Και ενώ βρίσκουμε τα χέρια, αποφασίζουμε ότι τα «ξένα χέρια είναι μαχαίρια» και ξανά μανά έρχεται να κλονίσει την επικαιρότητα «ξαντό αγγελούντι» ένα άλλο θεματάκι από τη λεβεντογέννα Κρήτη.
Στην όμορφη μεγαλόνησο σε ένα σχολείο στη Χερσόνησο η αριστούχος του σχολείου είχε την ατυχία να είναι αλβανικής καταγωγής και ουχί βασιλικής, όπως οι υπόλοιποι. Το μαθαίνουν οι ακριβοδίκαιοι γονείς του εκπαιδευτηρίου και την πέφτουν στη διοίκηση του σχολείου, αφού ένας σφάχτης στη συνείδηση δεν τους αφήνει να καταπιούν ότι τη σημαία θα την κρατήσουν χέρια «βαρβάρων» και όχι ελληνικά κρινοδάχτυλα.
Ο νόμος γλυκιά μου εθνικομαϊμού λέει ότι τη σημαία σε τέτοια happenings την κρατάνε περήφανα και τιμητικά όσοι είχαν την υψηλότερη επίδοση. Και έλα που δεν χωράει ο ανθρωπινος νους (ούτως ή άλλως είναι κομματάκι στριμόκωλος) το γεγονός ότι η μικρή με την ποταπή αλβανική καταγωγή έσπασε τα κοντέρ και θα είναι η Μις Σημαία 2013. Έλα που του Έλληνα ο τράχηλος αντέχει άλλους και άλλους ζυγούς (και …Καρκίνους), αλλά αυτή την «προδοσία» δεν την μπορεί, δεν τη βαστάει!
Ζήλεια, λένε, κάποιοι. Ζηλεύουν οι γονείς επειδή τα παιδιά τους είναι συγγενείς του Υπ. Οικονομικών (Στουρνάρας..) και εκτός από ένα 20 στα θρησκευτικά, γιατί κυκλοφορούν με τη «Ζωή του Παιδιού»,(και το ΟΚ από μέσα) δεν κατάφεραν να πάρουν έναν καλό βαθμό. ( πχ. Συνταγματάρχης)
Πριν ξεκινήσουν σχόλια για την υπόστασή μου ως Ελληνίς και ως πατριώτισσα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας – σε παγκόσμια πρώτη- τον στολισμό που πολλές φορές έχω δεχθεί (αν και δεν μου χρειάζεται της κουκλίτσας) σχετικά με τον πατριωτισμό μου. Όμως, φίλτατοι, (επίπεδο έτσι;) αυτό που με κάνει περήφανη δεν είναι μήτε ο Σωκράτης, μήτε ο Κολοκοτρώνης. Αυτοί, καλά να είναι οι άνθρωποι έγραψαν ιστορία και καθόρισαν με την προσφορά τους την πορεία και τη δόξα της χώρας. Αυτό που με κάνει να νιώθω περήφανη σαν Ελληνίδα είναι η τιμή που μου κάνει κάποιος ξένος να είναι κοινωνός της παιδείας μου. Με συγκινεί που κάποιος ξεριζωμένος μαθαίνει τη γλώσσα και την ιστορία μου. Και με ξεπερνάει ότι τα μαθαίνει όλα αυτά, με τα καλά και τα στραβά τους, με τρόπο τόσο άριστο ώστε η βαθμολογία του να του επιτρέπει να περάσει στην επόμενη φάση και να μην αποχωρήσει από το… Greek Idol.
Διερωτώμαι αν θα υπήρχαν αυτές οι τριτοκοσμικές αντιδράσεις σε περίπτωση που η μαθήτρια ή ο μαθητής δεν ήταν εκ της γείτονος Αλβανίας αλλά από την όμορφή και μαγευτική Γαλλία. «Όχι» – που είναι και πολύ in αυτές τις ημέρες- σας απαντάω, δεν θα υπήρχαν αντιρρήσεις.
Αυτή η αίσθηση εθνικής μοναδικότητας, παρφουμαρισμένη με τόνους ιστορίας και φορτωμένη τεράστιες καλοσμιλεμένες πέτρες δεν αφορά όποιον θέλει να λέγεται ή μάλλον όποιον θέλει να είναι Έλληνας. Όλο αυτό το προηγούμενο είναι το φαίνεσθαι του ελληνισμού.
Την ελληνική σημαία λίγοι αξίζουν την τιμή να την κρατήσουν. Γιατί είναι ελάχιστοι εκείνοι που τιμούν τη χώρα τους, που σέβονται τον πολιτισμό, που αγαπούν κάθε τι ελληνικό με πρώτο και καλύτερο το δικαίωμα στην ελευθερία και τα ιδεώδη που κάποτε δίδαξε ο ελληνισμός στον κόσμο.
Το μόνο που πρέπει να κρατήσουμε όσοι κάνουμε σκέψεις για το πόσο φανταστικοί είμαστε ως Ελληνάρες, είναι το κοντάρι της Ισιμπάγιεβα, χωρίς το γαλανόλευκο μεγαλείο, γιατί είμαστε πολύ μικροί να αποφασίζουμε ποιος ΔΕΝ μπορεί να περιφέρει τη σημαία σε μια παρέλαση, ως φόρο τιμής στη χώρα που τον ζει και τον μεγαλώνει.
Ο Ισοκράτης ήταν σαφής :
«Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας» που σημαίνει, σε άπταιστη δημοτικιά «‘Ελληνας ονομάζεται όποιος έχει ελληνική παιδεία». Και όταν ο Ισοκράτης λέει παιδεία δεν εννοεί ιστορίες, γεωγραφίες και εικαστικά. Εννοεί οτιδήποτε σε εκ-παιδεύει σε μια κοινωνία που γεννιέσαι, ζεις και μεγαλώνεις.
Και επειδή κουράστηκα να εξηγώ, πάρε ρε κοπελιά σε παρακαλώ τη σημαία κράτα τη όπως της αξίζει, ψηλά και με φρόνημα ελευθερίας, και παρέλασε για ένα ΟΧΙ που είπαμε τότε και για πολλά ΟΧΙ που δεν είπαμε τα τελευταία 6 χρόνια!
ΑΝΤΕ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Αλεξια Μπακοπούλου
Πηγή: kissmygrass.gr
