώσουν ακόμα περισσότερο τα ίδια αυτά κράτη, ωθώντας τα ουσιαστικά σε πρακτικές παρόμοιες αυτής του Ην. Βασιλείου, τελικά μειώνοντας την Ένωση σε έναν στενό πυρήνα ελαχίστων χωρών, που συνεργάζονται καλά μεταξύ τους σε υψηλά επίπεδα αλληλεξάρτησης.

Από εμάς - τους Ευρωπαϊστές αλλά όχι οπαδούς του Ευρωκράτους - όσων ελπίζουμε στην επαναφορά μίας Ευρώπης της Ελευθερίας, της πολιτισμικής ετερότητας και του σεβασμού στην εθνική κυριαρχία, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό ποια κατεύθυνση θα πάρει από εδώ και μπρος η Ε.Ε. - από το πόσο δυνατά και συνεκτικά θα διατυπώσουμε το αίτημά μας για μία Ευρώπη όπως την θέλουμε και από το αν θα αφήσουμε ή όχι τον ευρωσκεπτικιστικό λόγο να μονοπωληθεί από ακραίες πολιτικές δυνάμεις, είτε δεξιάς, είτε αριστερής προελεύσεως. Κρίσιμο σημείο για τη χώρα μας σε αυτό το πλαίσιο συζήτησης είναι ότι η Ελλάδα δε διαθέτει ακόμα ένα σοβαρό, ευρω-αναθεωρητικής διάθεσης κόμμα. Που να προκρίνει την Ευρώπη της ελεύθερης κίνησης ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίων, απαλλαγμένης όμως από διαθέσεις επεμβατισμού προς κυρίαρχα κράτη και από το μνημειωδώς αποτυχημένο, σε ιστορική κλίμακα, πείραμα του Ευρώ. Μία τέτοια κίνηση, θα με ενδιέφερε ιδιαίτερα προσωπικά και πιστεύω ότι θα ενδιέφερε και πολλούς άλλους. Ίσως να έχει έρθει ο καιρός να τολμηθεί.

Και στο μεταξύ, ας ευχηθούμε στους φίλους Βρετανούς τα καλύτερα. Ξανά, όχι επειδή κάποιος καημός μας μάρανε για το καλό τους, αλλά επειδή από το βαθμό μελλοντικής επιτυχίας τους, θα εξαρτηθεί το πόσο θα ταρακουνηθεί ο σημερινός εν αναπτύξει Λεβιάθαν στον οποίο μορφώνεται η Ε.Ε.. Και επειδή αν αυτός ο Λεβιάθαν δε ταρακουνηθεί σύντομα (και αυτό είναι που αδυνατούν να καταλάβουν κατά τη γνώμη μου πολλοί από όσους υποστηρίζουν την ομοσπονδιοποίηση της ηπείρου), κινδυνεύει να καταρρεύσει έτσι κι αλλιώς, αλλά να συντρίψει επίσης υπό το βάρος του κουφαριού του και μορφές ενοποίησης της Ευρώπης πολύ πρότερων της ομοσπονδιοποίησης. Και τις οποίες θεωρούμε - ίσως με μεγαλύτερη ασφάλεια από ότι θα μας άρμοζε - δεδομένες.

 

Giannis Afouras
Diploma in Architecture, A.U.Th.