Τη μεγάλη εικόνα δεν την βλέπεις. Πρώτον, γιατί τη δημιούργησες και την αναπαράγεις. Δεύτερον, γιατί αποτελείς πια μέρος της.

Το πήδημα έξω από αυτή την εικόνα είναι πράξη σχεδόν αυτοκτονική. Αυτόματα εισέρχεσαι στην διακεκαυμένη ζώνη της απομόνωσης. Η κοινωνία της παρακμής δεν προσφέρεται για άλματα έξω από αυτήν. Μια κοινότητα που καταρρέει σε όλα τα επίπεδα (οικονομικά, πολιτισμικά, ηθικά κοκ) προσφέρει, στο μεσοδιάστημα, την ψευδαίσθηση ασφάλειας και θαλπωρής. Στο τελικό στάδιο - το οποίο βέβαια έχει συνειδητοποιεί ως τέτοιο - το άλμα έξω από την πορεία που οδηγεί στο γκρεμό, προσφέρεται όχι ως επιλογή, αλλά ως Ανάγκη. Είναι αναγκαστικός μονόδρομος.

Εκεί ο καθένας είναι μόνος του. Τότε πια οι έννοιες-εργαλεία «συναίνεση», «συνεννόηση», «συμφωνία» δεν έχουν κανένα νόημα. Νόημα έχουν στην ειρήνη, όταν δοκιμάζεται η κοινότητα από προκλήσεις μικρές ή μεγάλες. Όχι μέσα στον πόλεμο και στη διαφαινόμενη συντριβή. Στην πρώτη περίπτωση (ειρήνη) δεν κάναμε χρήση αυτών των εργαλείων. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο έφτασε ο πόλεμος.

Εκεί το βάρος της σωτηρίας γίνεται υπόθεση ατομική. Και ως τέτοια, λυγίζει τα γόνατα. Σωριάζεται καταγής. Έτσι αδύναμος, ξαρμάτωτος και ταπεινωμένος που είναι, οι πιθανότητες να σηκωθεί γρήγορα δεν είναι με το μέρος του.

Υπάρχει ελπίδα να σηκωθεί; Υπάρχει. Να μείνει εκεί κάμποσο. Μέχρι να συνειδητοποιεί ως ηττημένος και ολετήρας. Ως θύμα και – κυρίως – ως θύτης.

Μέχρι τότε, καμία συναίνεση, καμιά συνεννόηση, καμιά συμφωνία, κανένα παρακάλι σε κανέναν. Είναι σαν να ρίχνεις κολόνια στον απόπατο περιμένοντας να μυρίσει γιασεμί. Εκτός από ανοησία, κορυφώνει την υποκρισία.

Η ιστορία λοιπόν να τραβήξει το δρόμο της. Και ο καθένας το δικό του.

Κι αν αξίζει να σωθεί κάτι, θα σωθεί.

Από τον τοίχο fb του Δημήτρη Αλικάκου